Μετεξεταστέοι στο μάθημα της ιστορίας (Χαρίτων Καρανάσιος)

Και μάλιστα για τέταρτη φορά από το 1821 μέχρι σήμερα. Αιτία η ιδεοληπτική, συναισθηματική χρήση της ιστορίας και όχι η ορθολογική και αποστασιοποιημένη. Δηλ. προβάλλουμε ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, από τον Περικλή ως τον πόλεμο του ’40, ταυτιζόμαστε συναισθηματικά με ενέργειες ηρωικές, νιώθουμε ότι συνεχίζουμε την ιστορία αντίστασης ενός έθνους απέναντι σε κάποιους κακούς, δηλ. όλους τους άλλους, και όλοι πρέπει να μας προσκυνάνε! Το βαθύτερο πρόβλημα είναι δηλ. η ελληνική εσωστρέφεια και ο εθνικός ναρκισσισμός. Θεωρούμε ότι εμείς [= όχι οι αρχαίοι Έλληνες αλλά εμείς σήμερα ως «απόγονοι»] δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού σε όλον τον κόσμο, αλλά είμαστε και ο περιούσιος λαός του θεού, ενώ οι άλλοι είναι χριστιανοί β΄ κατηγορίας. Ξεπεράσαμε και τους φανατικούς Φαρισαίους! Έτσι, ως λαός καταφέρνουμε το ακατόρθωτο: Τις ένδοξες στιγμές της ιστορίας μας να τις μετατρέπουμε σε καταστροφές.

Με την έκρηξη της Επανάστασης του 1821, πέσαμε σε εμφύλιο. Μάλιστα, πριν από την απελευθέρωση πήραμε από τις αγγλικές τράπεζες δάνειο, που έφθασε κουτσουρεμένο στην Ελλάδα λόγω επιτηδείων «πατριωτών», το οποίο βέβαια χρησιμοποιήθηκε στον εμφύλιο! Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις καπέλωσαν τον Αγώνα μέσω του Αγγλικού, Γαλλικού και Ρωσικού κόμματος. Ο μόνος ικανός και αδιάφθορος, ο κυβερνήτης Καποδίστριας, δολοφονήθηκε από ελληνικό χέρι, με ηθικούς αυτουργούς Γάλλους και Άγγλους. Από τότε οι Αγγλογάλλοι είχαν τον έλεγχο της χώρας μέσω των ελλήνων πολιτικών, αφήνοντας στην άκρη τους Ρώσους. Η ηρωική Επανάσταση, μετά από 400 χρόνια Τουρκοκρατίας, λόγω διχασμού οδήγησε σε νέα υποτέλεια.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα διπλασιάστηκε, έφθασε μια ανάσα από την Κπολη, πήρε και την περιοχή Σμύρνης. Ο Βενιζέλος στηρίχθηκε στον Αγγλογαλλικό άξονα, αλλά ο Εθνικός Διχασμός μας αποξένωσε από όλους τους συμμάχους. Αντιθέτως, ο Κεμάλ συνεργάστηκε με Γερμανούς, Γάλλους, αλλά κυρίως με τον Λένιν και τους Σοβιετικούς. Έτσι, η δεύτερη ηρωική σελίδα του έθνους οδήγησε, και πάλι λόγω διχασμού, στην Καταστροφή και τον ξεριζωμό.

Το 1940-1944 οι Έλληνες ήταν από τους ελάχιστους λαούς που πολέμησαν τους Ναζί, με χιλιάδες θύματα. Αντί όμως να είμαστε με τους νικητές, αλληλοσφαζόμασταν επί 3-4 χρόνια. Και η τρίτη μεγάλη στιγμή των Ελλήνων οδήγησε και πάλι λόγω διχασμού στην (αμερικάνικη αυτή τη φορά) υποτέλεια.

Σήμερα (τις τελευταίες δεκαετίες), η χώρα πέτυχε να έχει συμμάχους όλη την Ευρώπη. Δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε, αλλά κάποια σταθερότητα είχαμε. Καταφέραμε όμως λόγω κομματισμού και εντέλει διχασμού να έχουμε όλες τις χώρες εναντίον μας και να χρεοκοπήσουμε ως χώρα της Ευρωζώνης. Είναι μοναδικό κατόρθωμα. Όλοι οι άλλοι μπορεί να είναι «κακοί». Το ερώτημα όμως είναι τι κάναμε εμείς τόσα χρόνια, λαός και πολιτικοί.

Η ιστορία, πέρα από τα δεινά του διχασμού, διδάσκει και ένα πράγμα ακόμη: Κανείς δεν προχωρά χωρίς συμμάχους. Οι «σύμμαχοι» δεν είναι βέβαια κάποιοι «κολλητοί» φίλοι, που είναι μαζί μας γιατί μας «πάνε». Έχουν απλώς κοινά συμφέροντα. Όταν δεν υπάρχει ταύτιση συμφερόντων και οδηγούμαστε σε σύγκρουση, τότε πρέπει να σταθμίζει κανείς τις δυνάμεις του, και είτε να αποφασίζει Ρήξη, ή να προσπαθεί διπλωματικά να επιτύχει το καλύτερο. Σε πραγματικά γεγονότα: Οι Επαναστάτες (πρώτα οι κοτζαμπάσηδες) παρέδωσαν το 1831 την Ελλάδα στους Αγγλογάλλους, ενώ οι ίδιοι έγιναν μεταπράτες της εξουσίας. Οι Ρώσοι έμειναν απέξω, ενώ οι Αγγλογάλλοι έβαλαν τοποτηρητή τους Βαυαρούς και στη συνέχεια δικό τους βασιλικό οίκο της Δανίας. Το 1922 οι Έλληνες «κατάφεραν» να διασπάσουν τον Αγγλογαλλικό άξονα, με ολέθρια αποτελέσματα, ενώ οι Ρώσοι (Σοβιετικοί) ήταν εναντίον μας, όπως και στον 19^ο αιώνα, όταν παραλίγο με την υποστήριξη του τσάρου οι Βούλγαροι θα έφθαναν μέχρι τη Λάρισα. Το 1940 οι Έλληνες στήριξαν τον Αγγλογαλλικό άξονα, αλλά η ρωσική (σοβιετική) συνιστώσα ως φαντασίωση βοήθειας, προκάλεσε Εμφύλιο, για τον οποίο ευθύνονται όλοι, ενώ όλοι αλληλοκατηγορούνταν για προδοσία.

Σήμερα, τα τρία παλιά κόμματα, Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό, μεταβλήθηκαν σε Αμερικανικό, Ευρωπαϊκό, Ρωσικό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκφράζουν το περίφημο τριμερές της (συλλογικής) ψυχής, λογικό, θυμοειδές, επιθυμητικό. Περάσαμε δηλ. από τον Αγγλογαλλικό άξονα στον Αμερικανοευρωπαϊκό. Οι Ρώσοι έμειναν και πάλι απέξω. Όποιος δεν έχει σύμμαχο ΗΠΑ και ΕΕ μπαίνει σε περιπέτειες. Προφανώς «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά οι Έλληνες «Ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως ρεαλιστικά έλεγε ο παλιός Καραμανλής. Και τα δύο είναι σωστά. Απλώς η Ελλάδα ανήκει ως κτήμα και ευθύνη στους Έλληνες, αλλά η θέση της Ελλάδος πολιτικά (τουλάχιστον βάσει συμφέροντος) είναι στη Δύση. Ως νοοτροπία, βιοθεωρία, προσωπική ζωή πίστης, καθένας διαφοροποιείται. Το ανήκω δηλ. έχει δύο σημασίες: κτήση, συμμαχία.

Ο Καραμανλής απλώς παραδέχθηκε μια αλήθεια, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις: Η πολιτική της Ελλάδος καθορίζεται από τον ευρωατλαντικό άξονα. Όποιος εγκαταλείπει ή σπάει αυτόν τον άξονα, μπαίνει σε περιπέτειες. Μικρή επιβεβαίωση της δύναμης του άξονα είναι η ματαίωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, και όπως αναμένεται και του GreekStream, εκτός αν συμφέρει αλλιώς στον άξονα. Μεγάλη επιβεβαίωση ήταν βέβαια η τραγωδία της Κύπρου. Όταν ο Σημίτης έλεγε στη Βουλή των Ελλήνων «ευχαριστώ τους Αμερικάνους», δεν ήταν προδότης, απλώς διέλυε τις σοσιαλιστικές ψευδαισθήσεις τριτοκοσμικού τύπου.

Όλα αυτά ακούγονται ως υποτέλεια, αλλά είναι η πικρή αλήθεια. Πότε θα απαλλαγούμε και πώς από την υποτέλεια; Όταν χρωστάς και είσαι εξαρτημένος πολιτικά και στρατιωτικά από τον άξονα, δεν μπορείς να βγεις, ούτε και με ολοκαύτωμα. Μετά το ολοκαύτωμα θα σε «αγοράσουν» απλώς πιο φθηνά. Υπάρχει τρόπος όμως. Το διδάσκει και πάλι η ιστορία. Πρέπει όμως να έχεις φρόνημα ελευθερίας, να πιστεύεις σε ένα κοινό όραμα, σε ένα σκοπό, πέρα από την οικονομία και τον πολιτισμό, δηλ. να έχεις ως κοινωνία μια λυτρωτική πίστη και στάση ζωής, και να είσαι έτοιμος να χύσεις αίμα: «ελεύθερον το εύψυχον», που λέγει ο Θουκυδίδης. Κυρίως όμως να έχεις σχέδιο οργάνωσης και ομοψυχία. Οι επιτυχημένες επαναστάσεις βέβαια είναι σπάνιες, και δεν κρίνονται από μια αρχική επικράτηση, αλλά σε βάθος χρόνου.

Έτσι, από τη Γαλλική Επανάσταση φθάσαμε στον Ναπολέοντα ως αυτοκράτορα! Η Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων κατέρρευσε μετά από τρεις γενιές. Οι επαναστάσεις σε Αφρική, Ν. Αμερική, Ασία οδήγησαν είτε σε χειρότερη υποτέλεια είτε σε φτώχια, ως άλλη μορφή υποτέλειας. Ακόμη και ο Τσε Γκεβάρα και οι Κάστρο απέτυχαν: Κούβα και ΗΠΑ άνοιξαν και πάλι πρεσβείες! Δύο μεγάλες Επαναστάσεις όμως πέτυχαν: Ο Γκάντι με την παθητική αντίσταση έδιωξε τους Άγγλους. Δεν χρωστούσε όμως, και δεν έκανε επανάσταση για χρέη, ενώ ο λαός συνειδητά δέχθηκε με υπομονή τη φτώχια. Η άλλη ήταν η χριστιανική επανάσταση, και αυτή παθητική (χωρίς την παραμικρή αντίσταση), κόστισε ποτάμια αίμα, αλλά μετέτρεψε το δαιμονικό θηρίο της Ρώμης σε χριστιανικό κράτος, άσχετα από τα μετέπειτα αποτελέσματα της κοσμικής εξουσίας.

Για να πετύχει σε βάθος χρόνου μια επανάσταση, χρειάζεται Λόγο (περιεχόμενο, όραμα), Πνεύμα (ορμή) και ομοψυχία. Αν δεν έχεις Λόγο, το Πνεύμα θα εξανεμιστεί στον άνεμο. Και αντίστροφα: Αν έχεις Λόγο, όραμα για μια άλλη κοινωνία, αλλά δεν το υλοποιείς, τότε δεν υπάρχει. Το τρίτο είναι η ομοψυχία. Αν δεν υπάρχει, τότε φθάνουμε σε εμφύλιο γιατί δεν υπάρχει ο Ηρακλείτειος «Κοινός Λόγος», και οι μεν κατηγορούν τους δε για προδότες, ενώ οι δυνάστες τρίβουν τα χέρια. Το τελευταίο είναι η θυσία, και πρώτα του αρχηγού. Αν δεν υπάρχει ένα από αυτά τα στοιχεία, Επανάσταση δεν στεριώνει.

Σήμερα μείναμε ακόμη και από ψιλά! Ποιον πείθουμε ότι κάνουμε Ρήξη για μια πιο δημοκρατική Ευρώπη; Στόχος είναι να μην πληρώσουμε το χρέος. Ναι, οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες μας πνίγουν με τα μνημόνια. Τόσα χρόνια όμως κοιμόμασταν; Ναι φταίνε οι παλιοί πολιτικοί. Πρώτοι αυτοί. Φταίμε όμως και ο λαός ως σύνολο. Δεν είναι όμως τώρα αυτοί στην κυβέρνηση, ούτε οι Ευρωπαίοι. Κανείς δεν ζήτησε από τον κ. Τσίπρα ευθύνες για το πώς φθάσαμε στα μνημόνια. Ζήτησε απλώς καλύτερη διαχείριση, ή τέλος πάντων να κάνει ό,τι μπορεί. Ο ίδιος επαγγελλόταν διαγραφή των μνημονίων. Αντί για αυτό, για να αποφύγει την κωλοτούμπα, φθάσαμε να κάνει ολόκληρη η χώρα τούμπα.

Δεν ψάχνουμε τώρα να δούμε ποιος ευθύνεται. Το πρόβλημα τώρα να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Και βέβαια το Όχι ακούγεται λογικό, δηλ. να μην υποκύψουμε στους εκβιασμούς των Ευρωπαίων. Προφανώς και το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ενώ οι τεχνοκράτες της ΕΕ μας έβαλαν θηλιά. Τέτοια Ευρώπη δεν θέλω, αλλά ως λαός την επιλέξαμε επί χρόνια. Εμείς δεν έχουμε ευθύνη; Το πρόβλημά μου όμως είναι αλλού: Αυτή η κυβέρνηση προσωπικά μου είναι πλήρως αναξιόπιστη, δυστυχώς και διεθνώς. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αυτό για μένα δεν είναι αριστερά, αλλά στην καλύτερη περίπτωση σπασμωδική κίνηση. Περίμενα η κυβέρνηση να αναιρέσει το διχαστικό και εκβιαστικό δημοψήφισμα, αλλά ούτε αυτό τόλμησε.

Αυτό δεν είναι Ρήξη και Επανάσταση (όραμα, ομοψυχία, θυσία των αρχηγών), αλλά προσπάθεια να τα «βολέψουμε». Δεν μπορώ να κρίνω τι παιχνίδια παίζονται στην Ελλάδα μεταξύ των εταίρων ΗΠΑ και ΕΕ, αλλά περιμένω από την κυβέρνησή μου εδώ και 5 μήνες ξεκάθαρες αλήθειες και όχι τακτικισμούς. Προσωπικά, λόγω του εκβιασμού της κυβέρνησης, δυστυχώς ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΝΑΙ, για να μην έχουμε άλλες περιπέτειες με κυβέρνηση που δεν εμπιστεύομαι διόλου. Όλοι μας να αφήσουμε το ατομικό συμφέρον και να ψηφίζουμε για τη χώρα. Το χάσμα μεταξύ ιδεοληπτικού κομματικού λόγου από τη μια, και ορθού πρακτικού λόγου, είναι η μόνιμη πληγή της χώρας. Θα το πληρώσουμε ούτως ή άλλως με βαρείς φόρους. Τουλάχιστον να βάλουμε μυαλό. Τουλάχιστον να είμαστε όλοι μαζί στα δύσκολα.