Η εκδήλωση ήταν μεγαλειώδης και δεν θα μπορούσε να μην είναι, αφού δύσκολα πια συναντά κανείς Έλληνα, που να διαμένει στην Ελλάδα, και να μην βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης, που να μην τα βλέπει όλα μαύρα και που να μην είναι εξοργισμένος με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Παιδαριώδης, φυσικά, η κυβερνητική προσπάθεια εμφάνισης μικρής της συγκέντρωσης, εφόσον η άρνηση της πραγματικότητας δεν οδηγεί πουθενά.
Οι 10.000, λοιπόν, πολίτες, κατά τη σχετική δήλωση της Ελληνικής Αστυνομίας, που έλαβαν μέρος στην εκδήλωση της 15ης Ιουνίου, απαιτούν από την Κυβέρνηση να φύγει. Κατανοητή η παρορμητική αυτή επιθυμία πολιτών, που ανεξαρτήτως κομματικής τους τοποθέτησης, διαπιστώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον έχει κάνει στροφή 180ο ανάμεσα στις προεκλογικές του υποσχέσεις και στα μέτρα που συναίνεσε να εφαρμόσει όταν πήρε την εξουσία, αλλά επιπλέον αυτά τα μέτρα βάζουν ταφόπετρα στο παρόν και το μέλλον της χώρας. Εξυπακούεται, ακόμη, ότι ο μέσος, ο απλός πολίτης, δεν είναι διόλου πρόθυμος να συγχωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή “ήταν οι προηγούμενές του κυβερνήσεις που άρχισαν την καταστροφή”, δεδομένου ότι ακριβώς τον ψήφισαν με την πεποίθηση ότι θα ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική πολιτική των προκατόχων του. Αλλά, ούτε, φυσικά, πείθονται οι Έλληνες, από τα κυβερνητικά οράματα που “βλέπουν”, “αναμένουν”, “υπόσχονται” την πολυθρύλητη ανάπτυξη, όχι μόνον επειδή και οι προηγούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν ακριβώς τις ίδιες “αναπτυξιακές οπτασίες”, αλλά και επειδή κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει σε “νεκραναστάσεις”.
Αναμφισβήτητα, η πολυπληθής αυτή εκδήλωση της 15ης Ιουνίου ήταν, κατά κάποιο τρόπο απαραίτητη, αν όχι για άλλον λόγο, απλώς και μόνον για να διασκεδάσει την σαφώς περιφρονητική δήλωση, εναντίον μας, των κατά τα άλλα φίλων Γάλλων, που όπως είναι γνωστό διαδηλώνουν με τις επιγραφές “εμείς δεν είμαστε Έλληνες”. Και που η ρήση αυτή μεταφράζεται, “εμείς δεν είμαστε κοιμισμένοι σαν τους Έλληνες, που αν και τους δολοφονούν, ωστόσο δεν αντιδρούν”. Πέρα όμως, από την απάντηση, που δώσαμε έτσι στους Γάλλους, μια τόσο μαζική διαδήλωση οφείλει λογικά να καταλήξει σε κάποιο συγκεκριμένο αίτημα, πέρα από την απαίτηση παραίτησης αυτής της, πράγματι, αποτυχημένης κυβέρνησης. Δηλαδή, θα πρέπει να φαίνεται ξεκάθαρα το τι επιθυμούμε μετά από την παραίτηση.
Δύο, και μόνον δύο μπορεί να είναι οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Η πρώτη, και σαφέστατα η λιγότερη πιθανή, θα ήταν: “δεν μας νοιάζει για μετά, φθάνει να φύγει αυτή η καταστροφική κυβέρνηση, και βλέπουμε”. Παρότι, το σύνολο των Ελλήνων πολιτών έχει φθάσει στο ως εδώ και μη παρέκει, εξαιτίας των εγκληματικών μέτρων, που λαμβάνει το ένα μετά το άλλο η κυβέρνηση, και από τα οποία κανείς δεν μένει αλώβητος, έστω και αν όχι στον ίδιο βαθμό, ωστόσο θα ήταν προσβολή για το ελληνικό ΙQ, μια τέτοια παραδοχή.
Και πάμε, συνεπώς, στη δεύτερη απάντηση, που είναι και η επικρατούσα (εκτός και αν μου διαφεύγουν πληροφορίες, που ίσως να εμπεριέχουν και μια τρίτη απάντηση, άγνωστη πάντως στη συγγραφέα του παρόντος άρθρου). Με βάση αυτήν, οι 10.000 διαδηλωτές θέλουν να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και να τον διαδεχθεί η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία. Η επιθυμία αυτή, αναγκαστικά, συνδέεται με την ελπίδα ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα είναι καλύτερη ή, τουλάχιστον, λιγότερη κακή από την παρούσα Συριζαία.
Δεν έχει νόημα να ανατρέξω, εδώ, στα πεπραγμένα των πρόσφατων ελληνικών κυβερνήσεων, γιατί θεωρώ ότι είναι σε όλους γνωστά και δίνουν, σαφέστατα δίκαιο στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν υποστηρίζει ότι η καταστροφή της Ελλάδας άρχισε πριν από τον ίδιο. Ωστόσο, το πρόβλημά μας, όπως ελπίζω, δεν είναι η αξιολόγηση του βαθμού ευθυνών των προηγούμενων και των τωρινών κυβερνήσεων. Πηγαίνοντας, προς τα πίσω και ανανεώνοντας τις δραματικές μας αναμνήσεις, πως να μην καταλήξουμε στο (λαικίστικο, αλλά όμως σωστό) συμπέρασμα ότι “πάρτον έναν-χτύπα τον άλλον”;
Τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφότου ανέλαβε την εξουσία, και μετά βέβαια το άδοξο τέλος της ένδοξης αλλά βραχείας δυστυχώς περιόδου, μέσα στην οποίαν “σκίζαμε τα μνημόνια”, “ήμασταν στο ίδιο επίπεδο με την κυρία Μέρκελ και τον κ. Σόιμπλε”, “επικαλούμασταν, ορθότατα άλλωστε, ότι χρωστάμε αλλά και μας χρωστούν”, και άλλα ανάλογα, που μας έκαναν υπερήφανους και που μας ξανάδιναν τη χαμένη μας αξιοπρέπεια; Αλλά, και τι έκαναν όλοι, ανεξαιρέτως, όλοι οι κυβερνήτες μας των τελευταίων 7 περίπου ετών; Έκαναν, περίπου, τα ακόλουθα:
1η Φάση: Αποκλείεται η κυβέρνηση να δεχθεί αυτά, και αυτά, και αυτά…..ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Το πρόβλημα με τα “αποκλείεται” ήταν και απαρέγκλιτα εξακολουθεί να είναι, ότι……οι αρχικά, “αποκλείοντες” επώδυνα μέτρα, ουδέποτε μας πληροφορούν τι σκέπτονται να πράξουν αν (όπως, άλλωστε, είναι εκ των προτέρων βέβαιο) οι δυνάστες μας επιμείνουν….
2η Φάση: Αρχίζουν οι “σκληρές διαπραγματεύσεις”, αναβάλλονται οι αξιολογήσεις, διαχέεται “προγραμματισμένος πανικός”, για το τι θα γίνει αν….χρεοκοπήσει η προ πολλού ήδη ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ, ξεχνιούνται σταδιακά οι “αποφάσεις περί αποκλεισμών”, και αντικαθίστανται από το “να προλάβουμε την καταστροφή”.
3η Φάση: Τα ΜΜΕ προβάλλουν τις “κυβερνητικές επιτυχίες”, που αναφέρονται σε λεπτομέρειες λεπτομερειών, ώ λεπτομέρειες των εγκληματικών μέτρων! Αυτά υιοθετούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις……τα “ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ” έχουν ξεχαστεί…..έρχονται οι διαβεβαιώσεις ότι ναι μεν, αλλά…. τα μέτρα δεν θα είναι τόσο καταστρεπτικά, επειδή οι δικοί μας διαπραγματευτές κατάφεραν να τα ελαφρύνουν!
4η και τελευταία Φάση: Η εκάστοτε κυβέρνηση εμφανίζεται να θριαμβολογεί…..τα καταφέραμε,,,,,έρχεται το νέο δάνειο, που θα πάει αυτούσιο στις τράπεζες, αλλά όμως θα φορτωθεί στο ήδη υπάρχον μη βιώσιμο χρέος, που θα γίνει ακόμη πιο μη βιώσιμο, θα βαθύνει την εξαθλίωση, θα επιταχύνει το ξεπούλημα της Ελλάδας. Γιατί, όμως, να στεναχωριόμαστε, αφού έρχεται καλπάζουσα η ΑΝΑΠΤΥΞΗ στον κρανίο ελληνικό τόπο;
Αυτά. Τι μπορούν να περιμένουν, λοιπόν, οι 10.000 διαδηλωτές από μια επόμενη του ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση; Αναμένουν ότι θα είναι καλύτερη, όπως το ανέφερα ήδη πιο επάνω.
Δυστυχώς, όμως, ούτε η κυβέρνηση που προαλείφεται ως διάδοχος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε καμιά άλλη ελληνική κυβέρνηση είναι δυνατόν να είναι “καλύτερη” από την προηγούμενη, αν δεν έχει ενστερνιστεί τη ΡΗΞΗ. Ρήξη ολοκληρωτική, επιστροφή στις ρίζες μας, για όσο χρόνο χρειαστεί, για να γειάνουμε τις πληγές μας, να ξανασταθούμε στα πόδια μας, να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας, χρησιμοποιώντας, ως ισχυρό όπλο το εθνικό μας νόμισμα. Για όσους έχουν έστω και ελάχιστες γνώσεις νομισματικής πολιτικής, δεν είναι ποτέ δυνατόν να δηλώσουν: “τι ευρώ, τι δραχμή”, ή τι θα “μας κάνει η δραχμή” , γιατί γνωρίζουν ότι έστω και ένα ασθενές νόμισμα, όπως θα είναι η νέα δραχμή στις αρχές του βίου της, είναι σε θέση να κάνει πάρα πολλά. Και πριν από όλα, να βάλει τέλος στη λιτότητα και να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη. Ανάπτυξη, σαφώς, πολύ διαφορετική από αυτήν που βλέπουν και υπόσχονται οι διαδοχικοί μας κυβερνήτες, και που με τις συνθήκες δουλείας, απομύζησης, ξεπουλήματος, ομαδικής εξόδου εγκεφάλων, μαζικής λουκετοποίησης κ.ο.κ. δεν πρόκειται να μας επισκεφθεί στον αιώνα τον άπαντα. Θα δεχόμαστε, βέβαια, τα γεράκια/κερδοσκόπους, που οι κυβερνήτες μας θα μας εμφανίζουν ως “επενδυτές”, και στους οποίους θα χαρίζεται, σταδιακά, η Ελλάδα. Θα “αξιοποιούνται” έτσι αεροδρόμια, λιμάνια, μεγάλα ξενοδοχεία, ενέργεια, μεταφορικά μέσα, ακρογιαλιές, νησιά κ.ο.κ. Θα “αξιοποιούνται!
Αν και εμφανές, δυο ακόμη λόγια για το ΓΙΑΤΙ, όσες κυβερνήσεις και αν διαδεχθούν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να είναι καλύτερες από αυτόν. Οι δανειστές, αν εξακολουθήσουμε τη μνημονιακή πορεία θανάτου, απαιτούν και θα απαιτούν 3, 5, 7, 10 δισεκατομμύρια ευρώ, σε τακτά χρονικά διαστήματα (έχουμε πουληθεί για 99 χρόνια). Αυτά, σε μια οικονομία, στην οποία το ΑΕΠ της κατακρημνίζεται, μπορεί να προέλθουν, από αύξηση φόρων, από μείωση μισθών και συντάξεων, από μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, από κατάσχεση καταθέσεων και ακινήτων των ιδιωτών, από μείωση των δαπανών του δημοσίου, που ακούγεται όμορφα, αλλά που σημαίνει τέλος του κράτους πρόνοιας και τέλος της δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητό, ότι από όπου και με όποιους τρόπους αφαιρεθούν αυτά τα δισεκατομμύρια από την ελληνική οικονομία, οι δήθεν διαφορές που επικαλούνται οι Συριζαίοι και οι Νεοδημοκράτες, υπέρ των δικών τους διαφορετικών επιλογών, είναι εντελώς ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ. Το μαχαίρι μαχαιρώνει με τον ίδιο τρόπο την ευημερία του ελληνικού λαού.
Τα όνειρα πολλών ελληνικών κυβερνήσεων, και όχι μόνον των τελευταίων 7 δραματικών ετών, ότι δήθεν θα συλλάβουν τους φοροφυγάδες, και θα λύσουν έτσι τα προβλήματά τους αποδείχθηκαν ουτοπικά. Όχι, βέβαια, γιατί δεν υπάρχουν φοροφυγάδες, για τους οποίους εξάλλου γράφω σταθερά από τη δεκαετία του ’80, αλλά γιατί το άθλημα δεν είναι, αποκλειστικά και μόνον ελληνικό, αλλά αντιθέτως παγκόσμιο, και μάλιστα θα έλεγα ότι η Ελλάδα δεν είναι σε αυτό πρωταθλήτρια. Χώρες πολύ μεγαλύτερες, με τζίρο τρισεκατομμυρίων των φοροφυγάδων τους, φέρονται απλώς με περισσή υποκρισία απέναντί μας. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια διεθνής προστασία των μεγάλων φοροφυγάδων, που ισχυροποιήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, εξαιτίας της επικράτησης της νεοφιλελεύθερης θεώρησης, η οποία όπως είναι γνωστό τάσσεται εναντίον της επιβολής φόρων, επειδή θεωρεί ότι περιορίζουν την ελευθερία του ατόμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οποιαδήποτε άλλη ελληνική κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι δεν επέλεξε να φέρει ή να συνεχίσει την καταστροφή της Ελλάδας. Αντιθέτως, οι δανειστές-εταίροι-δυνάστες την υποχρεώνουν να υιοθετήσει μέτρα, ολοένα και πιο δολοφονικά, και η όποια ελληνική κυβέρνηση είναι εντελώς άοπλη μπροστά στον ανείπωτο αυτόν κυνισμό της ΕΕ. Οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, μετά την κρίση, αρκούνται στο να ψελλίζουν τις όποιες αντιρρήσεις τους, που γενικώς γίνονται δεκτές με δυσφορία και ανυπομονησία από τα παιδάκια της τρόικας/κουαρτέτου, και τελικά σκύβουν τον αυχένα, αποδέχονται τη μία μετά τη άλλη τις καταδικαστικές αποφάσεις για την Ελλάδα, και η μοναδική τους διέξοδος είναι στη συνέχεια “να πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες” στους άμοιρους συμπατριώτες τους.
Αν η διαδήλωση της 15ης Ιουνίου σηματοδοτεί αφύπνιση των Ελλήνων, φέρνει γενικά ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, μια και η αδράνεια ενός λαού, όταν του αρπάζουν βωμούς και εστίες, δεν μπορεί να εκληφθεί ως κανονική αντίδραση. Ωστόσο, μετά από το “Παραιτηθείτε” είναι ανάγκη να επιδιωχθεί λύση διαφορετική εκτός της “μία από τις ίδιες”. Γιατί, τότε, παραμένουμε στα αδιέξοδα, και οδεύουμε σταθερά προς εξαφάνισή μας.
Αν έχουμε τύχη, αν βοηθήσει και ο Θεός της Ελλάδας, ίσως το BREXIT αναπληρώσει την αδιανόητη δειλία των κυβερνητών μας, καθώς και τον κακό ρόλο των μεγάλων ΜΜΕ, που συνειδητά τρομοκρατούν τους πολίτες, εξομοιώνοντας τη δραχμή με Αρμαγεδδών.
http://www.ithesis.gr
