Όταν η “ασφάλεια” στην εργασία…απασφαλίζεται και η “υγεία” βρίσκεται σε κώμα! (Στη μνήμη των αδικοχαμένων συναδέλφων την ώρα του καθήκοντος) (Διαμαντή Βαχτσιαβάνου)

  Η ΥΓΕΙΑ ήταν η μυθολογική θεότητα των προγόνων μας, η προσωποποίηση της σωματικής και ψυχικής υγείας. Η “υγιεινή”, είναι κλάδος της ιατρικής επιστήμης που μελετάει τα μέσα που εξασφαλίζουν τη διατήρηση της υγείας του ανθρώπου, καθώς και τους τρόπους εφαρμογής τους.

  Η “ασφάλεια” στους εργασιακούς χώρους, σε συνάρτηση με την “υγεία”, αποτελεί την ασπίδα προφύλαξης από κινδύνους. Τουτέστιν, ασφάλεια=ασφαλίζω, δηλαδή προφυλάσσω κάτι από ενδεχόμενο κίνδυνο. Ειδικά, όταν αυτό το “κάτι” έχει και ψυχή, τότε τα μέτρα ασφάλειας επιβάλλεται να είναι πιο ισχυρά!

  Τα ζητήματα ασφάλειας και υγείας στους εργασιακούς χώρους, έχουν απασχολήσει κατ’ επανάληψη όλους τους εμπλεκόμενους. Παρ’ όλα αυτά όμως η υγεία δεν προστατεύεται, “οι κανόνες ασφαλείας” είναι ελλιπείς και ενίοτε…ελαττωματικοί!

  Ένας πολυφορτωμένος φάκελος για την “υγεία” και την “ασφάλεια” των εργαζομένων στην ΔΕΗ, όπου έχει γίνει σύνηθες το φαινόμενο αναγγελίας ατυχημάτων και τακτική πλέον η ανάρτηση…κηδειόχαρτου στον πίνακα ανακοινώσεων!

  Ένα οδοιπορικό στα ορυχεία και τους σταθμούς παραγωγής της ΔΕΗ, δείχνει την τριτοκοσμική κατάσταση που επικρατεί εκεί. Οι ελλείψεις σε προσωπικό είναι εμφανείς και αυτό αποτελεί έναν επιπρόσθετο παράγοντα αποδιοργάνωσης της επιχείρησης. Αν προσθέσουμε τα μισοκαταστρεμμένα οχήματα πάσης φύσεως, την άθλια κατάσταση εκσκαφέων και λοιπών μηχανημάτων, ΟΛΑ φανερώνουν πως η ΔΕΗ βιώνει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας και οι εργαζόμενοι “παίζουν” καθημερινά με την ζωή τους!

  Δεν θα λέγαμε όμως πως από την πλευρά των “τοπικών” παραγόντων διοίκησης, δεν υπάρχει ενδιαφέρον επίλυσης προβλημάτων. Μάλλον το πρόβλημα εντοπίζεται μακρόθεν, ο σχεδιασμός βρίσκεται στα χέρια εκείνων που θέλουν μια “διαφορετική” ΔΕΗ και έτσι, από αυτούς, ουδείς ενοχλείται – ουδείς ασχολείται με την υπάρχουσα κατάσταση!

  Όσον αφορά όμως τα ζητήματα “υγιεινής και ασφάλειας”, υπάρχει συγκροτημένο και οργανωμένο τμήμα με γιατρούς εργασίας, ή όλα καλύπτονται στο “περίπου”, με ένα σεντόνι νομιμοφάνειας;

  Μέσα σ’ αυτό το ομιχλώδες τοπίο, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο σοβαρότατο ζήτημα των επαγγελματικών ασθενειών. Ενώ η περιοχή μας τοποθετείται στην καρδιά αυτού του προβλήματος, δεν έχει γίνει κάτι που να βεβαιώνει, πως οι “αρμόδιοι” αντιλαμβάνονται σοβαρά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η περιοχή και οι εργαζόμενοι της επιχείρησης. Απουσιάζει ακόμα και η απλή καταγραφή μέτρων για βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης, η προαγωγή της υγείας στους εργασιακούς χώρους και εν γένει στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής!

  Σε ό,τι αφορά την διάγνωση των επαγγελματικών ασθενειών, υπάρχει σχετική νομοθεσία που προβλέπει ανάλογες ενέργειες, αλλά έως εκεί. Όλα είναι τυπικά και βρίσκονται σε εμβρυική κατάσταση!

  Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, τα πολυιατρεία σε Κοζάνη και Πτολεμαΐδα κατεβάζουν ρολά, το ΙΚΑ υπολειτουργεί και ο ΕΟΠΥΥ υπάρχει τυπικά. Όλα υπολογιστικά στη ζυγαριά της μείωσης δαπανών!

  Αν και μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο η κοινωνική ασφάλιση θεωρήθηκε το πρώτο μέλημα των κυβερνήσεων, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, αυτό θεωρείται…πολυτέλεια! Προέχουν φαίνεται οι αριθμοί οικονομικής βελτίωσης των τραπεζιτών και όχι ο άνθρωπος!

  Να αγνοεί άραγε ο πολυπράγμων υπουργός υγείας την “διακήρυξη της Φιλαδέλφειας”(1944), η οποία ενσωματώθηκε στον καταστατικό χάρτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας(1946); Αυτή ορίζει ότι: “Η ΕΙΡΗΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΒΑΣΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΒΕΛΤΙΟΜΕΝΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΓΗΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΗΡΙΑΣ”

  Στην Ελλάδα, η κοινωνική ασφάλιση πρωτο-εμφανίστηκε το 1836 με την ίδρυση του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου. Είχε στη συνέχεια μια θετική εξελικτική πορεία σε ολόκληρη την κοινωνία, για να έρθει η “άλλη Ελλάδα”, αυτή των μνημονίων, να καταργήσει κάθε μορφή κοινωνικής προστασίας!

  Επειδή οι ζωές των ανθρώπων δεν είναι αριθμοί σε λευκές σελίδες, τα εργατικά ατυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες πρέπει να αντιμετωπιστούν σοβαρά και αποτελεσματικά. Ενώ στα κράτη της Ε.Ε. υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες αναγνώρισης της επαγγελματικής νόσου, στην Ελλάδα ναι μεν υπάρχουν νόμοι, παράλληλα όμως υπάρχει και παντελής έλλειψη πρακτικής εφαρμογής και απουσίας ειδικών επιστημόνων και εργαστηρίων για έρευνα, τόσο στους εργαζόμενους , όσο και στις περιοχές γύρω από τα ορυχεία και τα εργοστάσια παραγωγής Η.Ε. Στην Γερμανία για παράδειγμα, αν ο γιατρός διαπιστώσει επαγγελματική ασθένεια, μηνύει τον εργοδότη και ακολουθούν διαδικασίες τιμωρίας των υπευθύνων!

  Ο Ιπποκράτης, είναι ο πρώτος που πραγματοποίησε περιγραφή επαγγελματικής ασθένειας στους ορύχους του Λαυρίου, με καταγραφή των συμπτωμάτων. Σήμερα όμως, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, ενώ υπάρχουν εγκύκλιοι και νόμοι, αυτά μένουν στα χαρτιά και οι “αρμόδιοι” μένουν στους τύπους!

  Έτσι, η δυνατότητα μελέτης και παρακολούθησης των επαγγελματικών ασθενειών βρίσκεται ακόμα σε εμβρυικό στάδιο και οι εργαζόμενοι απροστάτευτοι στον επαγγελματικό κίνδυνο. Ως χώρα, μπορούμε άνετα να τοποθετηθούμε…δυτικά του τρίτου κόσμου!

  Ενώ η κυβέρνηση αγωνιά και αγωνίζεται για  πιστή τήρηση και εφαρμογή κάθε μνημονιακής οδηγίας, το “σύστημα υγείας” δεν καλύπτει ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες των ασφαλισμένων. Αν προσθέσουμε τους ανασφάλιστους, τις συνεχιζόμενες περικοπές στον τομέα της υγείας και το παιχνίδι με τα γενόσημα φάρμακα, η κατάσταση τείνει να εξελιχθεί ως μία βραδυφλεγής ωρολογιακή βόμβα, μη ελεγχόμενη!

  Πως αντιδρά σε όλα αυτά το πάλαι ποτέ ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα; ΓΣΕΕ, ΓΕΝΟΠ, ΑΔΕΔΥ κ.λπ; Άλλοι πελαγωμένοι από τα γεγονότα και άλλοι πλήρως συμβιβασμένοι, αρκούμενοι στην καρέκλα, δεν φαίνεται να έχουν να προτείνουν κάτι συγκεκριμένο για αντιμετώπιση της κρίσης. Όταν ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, δύσκολα κανείς μπορεί να αντιληφθεί τον λόγο την ύπαρξη τους, μέσα από την ανυπαρξία τους και ακόμα, να καταλάβει, που και αν κάπου διαφωνούν με το “σύστημα”. Όσο για τον συνδικαλιστικό χώρο στη ΔΕΗ, μπερδεύει η πληθώρα σωματείων, η απουσία πολιτικού-συνδικαλιστικού λόγου, με τελικό στάδιο την πλήρη απογοήτευση.  Αποτέλεσμα όλων αυτών, η αυξανόμενη “τάση” των ασυνδικάλιστων και η αδιαφορία!

  Αν στην ΔΕΗ δεν υπάρξει μία και μοναδική, ενωτική συνδικαλιστική φωνή και στην ΓΣΕΕ δεν αλλάξουν ρότα και πρόσωπα με διαφορετικό δημόσιο λόγο, κόντρα σ’ αυτόν της μνημονιακής Ελλάδας, τότε θα συνεχίσουμε να μετράμε:

–          Μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας, νέες μειώσεις στις συντάξεις, νέους μόνιμους φόρους στα ακίνητα, νέες απολύσεις και διαθεσιμότητες, νέες περικοπές στην υγεία και νέες αυξήσεις εξώσεων και πλειστηριασμών!

  …Και θα είναι μεγάλη η ευθύνη όλων μας, είτε αφεθήκαμε στην χαλαρότητα της συνδικαλιστικής (α)παιδείας, είτε αφεθήκαμε στις “ειδήσεις των οχτώ”, είτε πνιγόμενοι στον απέραντο λασπότοπο του Διαδικτύου, γυρεύοντας πυξίδα και σωτήρες!

  Αν, τέλος, τα εργατικά κέντρα συνεχίσουν την μαζοχιστική τακτική του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του, με τις “ηγεσίες” ουρά-κομματικών οργάνων μνημονιακών σχηματισμών, τότε ο χορός του Ζαλόγγου είναι μονόδρομος!!!

                                                           Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος