Ο Γερμανός επιστήμονας (βιολόγος) Αύγουστος Βάισμαν (August Weismann,1834-1914), επιχείρησε μια λεπτή επεξεργασία της θεωρίας του Δαρβίνου, απομακρύνοντας από αυτήν τα στοιχεία του Λαμάρκ και έκανε τη διάκριση ανάμεσα στα σωματικά και γεννητικά κύτταρα.
Ο Βάισμαν αναγνωρίζοντας την παντοδυναμία της φυσικής επιλογής ως μοναδικής κινητήριας δύναμης της εξέλιξης, υποστήριξε θερμά τη θεωρία του Δαρβίνου, αλλά αμφισβήτησε, όμως, την άποψη του Δαρβίνου και του Λαμάρκ για την κληρονομικότητα των επίκτητων χαρακτήρων γι’ αυτό και κατατάσσεται στους νεοδαρβινιστές.
Για να στηρίξει τη θέση του, πραγματοποίησε πειράματα κατά τα οποία έκοβε τις ουρές των ποντικών για πολλές συνεχείς γενιές, παρατηρώντας ότι όλοι οι απόγονοι γεννιούνται με ουρά, οπότε αποδεικνύεται ότι οι ακρωτηριασμοί δεν κληρονομούνται.
Οι απόψεις του Βάισμαν έγιναν ευρέως δεκτές μετά την επικράτηση της θεωρίας του Μέντελ για την κληρονομικότητα, με το δεδομένο ότι το γεννητικό πλάσμα αντιστοιχεί στην πραγματικότητα στο γενετικό υλικό, το DNA.
Ο Γκρέγκορ Γιόχαν Μέντελ (Gregor Mendel, 1822 – 1884), ήταν εκείνος που στέρησε κυριολεκτικά τη χαρά από τους πανηγυρισμούς των διαλεκτικών υλιστών, αφού με τους περίφημους νόμους (που φέρουν το όνομά του) έθεσε τα θεμέλια της κληρονομικότητας ή Γενετικής.
Ήταν Αυστριακός μοναχός, και έγινε γνωστός στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα για τις μελέτες που πραγματοποίησε σχετικά με τους μηχανισμούς της κληρονομικότητας χαρακτηριστικών στα φυτά. Η αναγνώριση του επιστημονικού του έργου πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, δηλαδή, δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αναφέρεται και ως ο «πατέρας της Γενετικής», λόγω της σημασίας που είχαν οι νόμοι της μεντελικής κληρονομικότητας και για τη μελέτη της κληρονομικότητας όλων των υπολοίπων ειδών, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Κι αν για τους διαλεκτικούς υλιστές οι συνέπειες των ανακαλύψεων του Μέντελ υπήρξαν οδυνηρές, οι δυτικοί λεγόμενοι υλιστές προσαρμοζόμενοι στα νέα δεδομένα υποστήριξαν ότι η Γενετική είναι αποφασιστικής σημασίας για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εξελικτικής θεωρίας, με την κατανόηση του μηχανισμού της κληρονομικότητας που προσφέρει. Ασφαλώς, το να φέρει κάποιος στο φως μια θεωρία της εξέλιξης, που να συμφωνεί με τη Γενετική είναι απλό πράγμα, αλλά το να υποστηρίξει ότι η Γενετική ρίχνει φως στην εξέλιξη των ειδών, όπως την εννοούν οι υλιστές, είναι αποτέλεσμα πίστης και μόνον πίστης!
Ηλίας Κ Μάρκου
[email protected]