Αυτές τις φράσεις διατύπωσε στο βιβλίο του «Αρνούμαι» ο Αντώνης Σαμαράκης. Ένας καταγγελτικός, απροσκύνητος λόγος, με μηνύματα και νοήματα.
«Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μην χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θ’ αντιδράσεις, θ’ αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα… θα διαλέξω την ελευθερία να πω όχι, αρνούμαι θα πω σ’ αυτήν την απάνθρωπη ανθρωπότητα.
Ο Σαμαράκης γίνεται κραυγή και δείχνει ότι υπάρχει κι ένας άλλος, υπαρκτός κόσμος πέρα από αυτόν που ετοιμάζουν άλλοι για εμάς, ένας κόσμος λιγότερο εφιαλτικός, λιγότερο απάνθρωπος που μόνο αν τον πιστέψουμε και αγωνιστούμε γι’ αυτόν θα καταφέρει να επαναπροσδιορίσει την κοινωνική πραγματικότητα… όσο υπάρχουν δύο άνθρωποι, υπάρχει μια βεβαιότητα… όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι υπάρχει ένα ΑΡΝΟΥΜΑΙ».
Όμως ο Αντώνης Σαμαράς κι άλλοι πολιτικοί, το «ΑΡΝΟΥΜΑΙ» το αντικατέστησαν με το «ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ»!
Αποδέχτηκαν να χάσει η χώρα την Εθνική της κυριαρχία, για την οποία χύθηκε αίμα για να ανακτηθεί ή να μην χαθεί. Η Ελληνική ιστορία που υμνεί αυτό το αίμα, θα τους καταγράψει ότι επέτρεψαν, αυτό το αίμα, να συληθεί και να σκυλευτεί. Αποδέχτηκαν η χώρα να γίνει προτεκτοράτο. Αποδέχτηκαν να γίνουν οι έλληνες σκλάβοι και όμηροι χαρατσιών και φόρων τραπεζιτών και τοκογλύφων.
Αποδέχτηκαν να γίνει φόρου υποτέλειας η χώρα για να υφαρπαχθεί ο φυσικός της πλούτος και ο πλούτος που παράγουν οι άνθρωποί της.
Αποδέχτηκαν να παραγραφούν, να αλλοιωθούν και να αλλοτριωθούν οι παραδόσεις της χώρας, η κουλτούρα της, η ιστορία της, η δημοκρατία της και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων της.
Αποδέχτηκαν να μετατρέψουν την βουλή, το ναό της δημοκρατίας σε …, ας αποφύγω τον χαρακτηρισμό. Ντράπηκα ως νέος πολιτευτής, και πιστεύω η πλειοψηφία των πολιτών, από την προχθεσινή διαδικασία της βουλής.
Αυτός είναι ο πολιτικός λόγος; Αυτό είναι το ήθος και η ποιότητα των ανθρώπων του κοινοβουλίου που εκπροσωπούν την δημοκρατία; Αυτοί θα σώσουν την χώρα και θα δημιουργήσουν την νέα Ελλάδα, όπως την οραματίζονται και την θέλουν οι πολίτες;
Αυτοί που μέσα στο ναό της δημοκρατίας μιλάνε ευθαρσώς για μίζες, για χρηματισμούς, για το ποιος πήρε τα περισσότερα και να δηλώνουν ότι και σήμερα που ο λαός ματώνει, πληγώνεται, αυτοκτονεί, πεινάει, που η κατάθλιψη αντικαθιστά το ελληνικό γέλιο και χιούμορ, εξακολουθούν να τα παίρνουν ή να κάνουν συμφωνίες με συμφέροντα;
Αρνούμαι, θα πρέπει να είναι, η φωνή των ελλήνων, σε όλα αυτά. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες καθαρές φωνές, τίμιες και ανθρώπινες, όμως πνίγονται ή χάνονται μέσα στους αλαλαγμούς, μέσα στα σεξιστικά υπονοούμενα, μέσα σε φράσεις που θυμίζουν πιάτσες αγοραίου έρωτα! Σκηνές που αναπαράγουν τα δικά τους μέσα ενημέρωσης για να υπνωτίσουν και να αποχαυνώσουν την κριτική σκέψη των πολιτών.
Να μην επιτρέψουν τις δυνάμεις που εναντιώνονται σε αυτήν την πολιτική της υποταγής και του αποδέχομαι να συνενωθούν και να αποτινάξουν τα δεσμά του μνημονίου, της υποτέλειας και της υποταγής.
Μια συνένωση Εθνικής και κοινωνικής ανάγκης, όπου δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις.
Σύμπραξη και δράση όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, το έπραξε κατά καιρούς το σύστημα εξουσίας για την δική του προστασία και το πράττει ήδη και σήμερα, αλλά σύμπραξη και συμπόρευση με όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, έστω και αν προέρχονται αυτές οι ομάδες από διαφορετικές, θεωρητικά ίσως, πολιτικές αφετηρίες.
Ένα πολιτικό και συνάμα κοινωνικό φάσμα πιο μαζικό, πιο πλατύ, πιο βαθύ για να στεριώσει η πραγματική δημοκρατία.
Σεβαστές οι διαφωνίες και οι εντάσεις κάποιων στελεχών και των δύο κομμάτων για την σύμπραξη ενός κοινού μετώπου, αλλά όχι μόνο απλά σεβαστή αλλά μέγιστη η επιθυμία της κοινωνίας για απεγκλωβισμό από τα σφιχτά δίχτυα, που της κόβουν την ανάσα, που κάποιοι άλλοι της φόρεσαν.
Η ιστορία δείχνει τους τρόπους και τις επιλογές. Η Ελλάδα συμμάχησε και με την Βουλγαρία, γνωστές οι διαφορές και οι εδαφικές διεκδικήσεις της τότε, για να αποτινάξουν από κοινού τον μωαμεθανικό ζυγό.
Ας μην χαρακτηριστούν από την ιστορία οι όποιες ενστάσεις, προφάσεις εν αμαρτίες!
Έχουν χρόνο και τα δύο κόμματα, το ένα από το 4% εκτινάχτηκε σε κόμμα εξουσίας και το άλλο από το πουθενά ανδρώθηκε, να ελέγξουν αν προσκόλλησαν και καιροσκόποι, εξωμότες και η ιστορία απέδειξε ακόμα και σταλμένους από αντιπάλους ή πράκτορες, να αυτοπροστατευθούν και να πορευτούν εκεί όπου υποσχέθηκαν στην κοινωνία να πάνε και όχι σε άλλους δρόμους. Οι ΑΝΕΛ έζησαν τέτοιες καταστάσεις, η δε αριστερά έχει τα δικά της βιώματα από τέτοιους ανθρώπους.
Η κοινωνία όμως έχει την κύρια ευθύνη ποιους θα επιλέξει για να ακολουθηθεί η πορεία που την υποσχέθηκαν. Κανείς δεν είναι παρθενογέννητος. Ο καθένας έχει την δική του διαδρομή και η ιστορία που τον ακολουθεί και τον προδιαγράφει.
Είναι προσχηματικό και επικίνδυνο το δίλλημα και οι προφάσεις, που θα δοθεί η μάχη και πως θα δοθεί. Το ζητούμενο είναι ποιοι και πόσοι θα πάρουν μέρος στην μάχη και πόσοι θα λακίσουν με τις δικαιολογίες των αναφερόμενων προσχημάτων και κυρίως τι θα γίνει μετά την μάχη! Πρώτιστο χρέος είναι να κερδηθεί η μάχη και να αποχωρίσει ο εχθρός! Τα υπόλοιπα, αν οι έχοντες την ευθύνη για την τύχη της χώρας την αγαπάνε όπως δηλώνουν, όπως και το λαό της είναι πολύ πιο εύκολο να βρούνε κοινούς τρόπους να δείξουν την αγάπη τους. Τα προβλήματα θα ενσκήψουν μόνο όταν άλλα λένε και άλλα σκέπτονται. Με απλά λόγια, αν δηλαδή η αγάπη τους για την χώρα είναι λεκτική μόνο και πίσω της κρύβονται άλλα συμφέροντα, όπως συμβαίνει με την τωρινή κυβέρνηση. Τόσο απλά!
Στο έργο του Σαμαράκη, ο άνθρωπος αγαπάει τον άνθρωπο. Συμπονά και νοιάζεται τον φίλο του και είναι αυτή η ιδιότητά του που τον καθιστά ανθρώπινο άρα επικίνδυνο. Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος για το σύστημα είναι η ανθρωπιά. Ακόμη κι όταν παραμένει δυσδιάκριτη είναι υπαρκτή, γνήσια και πέρα για πέρα αληθινή. Σε έναν κόσμο που ο κρατικός παραλογισμός υποδουλώνει τα όνειρα, τη φωνή, την ελευθερία, την ψυχή των ανθρώπων….
Ο πολιτικός λόγος, η πολιτική τακτική και πρακτική έγινε πολύ ψυχρή, πολύ κυνική, πολύ εκτελεστική απέναντι σε κοινωνία ανθρώπων που τους συμπεριφέρονται ως να είναι ζώα!
«Όχι, δεν μπορώ να συμβιβαστώ! Δεν μπορώ να εξακολουθώ να ’μαι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο σα να μην έχει συμβεί τίποτα, σα να μη συμβαίνει τίποτα!…»
