Το ζήτημα των υποδομών δεν εξαντλείται στο ζήτημα του σιδηροδρόμου και των οδικών αξόνων που δυστυχώς δεν είναι τα μόνα που τελούν υπό διάλυση και πλήρη απαξίωση. Η επικαιρότητα θέτει τα ζητήματα αυτά πιο επιτακτικά από ποτέ.
To νερό είναι βασική και απαραίτητη προϋπόθεση για την βιολογική μας ύπαρξη αλλά και την επιβίωση κάθε κοινωνίας και κάθε οικοσυστήματος. Αυτή η θεμελιώδης θέση του για την ανθρώπινη ζωή το καθιστά αδιαμφισβήτητά μέγιστο δημόσιο αγαθό και φυσικό θησαυρό. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως το νερό είναι και πρέπει να μείνει δημόσιο. Αυτή η θέση ξεπερνά κόμματα και παρατάξεις. Είναι πανανθρώπινη, παλλαϊκή απαίτηση, όπως έδειξε καθαρά η μεγάλη συγκέντρωση της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι επιλογή απάνθρωπη και αντικοινωνική και μας βρίσκει σύσσωμα αντίθετους. Η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού είναι υπόθεση όλων μας και οι τοπικές κοινωνίες οφείλουν στον εαυτό τους και το μέλλον τους να κινητοποιηθούν.
Ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης σε αυτή την υπόθεση οφείλει να είναι κομβικός. Εκφράζοντας τους πολίτες και κάνοντας πράξη την συμμετοχή και την αλληλεγγύη μπορεί και έχει χρέος να γίνει πόλος συσπείρωσης στους διεκδικητικούς αγώνες για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και των συλλογικών κεκτημένων.
Ασκώντας έλεγχο και πίεση στο κεντρικό κράτος, εκπροσωπώντας την κοινωνία της η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να αποκτήσει φωνή και λόγο με επιχειρήματα και διαφάνεια ως προς το κομμάτι που της αντιστοιχεί στη διαχείριση του θεμελιώδους φυσικού πλούτου και αγαθού που αποτελεί το νερό.
