Οι άνθρωποι είναι ο Τόπος μας…
*Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog “ΙΔΕΟπολις”
*Έρημοι Τόποι, Μοναχικές Γειτονιές, Άδεια Σπίτια και το απουσιολόγιο μεγαλώνει…
“Άδρωπος εν ο τόπος τζαι ο τόπος γέρημος”
Η επιστροφή στην πόλη μετά το “Πάσχα στο Χωριό” δεν μάς βύθισε και πάλι στην εργασιακή ρουτίνα και στους αγχώδεις ρυθμούς της, αλλά μάς γέμισε και με μία μελαγχολία αφού για μία άλλη φορά συνειδητοποιήσαμε πως οι δεσμοί μας με τον γενέθλιο τόπο είναι οι άνθρωποί του. Και όσο αυτοί οι άνθρωποι λιγοστεύουν, τόσο φτωχαίνει και ο τόπος.
Η συνειδητοποίηση και η διαπίστωση αυτή μοιραία έφερε στο νου μου την παροιμία:
“Άδρωπος εν ο τόπος τζαι ο τόπος γέρημος”
Η παραπάνω κυπριακή παροιμία ήρθε στο νου μου με έναν βασανιστικό τρόπο στην τελευταία επίσκεψή μου ( μετά από μία μικρή απουσία) στο χωριό μου, την αρχαία ΠΙΑΛΕΙΑ Τρικάλων, τον γενέθλιο Τόπο μου.
Μία επιστροφή-επίσκεψη που επιβεβαίωσε τη θλιβερή πραγματικότητα (που συνιστά και συμπαντικό νόμο) πως πληθαίνουν οι ανθρώπινες απουσίες και αραιώνουν οι παρουσίες. Το απουσιολόγιο του χρόνου μεγαλώνει με ονόματα αγαπημένων μου προσώπων κι αυτό ό,τι γράφει δεν ξεγράφει.
Καθώς ανέβαινα και κατέβαινα τον ίδιο δρόμο (“Οδός άνω κάτω μία και ωητή”, Ηράκλειτος), όπως κάνω εδώ και 72 χρόνια (μικρός τον βάδιζα και ξυπόλυτος και έπαιρνα δύναμη από την άμεση επαφή με το χώμα), ένιωσα μία απέραντη θλίψη, ένα μεγάλο κενό γιατί δεν βρήκα έναν άνθρωπο να πω μια “Καλημέρα”, ένα απλό και συνηθισμένο “Γειά”.
Ένα παράπονο και μία μαχαιριά μάτωσε την καρδιά και την σκέψη μου όταν συνειδητοποίησα πως τα αγαπημένα μου πρόσωπα που έβλεπα και καλημέριζα ανελλιπώς σε μία διαδρομή 500 (πλατεία χωριού >σπίτι μου) δεν υπάρχουν πια. Αυτό που σκεφτόμουν και φοβόμουν ως προοπτική πριν λίγα χρόνια, τώρα συνιστά μία θλιβερή πραγματικότητα.
Περισσότερα ΕΔΩ
