Ο Χριστός, το άστρο της Βηθλεέμ και η επανάσταση του χριστιανισμού (Ηλ. Μάρκου)

Ο Ιουστίνος ο μάρτυρας, σε περισσότερα από ένα χωρία του «Διαλόγου προς Ιουδαίον Τρύφωνα», υποστηρίζει ότι ήταν Άραβες. Την ίδια άποψη υποστήριξαν λίγο αργότερα τόσο ο Τερτυλλιανός στο «Κατά Μαρκίωνος» όσο και ο Ιερώνυμος, δηλαδή, ότι ήταν αστρολάτρες Ναβαταίοι, από την Πετραία Αραβία.

Πολλοὶ μελετητὲς των Γραφών, ορμώμενοι από την αναφορά του Βιβλίου του Δανιήλ, «…ουκ επερωτά επαοιδόν, μάγον και Χαλδαίον » (Δαν. 2, 10), υποστήριξαν ότι οι Μάγοι ήταν Χαλδαίοι, επικαλούμενοι μάλιστα το γνωστό γεγονός ότι στη Βαβυλώνα είχε δημιουργηθεί, κατά την αιχμαλωσία, μια ισχυρή εβραϊκή κοινότητα, που ίσως να αντάλλασσε θεολογικὲς – επιστημονικὲς απόψεις με τους Χαλδαίους σοφούς. Αντίθετα ο Ιάκωβος (Πρωτευαγγέλιο), ο Ησύχιος, και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους θεωρούν Πέρσες και αυτό διατήρησε η ελληνική παράδοση… «εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι με τα δώρα»….

Ο Ωριγένης ὁ Αλεξανδρινός και ο Μέγας Αθανάσιος πίστευαν ότι οι Μάγοι ήταν Αιγύπτιοι επαοιδοί, ενώ άλλοι μελετητὲς των Γραφών υποστήριζαν ότι οι «μάγοι» ήταν Αφγανοί σοφοὶ από τη μακρινή Βακτριανή.

Την άποψη ότι οι Μάγοι ήταν Χαλδαῖοι υιοθέτησε αιώνες αργότερα, και ο Γιοχάνες Κέπλερ (1571-1630). Ὁ μεγάλος αστρονόμος θεωρούσε ότι η ιδέα πως οι Μάγοι ήταν Χαλδαῖοι εναρμονιζόταν με την αστρολογική ερμηνεία του για τη φύση του άστρου της Βηθλεέμ.

Οι ορθολογιστές Δυτικοί ερευνητές θεωρούν ότι οι τρεις μάγοι είμαι ένας μύθος που πλάστηκε από τους χριστιανούς της Ιουδαίας, οι οποίοι περίμεναν τον Μεσσία όχι μόνο ως Σωτήρα ελευθερωτή, αλλά και ως σπουδαίο γήινο βασιλιά που θα κυριαρχούσε στην οικουμένη. Έτσι το προσκύνημα των μάγων με τα δώρα επικύρωνε προκαταβολικά την κοσμοσωτήρια αποστολή του νέου κυρίαρχου της Γης. Άλλοι όμως ορθολογιστές ερευνητές θεωρούν πως ήταν απαράδεκτο και γι αυτό αδιανόητο για τους μονοθεϊστές Ιουδαίους, μάγοι μιθραϊστὲς από την ανατολή να επικυρώσουν τη γέννηση του δυαδικού Μεσσία τους, και καταλήγουν στο να θεωρούν την εν λόγω ευαγγελική αναφορά εμβόλιμη, μεταγενέστερη και μιθραϊστικὸ κατάλοιπο.

Τα ονόματα των μάγων δεν διασώθηκαν, αλλά όπως προκύπτει από ένα μωσαϊκό του βόρειου μεσαίου τοίχου του Αγίου Απολλιναρίου του Νέου (Ραβέννα 560 μ.Χ), πρόκειται για τους Γκεθασπά, Μελχιώρ και Βιθισαρεά.

Πρώτος αναφέρεται ονομαστικά στους μάγους ο Άγγλος εκκλησιαστικός συγγραφέας Βέδας (Venerable Bede), με τα ονόματα Γκαθεσπά, Μελχιὼρ και Βιθισαρεά και την ίδια περίπου εποχή, έτσι τους ονομάζει και ο ιστορικός Άγγελος της Ραβέννας. Για το θέμα της ονοματολογίας αυτής, ο επιφανής Έλληνας αστρονόμος Κωνσταντίνος Χασάπης, θεωρεί πως ο Βέδας και ο Άγγελος χρησιμοποίησαν ως πηγή για τις πληροφορίες τους το μωσαϊκό στο ναό της Ραβέννας, όπου ο ανώνυμος Βυζαντινός αγιογράφος παρουσίασε για πρώτη φορά αυτά τα ονόματα.

Η παράδοση όμως διατήρησε τα ονόματα που έδωσαν στους μάγους οι συγγραφείς του 9^ου αιώνα: Γκάσπαρ (μεσήλικας, που πρόσφερε τον χρυσό, που συμβολίζει τη βασιλική του ιδιότητα και την κοσμική βασιλεία του), Μελχιώρ (νεαρός, που πρόσφερε τον λίβανο, μια αρωματική ελαιώδης ρητίνη που χρησιμοποιείται για θρησκευτική χρήση και συμβολίζει τον Θεό, τον οποίο θα έκαιγε μετά τον θάνατό του και την αναμενόμενη ανάστασή του γιατί ήταν θνητός και θεός μαζί.) και τρίτος ο Βαλτάσαρ (ηλικιωμένος, που πρόσφερε τη σμύρνα, από το οποίο βγαίνει το μύρο που αλείφουν τα σώματα των νεκρών και συμβόλιζε την εξιλαστήρια θυσία του πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου του). Με τα δώρα, λοιπόν, εμμέσως πλην σαφώς διαφαίνεται μεταφορικά και η προδιαγεγραμμένη πορεία του Ιησού Χριστού, οπότε στην πραγματικότητα αυτοί οι μάγοι-αστρολόγοι διαπίστωσαν πως κάτι ξεχωριστό συμβαίνει στον έναστρο ουρανό Τέλος η προσκύνηση των Μάγων για τους πατέρες της χριστιανικής Εκκλησίας έλαβε συμβολικό χαρακτήρα. Η γονυκλισία είναι η υπόκλιση των αρχαίων ηλιολατρικών θρησκειών στον αληθινό Ήλιο της Δικαιοσύνης και εκφράζει την εύνοιά τους προς τη νέα θρησκεία.

Κι αν τα περισσότερα από τα ερωτήματα σχετικά με τους μάγους παραμένουν αναπάντητα, το ίδιο συμβαίνει και με το άστρο της Βηθλεέμ.

Τα ερωτήματα πολλά. Υπήρξε, λοιπόν, τέτοιο αστέρι που εντυπωσίασε τους μάγους;

Ήταν πράγματι αστέρι ή κάποιο άλλο αστρικό φαινόμενο;

Πότε εμφανίστηκε και πόση ήταν η διάρκειά του στον ουρανό;

Αδιαμφισβήτητο, πάντως, είναι ότι η πορεία του κόσμου και ο παγκόσμιος πολιτισμός συνδέθηκε με την εμφάνιση ενός εξαιρετικά εντυπωσιακού, όσο και περίεργου αστρονομικού φαινομένου με τη λάμψη ενός παράξενου άστρου και με επίκεντρο ένα νεογέννητο. Τον Ιησού Χριστό.

Από τους πρώτους Πατέρες της Εκκλησίας μέχρι και τους σύγχρονους αστρονόμους και αστροφυσικούς δόθηκαν διάφορες εξηγήσεις και ερμηνείες.

Οι ερμηνείες και απαντήσεις οι οποίες δόθηκαν για το άστρο της Βηθλεέμ, θα μπορούσαν να διαιρεθούν σε τρεις κατηγορίες: σε αυτές που το θεωρούν ως ένα αστρονομικό φαινόμενο (φυσικό), σε αυτές που το θεωρούν ως ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο όμως έγινε κατόπιν Θεϊκής επέμβασης (συνδυασμός φυσικού με μεταφυσικό) και σε αυτές που το θεωρούν ως ένα πνευματικό γεγονός (μεταφυσικό).

Πάντως, ο πρώτος μετά τον Ματθαίο που μίλησε για το αστέρι ήταν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (35-107 μ.Χ) που αναφέρει: «… έλαμψεν εις τον ουρανόν ένας αστήρ που το φως του ήταν ανεκλάλητον…».

Στην προς Εφεσίους δε, επιστολή του γράφει: «Με ποιο τρόπο έκανε φανερή την παρουσία του (ο Μεσσίας); Έλαμψε στον ουρανό ένα άστρο, του οποίου η ανείπωτη λάμψη προξένησε απορία, διότι ήταν μεγαλύτερη από των άλλων αστεριών, τα οποία παρόλο που το περιστοίχισαν, μαζί με τον Ήλιο και την Σελήνη, έλαμπαν λιγότερο από αυτό». Ο επίσκοπος Αντιοχείας και μάρτυρας της χριστιανικής πίστης υποστηρίζει, στην προαναφερθείσα επιστολή του, ότι ήταν ένα φυσικό φαινόμενο, το οποίο όμως, αφήνει να εννοηθεί, ότι η εμφάνισή του ήταν ένα Θεϊκό σχέδιο και όχι αποτέλεσμα φυσικών νόμων.

Από τη χριστιανική επίσης Γραμματεία, ο Ωριγένης επιχείρησε να δώσει μια φυσική ερμηνεία για το άστρο που έλαμψε κατά τη γέννηση του Χριστού. Έκανε την υπόθεση πως αυτό που είδαν οι μάγοι στην Ανατολή και τους οδήγησε στην Παλαιστίνη δεν ήταν παρά ένα λαμπερός κομήτης. «Έχω τη γνώμη ότι το άστρο που εμφανίστηκε στους σοφούς της Ανατολής, ήταν ένα από εκείνα τα φωτεινά σώματα που εμφανίζονται από καιρό σε καιρό και που οι Έλληνες οι οποίοι

συνηθίζουν να τα ξεχωρίζουν με ονομασίες ανάλογα με τη μορφή και το σχήμα τους τα ονόμαζαν κομήτες, φωτεινές δοκούς, θυσάνους, άστρα με ουρά, καράβια και με διάφορα άλλα ονόματα». Την ίδια άποψη διατύπωσε αργότερα και ο Ευσέβιος Καισαρείας, αλλά και ο αστρονόμος Στέντζελ (Α. Stenzel) το 1913, επηρεασμένος μάλλον από την εμφάνιση του κομήτη Halley το 1910 και τον πανικό, τον οποίο προκάλεσε στην ανθρωπότητα περί επικειμένης καταστροφής της.

Μετά τον Στέντζελ, ο Αμερικανός αστρονόμος Ρ. Σ. Ρίτσαρσον και ο Άγγλος αστρονόμος Κ. Χάμφρεϊς οδηγήθηκαν στο ίδιο συμπέρασμα. Ο πρώτος βασίσθηκε σε αστρονομικές παρατηρήσεις και ο δεύτερος σε μία καταγραφή ενός κομήτη το έτος 5 μ.Χ, από Κινέζους αστρονόμους, οι οποίοι ήταν ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι και κατέγραφαν και ανέφεραν στον αυτοκράτορα οποιοδήποτε αξιοπερίεργο φαινόμενο εμφανιζόταν στο ουράνιο στερέωμα.

Παρόλο, όμως, που έχουν αναφερθεί κομήτες, οι οποίοι ήταν ορατοί την ημέρα, (όπως το 1843, το 1861 και το 1882), ξεπερνώντας ακόμη και την λαμπρότητα της Αφροδίτης, η προαναφερθείσα άποψη και εκδοχή του κομήτη μοιάζει να μην ανταποκρίνεται στην αλήθεια, για τον απλούστατο λόγο, ότι οι μάγοι (που κατά τον Ωριγένη ήταν Χαλδαίοι) ως σοφοί, παρατηρητές και γνώστες των ουρανίων φαινομένων δεν ήταν δυνατό να θεωρήσουν την εμφάνιση ενός λαμπερού κομήτη σαν αγαθό σύμβολο (καλό σημάδι) για τη γέννηση του βασιλιά των Ιουδαίων, γιατί ήξεραν πως οι κομήτες συνδέονταν μόνο με λυπηρά και δυσάρεστα πάντα γεγονότα, όπως προαναφέρθηκε. Όχι μόνον δεν υπάρχει καμιά ιστορική αναφορά ή αστρονομική παρατήρηση για την εμφάνιση ενός κομήτη την εποχή της γεννήσεως του Ιησού, αλλά ούτε κάποιος σοφός από την εξελληνισμένη αυλή του βασιλιά Ηρώδη φαίνεται να είχε παρατηρήσει κάτι τέτοιο. Εξάλλου οι κομήτες δεν εμφανίζονται, εξαφανίζονται και μετά πάλι εμφανίζονται. Επίσης, σε μια από τις αρχαιότερες απεικονίσεις της γέννησης του Χριστού (130 -150 μ.Χ) στην κατακόμβη της Αγίας Πρίσκιλας στη Ρώμη, διακρίνεται η Θεοτόκος με το θείο βρέφος και ένας άνδρας, ίσως ο προφήτης Ησαϊας, που κρατά με το ένα χέρι την περγαμηνή του θείου Νόμου και με το άλλο δείχνει ένα αστέρι και όχι έναν κομήτη.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην «Ομιλία ΣΤ΄ εις το κατά Ματθαίον» γράφει πως δεν ήταν ένα από τα πολλά και συνηθισμένα άστρα – μάλλον δεν ήταν ούτε άστρο – αλλά επρόκειτο για κάποια αόρατη δύναμη που πήρε αυτή τη μορφή. Χρησιμοποίησε δε ο Θεός το λαμπερό αστέρι για την προσέλκυση των μάγων στην Αλήθεια και με αυτόν τον τρόπο, της ενανθρωπήσεως του Υιού του, άνοιξε την πόρτα στους Εθνικούς. Γράφει συγκεκριμένα «Διότι βεβαίως δεν ήταν αυτό ένα από τα πολλά άστρα, μάλλον δεν ήταν καν άστρο, όπως εγώ τουλάχιστον νομίζω, αλλά κάποια αόρατη δύναμη που πήρε αυτή την μορφή». Στη συνέχεια, αναπτύσσει τέσσερα λογικά επιχειρήματα, με τα οποία υποστηρίζει, ότι δεν πρόκειται περί άστρου, αλλά για μία υπερφυσική δύναμη: «Έδινε την εντύπωση αυτή, (ότι ήταν υπερφυσικό φαινόμενο) πρώτον, από την πορεία του. Διότι δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρχει κάποιο άστρο που να ακολουθεί αυτήν την οδό· αλλά κι αν ακόμα αναφέρεις τον Ήλιο ή την Σελήνη, ή όλα τα άστρα, τα βλέπουμε να ακολουθούν πορεία από τα ανατολικά προς τα δυτικά· αυτό όμως κατευθυνόταν από βορρά προς νότο· διότι αυτή είναι η θέση της Παλαιστίνης σε σχέση με την Περσική χώρα. Δεύτερον, αυτό είναι δυνατόν να το αντιληφθεί κανείς και από το χρονικό διάστημα (της εμφάνισής του). Δηλαδή δεν φαινόταν κατά την νύκτα, αλλά μέρα-μεσημέρι, ενώ έλαμπε ο Ήλιος· πράγμα το οποίο δεν είναι χαρακτηριστικό της δύναμης ενός άστρου, αλλά ούτε και της Σελήνης· αυτή λοιπόν που υπερέχει τόσο πολύ απ’ όλα τα άστρα, με την εμφάνιση του ηλιακού φωτός, αμέσως κρύβεται και εξαφανίζεται. Αυτό (το άστρο) δε με την υπερβολική δική του λαμπρότητα νίκησε ακόμη και τις ηλιακές ακτίνες, αφού αποδείχθηκε λαμπρότερο από εκείνες και έλαμψε πιο έντονα με τόσο φως. Τρίτον, από το γεγονός ότι εμφανιζόταν και κρυβόταν ξανά. Διότι στον δρόμο προς την Παλαιστίνη φαινόταν ότι τους καθοδηγούσε· όταν όμως έφθασαν στα Ιεροσόλυμα, κρύφθηκε· έπειτα πάλι όταν άφησαν τον Ηρώδη, αφού του εξήγησαν τον λόγο για τον οποίον ήρθαν και επρόκειτο να φύγουν, εμφανίστηκε ξανά· γεγονός το οποίο δεν έχει να κάνει με την κίνηση των άστρων, αλλά με κάποια έλλογη δύναμη. Ούτε βεβαίως είχε κάποια ιδιαίτερη πορεία, αλλά όταν έπρεπε να πορευτούν αυτοί τους καθοδηγούσε· όταν έπρεπε να σταματήσουν, στεκόταν, φροντίζοντας πάντα για ό,τι ήταν αναγκαίο· όπως ακριβώς και ο στύλος της νεφέλης που έστηνε και ξεσήκωνε το στρατόπεδο των Ιουδαίων (στην πορεία τους στην έρημο), όταν χρειαζόταν. Τέταρτον, από τον τρόπο που έδειχνε θα μπορούσε να το αντιληφθεί κανείς αυτό ξεκάθαρα. Διότι δεν έδειχνε τον τόπο μένοντας επάνω· ούτε βέβαια ήταν δυνατόν σ’ αυτούς (Μάγους) έτσι να το αντιληφθούν· αλλά το έκανε αυτό κατεβαίνοντας κάτω. Μάθετε λοιπόν ότι τόπο τόσο μικρό και όσον είναι φυσικό να κατέχει μία καλύβα, πολύ περισσότερο δε όσον τόπο είναι φυσικό να κατέχει το σώμα μικρού παιδιού, δεν ήταν δυνατόν και σε άστρο ακόμη να το γνωρίζει. Επειδή βεβαίως ήταν άπειρο το ύψος, δεν μπορούσε έτσι να επισημάνει τόπο στενό και να τον κάνει γνωστό σε όσους ήθελαν να τον δουν. Και αυτό μπορεί κανείς να το αντιληφθεί και από την Σελήνη, η οποία αν και υπερτερεί τόσο από τα άστρα, σ’ όλους που κατοικούν στην οικουμένη, και που είναι διασκορπισμένοι σε τόσο μεγάλο γεωγραφικό πλάτος, σ’ όλους φαίνεται ότι είναι κοντά. Πως λοιπόν το άστρο, πες μου, έδειχνε τόπο τόσο στενό της φάτνης και της καλύβας, εάν δεν κατέβαινε κάτω, αφήνοντας το ύψος εκείνο, και δεν στεκόταν πάνω από το κεφάλι του παιδιού; Αυτό βεβαίως υπονοώντας και ο ευαγγελιστής έλεγε: «ιδού, το άστρο οδήγησε αυτούς, μέχρις ότου ήλθε και στάθηκε πάνω από το σημείο όπου ήταν το παιδί».

Την άποψη αυτή του Χρυσοστόμου, περί υπερβατικότητας, δηλαδή, του «άστρου» της Βηθλεέμ, υποστήριξαν ο Καισάριος, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο επίσκοπος Ταρσού Διόδωρος, ο μοναχός Επιφάνιος, ο άγιος Νεκτάριος μητροπολίτης Πενταπόλεως και άλλοι. Ακόμα και τα απόκρυφα βιβλία της Καινής Διαθήκης, σχεδόν στο σύνολό τους, υποστηρίζουν αυτήν την ερμηνεία περί υπερβατικότητας του «άστρου» της Βηθλεέμ.

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει για ένα νέο άστρο, που προκάλεσε την προσοχή των Μάγων, που τους καθοδήγησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ταξίδι τους, κι όμως ήταν δυσδιάκριτο για τους άλλους τους πολλούς. Πράγματι, αν ήταν λαμπρό έπρεπε όλοι να το αντιληφθούν, ο Ηρώδης και η ελληνοποιημένη αυλή του με τον Νικόλαο τον Δαμασκηνό και όλος ο λαός της Ιουδαίας. Εκείνη, όμως, η πληροφορία που δημιουργεί πλήθος ερωτημάτων στους αστρονόμους είναι η φράση ότι το άστρο στάθηκε πάνω από την οικία, όπου βρισκόταν η αγία οικογένεια.

Πως είναι δυνατόν ένα άστρο που εγκαταλείπει τελείως το αστρικό σύστημα στο οποίο ανήκει, για να υποδείξει μια καθορισμένη διαδρομή σε κάποιους σοφούς ανθρώπους, στο τέλος να στέκεται πάνω από ένα συγκεκριμένο σημείο της Γης στα χαμηλά στρώματα της ατμόσφαιρας;

Πάνω σ’ αυτό πολλοί ερευνητές υποστήριξαν ότι το άστρο πιθανώς να ήταν κάποιος πλανήτης, ουράνιο σώμα που εμφανίζει στάσεις στον ουρανό.

Άλλοι λένε ότι ήταν μια φωτεινή νεφέλη ή ένα είδος ακτίνας φωτός που υποδείκνυε το δρόμο στους Μάγους, αλλά όχι άστρο.

Για «υπερφυσικό αστέρα», όπως προαναφέρθηκε, μίλησε και ο μεγάλος αστρονόμος της εποχής (17^ος αιώνας μ.Χ) ο Κέπλερ, ο οποίος υπολόγισε ότι τον Δεκέμβριο του 1603 θα γινόταν η σύνοδος του Δία και του Κρόνου στον αστέρα του Τοξότη. Η σύνοδος αυτή πράγματι έγινε, αλλά δεν μπόρεσαν να την παρατηρήσουν από το χώρο παρατηρήσεως που είχε πλησίον της Πράγας, επειδή φαινόταν πολύ κοντά ο Ήλιος. Το επόμενο έτος (1604) σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Κέπλερ θα λάμβανε χώρα ένα σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο, κατά το οποίο τους δύο πλανήτες Δία και Κρόνο θα πλησίαζε ο Άρης και οι τρεις μαζί θα σχημάτιζαν ένα πύρινο τρίγωνο, στις κορυφές του οποίου θα ήταν οι πλανήτες αυτοί. Οι υπολογισμοί του Κέπλερ ήταν σωστοί και στις 26 Σεπτεμβρίου ο Άρης ήλθε σε σύνοδο με τον Κρόνο και στις 9 Οκτωβρίου με τον Δία, σχηματίζοντας ένα πάρα πολύ θεαματικό φωτεινό τρίγωνο, το οποίο ήταν ορατό στο δυτικό ορίζοντα κατά το λυκόφως και έδυε πέντε ώρες μετά από την δύση του Ήλιου.

Την επομένη ημέρα, έλαβε χώρα ένα αξιολογότερο αστρονομικό φαινόμενο από την εμφάνιση κομήτη. αφού στον αστερισμό του Οφιούχου, όχι πολύ μακριά από τη θέση συνόδου των πλανητών, εξερράγη ένας σουπερνόβα ο γνωστός SN 1604. Ο Κέπλερ παρατήρησε τον καινοφανή αυτόν αστέρα στον αστερισμό του Οφιούχου και μάλιστα του έκανε εντύπωση που ήταν τόσο φωτεινός όσο και ο πλανήτης Ζευς (Δίας) και ήταν κοντά στους πλανήτες Δία και Άρη.

Ο αστέρας αυτός ονομάσθηκε τελικά αστέρας του Κέπλερ και σύμφωνα με τα πορίσματα της συγχρόνου αστρονομίας ήταν ένας υπερκαινοφανής και όχι καινοφανής αστέρας. Το τρίγωνο ήταν ένα θεαματικό φαινόμενο και παρέμεινε για αρκετές ημέρες στον Ουρανό, οπότε στον Κέπλερ γεννήθηκε η σκέψη, μήπως και το άστρο της Βηθλεέμ ήταν μια παρόμοια σύνοδος των μεγάλων αυτών πλανητών και άρχισε να εργάζεται πάνω σ΄αυτό εντατικά. Μετά από έρευνες και υπολογισμούς, αφού μελέτησε την υπόθεση αυτή, κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι κατά το έτος 747 από κτίσεως της Ρώμης, δηλαδή περίπου το έτος 7 π.Χ, ο Ζευς (Δίας) ήλθε σε σύνοδο με τον Κρόνο τρεις φορές το ίδιο έτος και το επόμενο έτος δημιουργήθηκε ένα πύρινο τρίγωνο με την προσέγγιση στους δύο προαναφερθέντες πλανήτες του Άρη, ενώ ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ένα ή δύο χρόνια μετά.

Εκτός του Κέπλερ και άλλοι αστρονόμοι και αστροφυσικοί, στους αιώνες που ακολούθησαν, επιβεβαίωσαν με τις μελέτες τους ότι το 7 π.Χ είχαμε μια υπερσύνοδο Δία – Ήλιου – Κρόνου – Αφροδίτης, ένα φαινόμενο, στο οποίο μετά παρέλευση δύο ή τριών μηνών, ο Δίας δύει ή εξέρχεται από την τροχιά και τότε παρατηρείται και πάλι το ίδιο έντονο φωτεινό φαινόμενο που παρουσιάζεται στην αρχή, σαν να εμφανίζεται εκ νέου. Την τριπλή σύνοδο πλανητών υποστηρίζουν ο R. Henniry (1936) o Konstantin Ferrari D’ Occhieppo (1978) ο I. Elliot (1978) από το αστεροσκοπείο του Δουβλίνου, ο John Mosley (Los Angeles) ο David Ηughes, από το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ, οι J. και Μ. Seymour (1978) που θεωρούν ότι οι μάγοι ξεκίνησαν με τη σύνοδο του 7 π.Χ, όταν ανέλαμψε ο καινοφανής του Αετού του 5 π.Χ, που σηματοδότησε τη γέννηση του Μεσσία.

Κάποιοι άλλοι διαφοροποιούνται από τον Κέπλερ, καθώς θεωρούν πως το γεγονός αυτό ταιριάζει με την περιγραφή του Ματθαίου, ότι δηλαδή οι Μάγοι πορευόμενοι προς τη Βηθλεέμ, «είδον τον αστέρα και εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα», προσθέτοντας ότι το αστέρι αυτό ήταν ίδιο με εκείνο που είδαν στην Ανατολή. Η ευαγγελική περικοπή έχει ως εξής: «οι δε ακούσαντες του βασιλέως επορεύθησαν· και ιδοὺ ο αστήρ όν είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον· ιδόντες δε τον αστέρα εχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα (Αυτοί, αφού άκουσαν το βασιλιά, έφυγαν. Και ιδού, ο αστέρας που είδαν στην ανατολή προχωρούσε μπροστά τους, ωσότου ήρθε και στάθηκε πάνω εκεί όπου ήταν το παιδί. Όταν είδαν λοιπόν τον αστέρα, χάρηκαν με πάρα πολύ μεγάλη χαρά). (Ματθ. 2,9-10). Καθώς δε, ένα ταξίδι από την Περσία στην Παλαιστίνη με τα μέσα της εποχής (άλογα, καμήλες κλπ) απαιτούσε δύο ή τρεις μήνες, το χρονικό αυτό διάστημα θεωρούσαν πως ταιριάζει με την αντίστοιχη φυσική κίνηση του πλανήτη Δία και τη διπλή εμφάνιση του κατά την είσοδο και έξοδο από την τροχιά συνάντησης με τους άλλους δύο πλανήτες.

Για τον Κέπλερ, όμως, η τριπλή πλανητική σύνοδος ερχόταν σε αντίθεση με την αναφορά του ευαγγελιστή Ματθαίου περί άστρου, οπότε υπέθεσε ότι εμφανίστηκε ένας καινοφανής αστέρας, όπως στις 10 Οκτωβρίου του 1604, ο οποίος τελικά, δεν είναι άλλος από το «άστρο» της Βηθλεέμ. Ουσιαστικά, η θεωρία ο Κέπλερ είναι ένας συνδυασμός πλανητικής συνόδου με καινοφανή αστέρα, ο οποίος προανήγγειλε τη γέννηση του Μεσσία. Παρόλα αυτά, όμως, έμενε αναπάντητο το πως ένας καινοφανής αστέρας υπέδειξε τη θέση, στην οποία βρισκόταν ο τεχθείς Ιησούς σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση. Ο Γερμανός αστρονόμος, προκειμένου να λύσει και αυτό το πρόβλημα, υιοθέτησε μία λύση, η οποία συνδυάζει το φυσικό με το μεταφυσικό, δηλαδή υποστήριξε το 1614 στο έργο του «Για τον υπολογισμό περί της ακριβούς γέννησης του Ιησού Χριστού», ότι: «Μεγάλες (τριπλές) σύνοδοι των πλανητών, που γίνονται στα κύρια σημεία του ζωδιακού κύκλου και ιδιαίτερα στα ισημερινά σημεία του Κριού και του Ζυγού, σημαίνουν αλλαγή των πραγμάτων σε διεθνή κλίμακα. Και ένας κομητοειδής αστέρας, που εμφανίζεται κατά τον ίδιο χρόνο με την σύνοδο, προαναγγέλλει την γέννηση βασιλιά… Χάριν αυτών των Μάγων ενεφανίσθη τότε ο νέος αστέρας κατά τον ίδιο χρόνο που φαινόταν ο Δίας και ο Κρόνος στην ίδια εποχή, δηλαδή τον Ιούνιο του 7 π.Χ, αλλά επίσης και στο αυτό τμήμα του ουρανού με τους πλανήτες. Συνεπώς τί άλλο θα μπορούσαν να συμπεράνουν οι Χαλδαίοι (Μάγοι) από τους κανόνες της αστρολογικής τους τέχνης, παρά το ότι επρόκειτο να συμβεί κάποιο γεγονός μεγίστης σημασίας. Δεν αμφιβάλλω, ότι ο Θεός ηθέλησε να τροφοδοτήσει την καλή πίστη των Χαλδαίων… το άστρο των μάγων δεν ήταν ένας συνηθισμένος κομήτης ή καινοφανής αστέρας(νόβα), αφού κινείτο κατά θαυματουργικό τρόπο στο κατώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας».

Η άποψη του Κέπλερ, χωρίς τη μεταφυσική της πλευρά, έγινε αποδεκτή από αρκετούς επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και οι: Ίντελερ (L.Ideler), Κρίτσινγκερ (.H.Kritzinger), Γκέρχαρντ (O.Gerhardt), Λίεμπχαρτ (L.Liebhardt) κ.α.

Εκφράστηκε επίσης η άποψη (Τζ. και Μ. Σέιμουρ), ότι οι Μάγοι το 7 π.Χ αρχικά εντυπωσιάστηκαν από την τριπλή σύνοδο των πλανητών Δία και Κρόνου, αλλά επεχείρησαν το ταξίδι τους προς τη Βηθλεέμ το 5 π.Χ, μετά από το δεύτερο ουράνιο σημείο, αυτό της ανάλαμψης του καινοφανούς στον αστερισμό του Αιγόκερω και τελικά, έφθασαν στην Ιερουσαλήμ τον Απρίλιο του 4 π.Χ, όταν πλέον φαινόταν καθαρά ο καινοφανής στον αστερισμό του Αετού.

Εν κατακλείδι, ο Κέπλερ πίστευε ότι η τριπλή σύνοδος Δία – Κρόνου του 7 π.Χ, που προβαλλόταν στον αστερισμό των Ιχθύων ήταν το άστρο της Βηθλεέμ στην οποία στα όρια των αστερισμών Κριού – Ιχθύων το 6 π.Χ προστέθηκε και ο Άρης. Τότε σχηματίστηκε το τρίγωνο Άρη – Κρόνου – Δία που προβαλλόταν στον αστερισμό των Ιχθύων. Έτσι, υποστηρίζει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε 1-2 χρόνια μετά από αυτό το εντυπωσιακό γεγονός και ουσιαστικά συνδυάζει την τριπλή σύνοδο του 7 π.Χ με την ανάλαμψη το 5 π.Χ του καινοφανούς.

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Βιέννης Konstantin Ferrari D’ Occhieppo υποστήριξε την εμφάνιση του ζωδιακού φωτός με τη σύνοδο των πλανητών Δία – Κρόνου. Το ζωδιακό φως είναι ένα διάχυτο φως (λευκό συνήθως), που παρατηρείται στον δυτικό ορίζοντα μετά το λυκόφως και στον αντίστοιχο ανατολικό πριν από το λυκαυγές. Στην Ελλάδα παρατηρείται κατά τον Φεβρουάριο 3 ώρες μετά τη δύση του Ήλιου ή τον Οκτώβριο πριν από την ανατολή του Ήλιου.

Ο εν λόγω καθηγητής θεωρεί ότι το άστρο της Βηθλεέμ ήταν ο Δίας στη στάση του την 12η Νοεμβρίου του 7 π.Χ, Η υπόθεση αυτή θεωρήθηκε αστήρικτη, αλλά βρήκε και θερμούς υποστηρικτές, όπως ο B. L. van der Waerden.

Άλλοι ερευνητές που ασχολήθηκαν με το άστρο της Βηθλεέμ και το μελέτησαν, ως φαινόμενο, περισσότερο συστηματικά διαφώνησαν και αναρωτήθηκαν μήπως αυτό ήταν μια σύνοδος του Δία και της Αφροδίτης, αφού την 12^η Αυγούστου του 3 π.Χ έγινε μία σύνοδος Δία και Αφροδίτης στον αστερισμό του Λέοντα, πλησίον του άστρου Regulus.

Ο Λέων είναι το φυλετικό ζώδιο των Ιουδαίων, ενώ στους Βαβυλώνιους, ο Δίας ήταν βασιλιάς των πλανητών, αλλά και το άστρο Regulus το ονόμασαν Sharru (βασιλιάς), ενώ την Αφροδίτη την ονόμασαν Ishtar (θεότητα συνδεδεμένη με τη θηλυκότητα), οπότε αστρολογικά ήταν μια πολύ σπουδαία σύνοδος.