Απού πουλλιές μέρις του λαλούσαμι σ’ν ουμάδα απ’ τ’ς προυσκόπ’ να πααίνουμι Προυτουμαϊά αντάμα στ’ Λαργιού απού βραδίς, να τσακώσουμι τουν τρανό του νουντά κι τ’ χαραή να σ’κουθούμι απ’ τ’ς πέντι να μάσουμι ξύλα κι να ψήσουμι ένα αρνί.
Παραμουνή τ’ς Προυτουμαϊάς όλ’ τη μέρα ου ουρανός ήταν νταβανιασμένους. Κατά του μισμέρ’ απέρασιν κι του σύννιφου τ’ Γκαντιά μι μια μ’κρή σιαρσιάρου. Έπισάμι σι συλλουή, τι να φκιάσουμι, τι να φκιάσουμι, δεν ήταν κι τηλιέφουνου ιτότις να συννουηθούμι, ου ένας μι τουν άλλουν ήλιγάμι τι τα φκιάσουμι. Τ’ς παράδις τ’ς είχαμι βάλ’, αδουκιούμι ιτότις απού ένα εικουσάρ’κου ου ένας.
Σ’ν ουμάδα ήταν κι ου Χαρί’ης τ’ Τζάρα. Ου μπαμπάς τ’ ήταν χασάπ’ς.
– Ώϊ, μας λιέει, άκ’σα ικεί στου χασάπ’κου πο ’λιγαν ότ’ είπιν ου βλάχους, απού ν’ πρώτ’ τ’ Μάη τα νάμαστι μι του π’κάμσου. Ιγώ λιέου ότ’ ταχιά τα φκιάσ’ καλόν κιρό. Να του πάρουμι κι ότ’ γέν’, γέγκιν.
Πήγαμι στου Τζάρα, πήραμι τ’ αρνί κι είπαμι ότ’ τα σ’κουθούμι πέντι η ώρα τ’ χαραή, ιπειδής ήταν έτσια ου κιρός, δεν τα πααίνουμι στ’ Λαργιού αλλά τα πααίνουμι στουν Αϊ Λιφτέριου, π’ έχ’ κι νουντάδις.
Δεν πρόφτασάμι να μαζουχτούμι κι χίρσιν μια βρουχή, που σαν τώρα τ’ν αδουκιούμι, έσιρνιν βαρέλια κι σκ’νιά σιακάτ’ στου λάκκου.
Ου αρχηγός γνουμ’κώτιρους μας λιέει:
– Πιδιά δεν γένιτι καντίπουτα. Δεν έχουμι ούτι μι τι να πάμι στουν Αϊ Λιφτέριου για τ’ αυτό τα κρατήσουμι τ’ αρνί για τ’ν άλλ’ ν’ Κυριακή στ’ Λαργιού. Τα του πάρου ιγώ κι τα του βάλου στου μπουντρούμ’.
– Ναι, λιέει ου Χαρί’ης τ’ Τζάρα. Ξέρου ιγώ απ’ του μπαμπά μ’. Τα σιτέψ’ κιόλνας κι τα γέν’ ακόμα νουστ’μότιρου.
Απ’ τ’ν άλλ’ τ’ μέρα ου κιρός ήταν να ψή’εις αβγό σ’ν κιραμίδα. Του πέτ’χιν ου βλάχους.
Ήρθιν του Σαββάτου. Απ’ τ’ απόγιμα κίντσαμι μι τ’ς κουβέρτις κι τα σακίδια κι τ’ σούγλα μι τ’ αρνί, ένας ν’ τσάκουνιν απού αμπρουστά κι άλλους απού ουπίσου, για να πααίνουμι στ’ Λαργιού. Πέρασάμι απ’ τουν Ίζβουρου, του Πουρτουράζ’, του Βιλίστ’, ν’ Κάλιαν κι σ’ όλα τα χουριά τραγ’δούσαμι «ου Μάϊους μας έφτασιν» κι έβγιναν όλ’ οι κι μας τηρούσαν κι μεις καμπάρτζαμι, λιες κι είμασταν φαντάρ’.
Έφτασάμι στ’ Λαριού κατά τ’ς ιννιά. Απουσταμέν’, πτώματα έπισάμι κι κοιμήθκαμι.
Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα, σκώθκαμι τ’ χαραή, μάζουξάμι ξύλα, άναψάμι φουτιά, γίγκιν ζιάρ’ κι έβαλάμι τ’ αρνί. Μόλις πήριν ν’ πρώτ’ τ’ θιρμακιά, χίρσαν να βγαίν’ τα σκ’λήκια απού ν’ κ’λιά.
Ανταριάσκαμι όλ’. Ώϊ τι έπαθάμι. Βρώμ’σιν τ’ αρνί!
– Όχ(ι) ρα, είπιν ου αρχηγός. Δεν είνι σκ’λήκια αυτά, είνι σκ’λήκια απ’ τα δέντρα κι έπισαν τ’ νύχτα ουπάν στ’ αρνί κι καθώς ψένουντι τώρα, γένουντι κόκκινα. Κι ύστιρας, ας ψηθεί πρώτα κι σάματ’ δεν τρώμι μούγκι τα μπούτια.
Κατά τ’ς μία του μισμέρ’ το βγαλάμι.
Μας έπιφταν τα σάλια. Πήραμι πρώτα τα μπούτια, τα μοίρασάμι κι ύστιρας αρχίντσαμι σιγά-σιγά να τρώμι τ’ς πέτσις κι ν’ αγλείφουμι τα κόκκαλα.
Α, αυτό είνι καλό, αυτό δεν έχ’ τίπουτα, τέτοια νουστ’μάδα απ’ αρνί δεν έχου ξαναϊδεί
Καμόσις φουρές σκέφτουμι, να πάρου έν’ αρνί, να του βάλου σ’ ένα μπουντρούμ’ κι να πάου ύστιρας να του ψήσου. Να ιδούμι αν τα γέν’ έτσια. Μούγκι π’ δεν μπουρώ να βρω μπουντρούμ’ θουλουτό. Ξέρ’τι κάνα να μι πείτι;
Από την εφημερίδα ΚΟΖΑΝΗ (1994)
