Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος
B KYΚΛΟΣ 2ο ΜΕΡΟΣ
Στου καφινείου τ’ Λιόλια , μιτά τ’ νέα γιναία παραγγιλιά τ’ Κώτσιου και τ’ Νιάνιου, μι τά πλουτσιουπάρουχα μεζέδια (απ του τσέκ’ απ τν Αμιρική) η κατάστασ’ ομαλουποιείτι σχιτικά…ως που..
Νιάνιους: Ω Λιόλια…. Μόλις παράγγειλάμι πουλλά, δεν ακούισι ντιπ…δεν κρέντς..τι γένιτι, μόνι μι του παραγγέλιου ηριμάς κι αφκριέσι;;…θα σι χιρίσου πάλι πτου κιφάλ’ γιατί θαρρώ ότι μας ικμιταλεύισι μι του παραπάν…να ιτιμασκαμι μι τουν Κώτσιου να φκιάσουμι σουματείου κι να διικδικήσουμι απ τν ιξουσία…απ’ του ντραγάτ’ δηλαδή, όλα τα δικιώματα για τς μιθούκδις του Ντριανόβου, αλλά εκαμάμι πίσου γιατί ίσι ιφνός κι δεν έχουμε κατί που να πάμι, γιατί μας εδιουξαν απού παντού…αλλιώς θα σι ίλιγα ιγώ ουχτίκα ιπαγγιλματία Λιόλια…αει τώρα π’ σι στόλτσα ψίχα φέρ’ μια φτσέλα μι νιρό…
Λιόλιας: (Βγαίν’ αλαφιασμένους απ του καφινείουτ…) !!!!!!Τίιιι..τί φτσελα μι νιρό ρε ‘υρέβς;;…μια ουλόκληρ μπουκλα μι νιρό ρε;; Ξέρς ρε που έφτασιν του νιρό ρε μιτα τν υψηλή φουρουλουγία τ’ πρόϊδρου τ’ Ντάφα; Κουντέβ να πιράσει τουν κράσου στν τιμή…αλλά κάτσι ρε… ισί , τι νιρό θελτς…ιγώ δε σι θμήθκα καμπότι να πίντς νιρό..όλου τιουλτιούκου κι κράσου ρουφκαλνάς , δε σι θμήθκ..
Νιάνιους: (γιρά προυσβεβλημένους) ….τι νιρό να πιώ ρε ξλέϊνι;;…μουράθκις ντίπ; Του νιρό ίνι για πιουτί ρε για τς αντρέοι; Για τι μας;; Κοίταξι ρε βντιάν’ κατ’ τν καρούτα κι του πηγάδ’ κι θμις…ποιοι ρε γκζντάρ πιν νιρό πτι κει;; Τα γουμάρια πίν, τα μπλάρια, τα πρόβατα, τα κριάρια, οι πούρτσι’(οι), τα βοϊδια, οι βιτούλις, τα σουγκάρια, τα σκλιά, οι γάτ’, τα σπουρίτια, οι τσουτσουλιάν’ οι γκάλτσις… παρακάτ στς λάκοι οι λαγοι, οι αλούπις οι γκαχιλώνις, οι γιάσβ, οι νυφιτσις π’ γκλιουκαλνούν τ’ αρνίθια, οι λύκ’ κι πουλλά άλλα, όλα τα άλλα τα πλιά… στν αυλή ίνι ου μπίτσιους π’ πίν’ νιρό, τ’ αρνίθια κι οι πέτν’ π’ ρουκών του σουρούκ’ στν κουπάνα κι ρφουν κι ύστιρα σκών του κιφάλ σιαπάν για να κατέβ, ύστιρα ίνι τα ζαγάρια π’ έχουμε για του κυνηγ’ κι άλλα πουλά π’ αν αρχινίσου να τα λέου θα κουντέψ Πασκαλιά, κατάλαβίτι ρε αχμάκιδις;;; (τάλιγι στου Λίόλια μι τρόπου για ν’ ακούει κι ου Κώτσιους)..
Κώτσιους: Καλά ρε ζαλούρα… μ’ αγάνουσις του κιφάλ’ ..όλ τν πανίδα τ’ Ντριανόβου θα μ αραδιάϊς;;…κι ίνι κι πουλί τρανή, μέρις θα λάβίιζ ως που να τν πεις ολ…μούλουνι κι ψιχα…. άκσι κι κανάν άλλ…
Νιάνιους: Ασι μι ρε , ανακατουσούρα…ν’ ακούσου κι καναν άλλου …ιγώ ιξιγώ στου Λιόλια για του νιρό για τν τιουλτιούκου κι για τουν κράσου… Δε μι λές ρε Λιόλια, δεν κατάλαβις ακόμα ότι του νιρό δεν του θέλου για πιόμα;; Δε γλεπς π’ ζγκάχκι καταΐς, (κι δείχν’ μι του δαχλουτ) , δίπλα στου πουδαρ μ’, μια δαγκουσιά μπάτζιους απ’ του μιζέ κι κάμπουσου λουκάνκου π’ κουντεύ μσή θλειά κι κουστίζ κιόλαντς;; Αφού ρε ιπαγγιλματία δεν τα φουκαλνάς , κι κουντέβουμι να σκλικιάσουμι..άει δώσι μι τ’ μπούκλα μι του νίρό να τα σνάξου να φυγν κατά σιακάτ κατά τν πλατέα..σι λίγου θα μα πάρν τα σκλίκια κι οι μύγις…θα κουβαλθούν αστένιις κι θα μας θιρίσν…ξερς ρε ουχτίκα ότι ου χαλασμένους ου μπατζιους κι τα λουκάνκα καλνούν τουν τσιούλου π’ φτάει ίσια στου στόμα κι ύστιρα τ’ βγάντς δεν τ’ βγάντς;..ίνι ιπιφουβ όπους τν παρμάρα π’ ακουλνάς απ τοτ γάλα πτα πρόβατα….άει δώσι τ’ φτσέλα ντιούλκα…
Παίρν’ τ’ φτσέλα κι το’ χουϊάζ’..’ν αδειάζ’ κατάής κατά τα μιζέδια κι αυτά φευγν σιακάτ…
Α τώρα μάλιστα λέει ου Νιάνιους… Αλλά ζιουγριμ Λιόλια δε γλίτουσις απ τι μένα…θα βάλου τα πράγματα μι του νιρό, τν τιουλτούκου κι τουν κράσου, σι σειρά, μια κι καλή….Δε μι λές ρε καφιτζί, απου όλα τα ζουντανά π’ σ’είπα , ίδις καένα να ρουφκαλνάει τιουλτιούκου κι κράσου καμιά φουρά;; Ίδις ρε ανέσουστι; Για πέμι,ρε αχρειάνκι, τι δλειά εχν αυτά τα ζουντανά μι τα θκάμας τα πιώματα κι ιμείς μι τα θκάτς; Τι νιρό να πιούμι ιμείς ρε τζιόρβα, θελτς να σγκουριάσουμι που μέσα κι να τς καμαρώσουμι; Δε μι λές ρε καφιτζί, π’ εχς κι τουν κώλου σαν του μπελ’…. ίδις τα ντβάρια για να ισιών κι να νταϊαντιούντι, π’ τα βάν ανάμισα στς γλουργκόλις κατ’ σιδιρένια τσέρκια; Τι παθέν ρε φουργκάτσ’, όταν τα χπαει του νιρό τς βρουχής κι η σουλώτα;..σγκουριάζν ντιπ …κι ύστιρα βαίζν τα ντβάρια κι ρουβουλνούν;…θέλτς να βαΐσουμι κι ιμείς απου μέσα κι να σγκουριάσουμι αν πίνουμι νιρό; Θέλτς να μας φάν του στιάρ κι να μη εχς τέτοι(οι) καλοί πιλάτις; Κι δε μι λές ρε Λιόλια; , τα ίδια τα ζουντανά τς πανίδας του Ντριανόβου, όταν πιν νιρό τα ίδις να γλιντούν; Τα ιδεις να χαίρουντι; Τα ίδις να τραγδουν ριμπέτκα; Είδις ρε ζιουγρίμ γουμάρια να γιλούν; Ιδις κριάρια να γλιντούν κι να χαίρουντι; Ινώ ιμείς μιτά που πεντ-έξ’ κούπις, χιρνουν να γιλούν πρώτα τα φτιά, ύστιρα χουντραίν’, ψίχα η γλώσσα κι ύστιρα κουκινίζν τα μάλουγα, απ τν πουλί τν υγειά πόχουμι, στουν πάτου μας έρχιτι να χουρέψουμι κι πιο πουλύ γιλούμι ρε, γιλούμι πουλι, ξικαρδίζουμέστι, πόσου του χρειάζουμέστι ρε του ξικάρδσμα μι τ αφνές τς σκουτούρις κάθι μέρα;…Ιδις ρε κανα ζουντανό απ τι αυτά π σείπα να πιν’ τιυουλτούκις κι να ξικαρδίζιτι; Όπους είμαστι ιμείς ντιπ αντίθιτ’ στου νιρό,αφού όταν πίνουμι νιρό μας πιάν κι αντραλιάζουμέστι… έτσ’ είνι κι τα ζουντανα αντίθιτα στου οινόπνιγμα ή στου οινόπλιμα (έτσι τάλιγιν η γιαγιά η ξιαγκλια , απ ότ’ θμούμι…)…Κι για να σας ιξιγίσου κι σένα αντάσ’ Κώτσιου κι ισένα βιράνκι καφιτζί, άκσιτι μια ιστουρία πόσο αντίθιτα είνι τα ζουντανα, μι τα θκάμας τα πιώματα, μ’ ένα παράδειγμα μι αρνίθια..
Ένα μισμέρ, ου πάππους κι η γιαγιά μ’, έστρουσαν του σουφρά στου μαϊριό να φάν.. δεν πάϊναν στου απάν του σπίτ’ γιατί τουχανν σφαλτό για τα γιουρτάσια κι έπριπιν νανι καθαρό κι απ τς πουλλές τα δλειές δεν πρόφτιναν. Ου πάππους τ’ σέβουνταν κι τν ικτιμούσι πουλύ τ’ γιαγια κι μοιράζουνταν όσου μπουρούσαν τσ δλειές….Μέχρι τότι καμιά γυναίκα δεν ίπινιν κράσου κι τιουλτιούκου (στν Κόζιαν’ τ’ λέν ματιούκου). Ίπιναν μόνι που καμιά φουρά, ψιχα λικέρ η απου κράνα, η απου τραντάφλα , η απου ριτσέλια, ή απου μπράγκανα , η απου κιδρουμπόμπαλα (απου γκόγκινα όχ’ γιατί βουλωνιν ου κώλους κι ίστιρα ίθιλαν κλίσμα..)..(είχαν πουλά , ήταν πουλύ νγκουκιρές αλλά ίπιναν λίγου, ψίχαλας, ούτι μσό φυλτζιανούλ’…Καμιά φουρά όμους αν τς πουνούσι πουλύ του δόντ’ τς ιπέτριπαν να βαλν ψιχα στου στόμα (όχ’ πουλύ , για ναχν να πιν οι παπ,,) κι αφου μούδιαζι του δόντ’ ύστιρα του φτούσαν. (Δεν ξέρου αν οι γιαγιάδις ίπιναν πτα κρυφα, πουτές δεν ιδαμι καμιά μιθσμένη , μόνι τς παπ ιγλιπάμι αράδα τουρτούρα…γκούρμπιτ’ ντιπ φσέκια).
Ου πάππους μ’ όμους τν ικτιμούσι τ’ γιαγιά κι τα μοιράζουνταν όλα….Κάθι μισμέρ, έστρουναν αντάμα του σουφρα, έβαναν τ’ μπότσα μι του ρακί , δυο φυλτζιάνια… τ’ σαλάτα στ μέσ’, δυό φιλιώτις ψουμί σι κάθι μιριά στν πιτσέτα του χλιαρ κι τ’ βιλιούσκα του καθινός, μια μπούκλα μι νιρό για να αριών αν ήθιλαν του ρακί, κι τς τσιότρις τς πήλινις κι στ μέσ’ τ’ γκούβα μι του φαΐ. Πρίν χιρίσν, έβαλαν τιουλτιούκου στα φιλτζιάνια για να τσιουγκρισν (τούχαν ξιτασκό να τα πααίν’ καλά η μέρα). Άει ικεί στου τσιούγκρισμα τό φκιασαν ψίχα απότουμα, πιδικώθκαν λίγου τα δάχλα, δραγγώθκαν κι κανα-δυό φλέβις, απουλίθκιν τ’ γιαγιά του φυλτζιάν’ ίσια ουπάν στ’ φιλιώτα του ψουμί. Πότσιν ντιπ η φιλιώτα. Τέλους πάντουν, έβαλαν κινούργια τιουλτιούκου κι απόφαγαν , αγαπμένοι αντάμα. Μόλις μπίτσαν έμασιν η γιαγιά τς ψύχις , τα ‘πουφάϊα , τν πουτζμέν’ μι του ρακί τ’ φιλιώτα, κι τά’ρξιν στουν κάτ του νουβουρό π’ ίχιν αντάμα μ’ άλλα ζουντανά κι τ’ αρνίθια…Καθι μισμέρ τ’ αρνίθια καρτιρούσαν τ’ απουφάϊα. Η χρεία ήταν στουν κάτ’ του νουβρό.
Μια δοσ’ , αφού απόσουσαν, ου πάπουςμ’ πήγιν στουν κατ’ του νουβουρό να κατουρήσ’…Τηράει..γκαμπλιών’ τα γκαβά τ’ κι ακούιτι η φουνή τ’ πάππου (ντιπ παρατουρσμένους) «Πιάλα μπάμπου χάνουμι τ’ αρνίθια, τα μσα κι παραπάν φαίνουντι σα νταμπλιασμένα, κι τ άλλα σα ντιπ μιθσμένα…» ..Πιαλάει η γιαγιά μ κι τι να ιδεί τα μσα τ’ αρνιθια ήταν ντιπ γριντουμένα καταΐ, σα να λιγουθίμσαν, φαίνουνταν που μακριά σαν ψόφια, αλλά απου κουντα σπαράζουνταν…τα άλλα σιούκουναν του ένα του πουδάρ κι πάϊναν να πεσν στν ‘άλλ, αλλα νταιαντούσαν μι του φτιρό κι γλίτουναν του γρέμτουμα να στουμστούν…Ου πέτνους ίχι τανίσ’ τα μάτια κι λαλούσιν αράδα μέρα μισμέρ…καλνούσι σι βουήθια τς άλλ’ τς πέτνοι πτου μαχαλά ..έχανι τ’ φαμπλιά τ’…Τσούρζιν ντιπ βραχνιαζμένους κι έκαμνι σα να τουν κυνηγούν μι τουν ταχρά να τουν παρν του κιφάλ’ Ξαφνικά η γιαγιά : «Γλίγουρα πάππου φερ τν κουπάνα μι του νιρό …κατάλαβα έφαγαν τ φιλιώτα μι τν τιουλτούκου» Πιαλάει ου πάππους φέρν’ τν κουπάνα στ’ν κατ’ τ’ν αυλή κι του γκιουμ μι του κρέχτου, κι του σνάζει στν κουπάνα,,,σιγά σιγά όλα τα αρνίθια συνήρθαν (άλλα τάβαλλαν μι του ζορ να ρφίσν , άλλα ήπιαν που μόναχα, συνήλθαν όλα). Ου πέτνους κλώθουνταν πιρήφανους στν αυλή, αλλά ύστιρα ανέβκι στα κιραμίδια κι λαλούσι, σα να διαλαλούσι π’ έσουσι τ’ φαμπλιάτ…
Κι ου Νιάνιους σφαλνάει ιδώια τ’ διήγησ’ τ’ λέγουντας…» Ίδιτι ρε γκαφάλια πόσου αντίθιτα τα φερν τα ζουντανα οι τιουλτιούκις; Ϊδιτι π’ ινι πλασμένα μόνι για νιρό; Αντίθιτα ιμείς μας πειράζ’ του νιρό κι ίμαστι πλασμέν’ για τιουλτούκις κι κράσου….Λιόλιααααα, φερ δυο ντραματζανις (Ου Λιόλιας χαίριτι πουλί μι τν κινούργια τν παραγγιλιά, ας χαράμσι κι τ’ φτσέλα μι του νιρό…)
Ξαφνικά ου Κώτσιους «Ορε κοίτατι κατ’ του πηγάδ,γιατί ιμι κι λιγου κουντόφιξους… Ποιος ίνι αυτός ου σούρπιτους , ου σβέλτους κι τι ίνι αυτό του στιό π’ σβαρνίζ’ μι του καπίστρ;;…αυτό ίνι ίσια μι τρία Κυπριώτκα γουμάρια του ένα ουπάν στ άλλου ..ψλό σαν κλαδαριά ..τι είδους γουμάρ ίνι αυτό ρε Νιάνιου ;;, τι τσιούτσιανα φτιά ρε έχ’;; αυτό θα νάνι ντιπ κφο ρε…. Ποιός τουν ξιγέλασιν κι τουν φόρτουσι τέτοιου κούχτιου…παλιουβνό σαν τουν τσαπουρλιάνου μι πουδάρια..ώρε τουν καημένου…να φλάγει ου Θός απου κακουτουπιές κι απου αλτσιάρκις γκαχιλώνις….
Νιάνιους: Ου Τάκς τ’ Γιώτα ίνι ρε μι φαίνιτι, ου φουτουγράφους. Ασι ρε θα στα ιξιγίσου όλα ταχιά για του βρουκόλακα πτουν φόρτουσαν..δε λέγιτι ούτι μπλαρ ούτι γουμάρ , ούτι μπουγας,ούτι βόϊδ ρε…ΙΠΠΟΥΣ λέγιτι, κι όλα τα καμπαχάτια θα τα πούμι μάλλουν απου ταχιά κι σιαπερα
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ