ΟΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ. “…καθόλου εύηχα δεν ηχεί το επίθετο αλήτης σε παιδιά..” Μαρίας Σπυρίδου
Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι οι πολιούχοι του χωριού μου .
Εορτάζονται στις 8 Νοεμβρίου .
Την παραμονή , στις 7 Νοεμβρίου τελείται πανηγυρικός Εσπερινός .
Έτσι έγινε και εφέτος . Τελέσθηκε πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ.κ. Παύλου .
Στον ιερό ναό για προσκύνημα δύο εικόνες των Ταξιαρχών, φερμένες από την πατρίδα από τους προγόνους μας .
Από την Σιγή της Προύσσας και από τα Φάρασα της Καππαδοκίας .
Οι Αρχάγγελοι είναι προστάτες όλων των κατοίκων του χωριού μου .
Και εφέτος η εκκλησία ήταν γεμάτη από ευβλαβείς πιστούς .
Άντρες , γυναίκες ,γέροι , μεσήλικες , νέοι και παιδιά . Για να πάρουν την ευλογία των Αγίων μα και του Σεβασμιωτάτου /
Θα σταθώ στις γυναίκες Στις γυναίκες που είναι κόρες , νύφες , εγγονές και δισέγγονες άλλων γυναικών , άλλων εποχών που τις κληροδότησαν ήθος ζωής .
Οι μαννάδες μας , οι θείες μας , οι αδερφές μας , οι κόρες μας .
Θείες μορφές . Ίδιες Παναγίες .
Απόγονες όλες γυναικών που δεν υπάρχουν πια στην ζωή , ζουν όμως ζωντανές στις μνήμες μας και μας καθοδηγούν ακόμη .
Γυναίκες , μαννάδες απλές , αγράμματες χωριατοπούλες που με τα χρόνια και τα βάσανα εξελίχθηκαν σε θυμόσοφες γριούλες .
Μαννάδες που μεγάλωσαν παιδιά άλλων , αλλά δεν χάρηκαν τα δικά τους που μεγάλωσαν χωρίς χάδια .
Δωρικές φιγούρες , μάννες άλλων εποχών , ενός κόσμου χαμένου σε μία κοινωνία αγροτική , απομονωμένη ,που έζησε τα χρόνια του πολέμου , του εμφυλίου και των μεταπολεμικών δεκαετιών.
Ενός κόσμου στερημένου και σκληρού αλλά αθώου , στον οποίο κατοικούσε η ορφάνια , ο θάνατος , φτώχεια και πείνα αδυσώπητη . Μετανάστευση , ακούσια παντρολογήματα , μοναξιά , γυναίκες μάννες που ξεπαίδεψαν πριν την ώρα τους .
Νύφες ξεχασμένες , γριούλες που άδικα περίμεναν παιδιά ξενιτεμένα για το μεροκάματο ..
Μάννες που μεγάλωναν τα παιδιά τους σε ένα δωμάτιο της Δυτικής Γερμανίας , του Βελγίου και της Αυστραλίας . Γιαγιάδες σήμερα
Γυναικεία δύναμη .
Όλες κοιτάζανε μπροστά με αισιοδοξία . Το ρήμα προσπαθώ δεν έκρυβε αγανάκτηση , αλλά τάση για κατάκτηση.
Γυναικεία δύναμη . Μια δύναμη αρχέγονη , που κοιτάζει την ζωή κατάματα και προχωρά αποφασιστικά μπροστά , με παράπονο βουβό , χωρίς αμφιβολίες , χωρίς εξηγήσεις .
Πικραμένες Παναγιές.
Γυναίκες , μαννάδες της νιότης που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους , τις στιγμές τους, στις γενιές που άνοιγαν τα μάτια τους εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Την πίκρα και τα βάσανα το κάμανε ήθος ζωής . Αυτό το ήθος ζωής φοράνε και σήμερα οι νέες μάννες του χωριού μου , οι οποίες τις πίκρες και τα βάσανα των γενεών τα μετέτρεψαν σε ήθος .
Αυτές οι μάννες ήταν στην εκκλησία στον πανηγυρικό Εσπερινό.
Απευθυνόμενες σε αυτές τις γυναίκες και μάννες ο Μητροπολίτης τις κατηγόρησε για πλημμελή επιμέλεια των παιδιών τους με συνέπεια αυτά να είναι αλήτες .
Πόσο , καθόλου εύηχα δεν ηχεί το επίθετο αλήτης σε παιδιά !
Δεν υπάρχουνε παιδιά αλήτες.
Υπάρχουν κάποια παιδιά με παραβατική συμπεριφορά .
Διαβεβαιώ , κανένα στο χωριό μου .
Αν κάποια παιδιά έχουνε παραβατική συμπεριφορά , έχει μερίδιο ευθύνης η οικογένεια [ όχι μόνο η μάννα αλλά και ο πατέρας ], που είναι ένας βασικός πυλώνας της κοινωνίας .
Βασικός πυλώνας της κοινωνίας όμως είναι και η εκκλησία .
Πόσο κοντά είναι σε αυτά τα παιδιά η εκκλησία . Πόσες αγκαλιές έχει ανοιχτές γι αυτά !
Ίσως και να έχει και να μην το γνωρίζουμε , επειδή η εκκλησία δεν διαλαλεί το θεάρεστον έργο της.
Στο χωριό μου , που δεν είναι και μικρό , δεν έχουμε κανένα παιδί [ αλήτη ] . Κι αυτό οφείλεται σε αυτές τις γυναίκες .
Στις γιαγιάδες μας , στις μαννάδες μας , στις θείες μας , στις αδελφές μας .
Αυτό ίσως να μην το γνωρίζει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κοζάνης.
Δια τούτο αναρωτιέμαι , αν δεν επιθυμεί να ζητήσει συγγνώμη από τις γυναίκες του χωριού μου
… μήπως θα πρέπει να τις δώσει απλόχερα την ευλογία του !
Όλες , και οι παλιές και οι νέες μαννάδες μία μικρή Παναγία είναι.
Μαρία Σπυρίδου
