Ουσιαστικός και βαθιά θεολογικός πάντα ο λόγος του Μητροπολίτη Μεσογαίας, Νικόλαου, αλλά ποια απήχηση μπορεί να έχει στον σημερινό κόσμο;
Ο συγκεκριμένος ιεράρχης έχει ο ίδιος επιστημονική εμπειρία, ενώ ακόμα και σήμερα παρακολουθεί από κοντά τα επιστημονικά επιτεύγματα και τις εξελίξεις στη Γενετική. Εκφράζει δε ελεύθερα τη θέση του σε πολλά απ΄τα προκύπτοντα ζητήματα, όπως λ.χ η νανοτεχνολογία, αλλά βιώνοντας ο ίδιος τα συμπτώματα της πολυποικιλίας μας δεν παύει να αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι το DNA για παράδειγμα μπορεί να είναι πάνω από το πνεύμα;
Την κοινωνία, όμως, (και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο) την απασχολεί, αν η επανάσταση στη Γενετική, πραγματώσει όλες τις μεγάλες προσδοκίες, οι οποίες δεν τίθενται καν στη βάσανο της ηθικής κριτικής, αφού οι ερευνητές επιστήμονες υποστηρίζουν – σχεδόν με βεβαιότητα – πως η κατανόηση ακόμα και του μικρού κλάσματος του ανθρώπινου DNA (0,1%) που διαφέρει από άτομο σε άτομο μπορεί να οδηγήσει στην αποκάλυψη των πιο συνηθισμένων και διαδεδομένων γενετικών βλαβών, που εκθέτουν τους ανθρώπους σε κίνδυνο για πολλές ασθένειες, όπως καρκίνοι, διαβήτες, καρδιοπάθειες, αλτσχάϊμερ κ.α.
Και είναι αυτονόητο το ενδιαφέρον όλων των ανθρώπων για την περαιτέρω εξελικτική πορεία της επιστήμης και δικαιολογημένα αποστρέφονται οτιδήποτε την παρεμποδίζει, ακόμα κι όταν πρόκειται για ηθικά διλήμματα, αφού η ελπίδα για την ίαση ανίατων ασθενειών είναι ακαταμάχητη. Οι όποιοι προβληματισμοί για τυχόν αρνητικές συνέπειες από τις διάφορες εφαρμογές της εξατομικευμένης ιατρικής δεν μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας και να τη στρέψουν προς τη βιοηθική.
Να, γιατί ο λόγος του Μητροπολίτη Νικόλαου αποκτά βαρύνουσα σημασία ειδικά σήμερα και θα πρέπει να κατανοηθεί στην πληρότητά του από όλους και όχι μόνον από τους πιστούς.
Για τον Νικόλαο, πίσω από το μη λογικό του καθενός διακρίνεται η χαμένη, αλλά τόσο πολύτιμη λογική του, ο άγνωστος εαυτός του, ο «έτερος» Θεός του. Μιλώντας για τον άνθρωπο δεν εννοεί τον πιστό μόνον, όπως κι όταν αναφέρεται στο ρόλο της Εκκλησίας δεν την εννοεί με τη στενή έννοια όπως την αντιλαμβάνονται οι οπαδοί διαφόρων δογμάτων και ομολογιών.
Γι αυτόν η Εκκλησία αγκαλιάζει την κάθε ψυχή, όπως αυτή είναι, και αγωνίζεται να της αφυπνίσει την ανάγκη του Θεού, να ζωογονήσει τη δυνατότητά της για άλλου είδους ανώτερη ζωή μέσα της, ώστε να λειτουργήσει πνευματικά μέσα σ΄έναν αντίθετο κόσμο, με μια φύση αδύνατη, πτωτική και αρνητική. Στην ουσία της η Εκκλησία δεν είναι η πράξη, αυτό δηλαδή που κάνουμε και είμαστε, αλλά το φρόνημα και η δυνατότητα, αυτό που θα΄πρεπε να είμαστε και μπορούμε να γίνουμε.
Ηλίας Μάρκου