Μόνο οι Εβραίοι απαιτείται να τηρούν την Τορά

Η Πεντάτευχος ή και απλά Τορά, αναφέρεται ως Τορά Σεμπιχτάβ «Νόμος που έχει γραφεί»), ενώ οι προφορικές παραδόσεις αναφέρονται ως Τορά Σεμπέ’αλ Πεχ «Νόμος που είναι προφορικός»). Τώρα, σε ό,τι αφορά το Ταλμούδ, είναι μια ογκώδης, εξωβιβλική συλλογή εβραϊκών κειμένων, προϊόν του μεσαιωνικού Ιουδαϊσμού, που αποτελεί τη συνέχεια της ιουδαϊκής Βίβλου και περιλαμβάνει όχι μόνο κείμενα που αφορούν την ερμηνεία του μωσαϊκού Νόμου αλλά και ποικίλο άλλο υλικό, νομικό, θεολογικό, ηθικό, επιστημονικό, ιστορικό, λαογραφικό κλπ. έχοντας έτσι και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα. Το Ταλμούδ, αποτελείται από δύο βασικά τμήματα, τη Μισνά, που σημαίνει μελέτη, μάθηση και την Γκεμαρά, που σημαίνει τελείωση ή ολοκλήρωση, ενώ κατά μία παράδοση, σύμφωνα με τους ραβίνους (διδασκάλους), που το δημιούργησαν, γεννήθηκε στο όρος Σινά ως τμήμα της θείας αποκάλυψης που ευδόκησε ο Θεός να προσφέρει στον Μωυσή. Κατά τον Γάλλο δε, φιλόσοφο Εμμανουήλ Λεβινάς (Emmanuel Levinas), γόνο Εβραίων από τη Λιθουανία, η Βίβλος μέσα από το Ταλμούδ αποσαφηνίζεται και εξηγείται κατά τρόπο που να είναι η ανάγνωσή της, η «αδιάλειπτη ανανέωση του γράμματος δια της ευφυΐας».
Αλλά ας επανέλθουμε στην Τορά: Αν και είναι μαζί με τον μονοθεϊσμό οι θεμελιώδεις παράμετροι του Ραββινικού Ιουδαϊσμού, αρκετοί σχολιαστές της Βίβλου ισχυρίζονται πως ορισμένοι στίχοι της Τορά υπονοούν ότι οι πρώτοι Ισραηλίτες αποδέχονταν την ύπαρξη και άλλων θεών, θεωρώντας τον Θεό τους ως τον μόνο Δημιουργό, και τη λατρεία του υποχρεωτική (ενοθεϊστική άποψη). Με άλλα λόγια η ισραηλιτική θρησκεία του Ιεχωβά που προηγήθηκε του Ραββινικού Ιουδαϊσμού, έτσι όπως καταγράφηκε από τους προφήτες, απαιτούσε μονολατρεία, την λατρεία και την αποκλειστική αφοσίωση στον μοναδικό και «ζηλότυπο» Θεό. Το βιβλικό κείμενο που θεωρείται πυρήνας του Ιουδαϊσμού (περιγράφεται ως Σεμά Ισραέλ, δηλαδή «Άκουσε Ισραήλ», από το Δευτερονόμιο 6-4, δηλαδή «Άκου, Ισραήλ, ο Ιεχωβά, ο Θεός μας, είναι ένας Ιεχωβά»), απεικονίζει τη φανερή απροθυμία αυτού του Θεού να αποδεχθεί τη λατρεία άλλων θεών, εκτός του ιδίου..
Από αυτή την άποψη, οι Εβραίοι κατά την ελληνιστική περίοδο θεώρησαν πως ο Θεός τους ήταν ο μοναδικός Θεός (και συνεπώς Θεός όλων), και ότι το αρχείο της αποκάλυψής Του (η Τορά) περιείχε καθολικές αλήθειες.
Τούτη η στάση αντανακλά ιστορικά το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Εθνικών για τον Ιουδαϊσμό (αρκετοί Έλληνες και Ρωμαίοι θεωρούσαν του Εβραίους ως «φιλοσοφικότατο» λαό, εξαιτίας της πίστης του σε έναν θεό που δεν απεικονιζόταν εικονογραφικά), και το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Εβραίων για την ελληνική φιλοσοφία και την αναζήτησή της για εγκαθίδρυση καθολικών αληθειών που δυνητικά οδηγούσαν στην ιδέα του μονοθεϊσμού, τουλάχιστον υπό την έννοια ότι «όλοι οι θεοί είναι Ένα».
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι Εβραίοι άρχισαν να ταλαντεύονται ανάμεσα στους ισχυρισμούς τους περί μερικισμού (μόνο οι Εβραίοι απαιτείται να τηρούν την Τορά) και ολοκρατίας (η Τορά περιέχει καθολικές αλήθειες).Το υποθετικό αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο πίστεων και πρακτικών σχετικών με την ταυτότητα, την ηθική και τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση και του ανθρώπου με τον Θεό που εξετάζουν σχετίζονται με «διαφορές» – για παράδειγμα τις διαφορές Εβραίων και μη Εβραίων, τοπικές διαφορές στην πρακτική του Ιουδαϊσμού, διαφορές στα νοήματα κατά την ερμηνεία των κειμένων, προσπάθειες κωδικοποίησης και διατήρησης διαφόρων απόψεων μέσα στα κείμενα και προσπάθεια αποφυγής του δογματισμού ή της διαμόρφωσης δόγματος.
Αντίθετα προς την ορθόδοξη θρησκευτική άποψη για την Εβραϊκή Βίβλο, οι σχολιαστές των βιβλικών κειμένων επίσης προτείνουν την άποψη ότι η Τορά συντίθεται από μια ποικιλία ασυμβίβαστων κειμένων που εκδόθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να ελκύεται η προσοχή του αναγνώστη σε ποικίλες αφηγήσεις.