Πρόσφατα η Ελληνική Πολιτεία προωθεί νομοσχέδιο σε μια προσπάθεια αναμόρφωσης και εκσυγχρονισμού των διατάξεων που προβλέπονται στο Οικογενειακό Δίκαιο που υφίσταται από το 1983. Στόχος η επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά χωρισμένων γονιών και η εξυπηρέτηση των αναγκών των κατά απόλυτη προτεραιότητα.
Παιδοκεντρικοί «πρέπει» είναι τέτοιοι νόμοι τονίζεται με ιδιαίτερη έμφαση από όλη την κοινωνία των ανθρώπων Ο κόσμος δεν ανήκει σε εμάς αλλά στα παιδιά …..
Η ανθρωπότητα οφείλει στο παιδί ό τι καλύτερο έχει να δώσει… Όταν οι μεγάλοι παίρνουν αποφάσεις που αφορούν τα παιδιά, πρέπει να υπολογίζουν πριν από όλα το συμφέρον των παιδιών……… είναι μηνύματα που υιοθετούνται και ακούγονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας , ακριβώς όμως από εκεί έρχονται και τα μηνύματα….. Κακοποιούνται τα παιδιά…… Ζητούν βοήθεια τα παιδιά….. Καταστρατηγούνται τα δικαιώματα τους ……αυτά τα δικαιώματα που περιλαμβάνει η σχετική ΧΑΡΤΑ του ΟΗΕ ( έκανε 30 χρόνια να την διαμορφώσει και άλλα 40 χρόνια που έγινε αποδεκτή σχεδόν από όλα τα κράτη) και που συνεχίζεται η προσπάθεια να δοθούν στο παιδί τα αυτονόητα πλέον, να νιώθει ασφαλές στον χώρο του, να το αγαπάνε, να μπορεί να αναπτυχθεί σωστά ψυχοσωματικά. συναισθηματικά, κοινωνικά, εν ολίγοις να ζει χαρούμενο .
Κανείς δεν αρνείται ότι τα παιδιά χωρισμένων γονιών ,πολλές φορές έχουν περισσότερα προβλήματα που χρήζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης Αποτελούν βέβαια ιδιαίτερη κατηγορία αλλά δεν παύει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και αυτό επιδιώκεται από όλες τις κοινωνίες χωρίς όμως να επιτυγχάνεται στο βαθμό που απαιτείται.
Τι συμβαίνει λοιπόν και ενώ όλοι συμφωνούν στον στόχο, δεν συμφωνούν στον τρόπο. Έχει την τιμητική της η υποκρισία ( δίνει καλό άλλοθι σε όλους) όπως υποστηρίζουν κάποιοι ή οφείλεται στον ανταγωνισμό «Άνδρες vs Γυναικών» με έπαθλο το παιδί, που υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι ή και για κάποιους άλλους είναι η χαλαρότητα που γίνονται οι Γάμοι αλλά και Χωρισμοί ( στην Ελλάδα τα διαζύγια είναι γύρω στο 35% και μάλιστα στα πρώτα χρόνια). Πρέπει να δεχθούμε ότι ο στόχος δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί και να δώσει το ζητούμενο γιατί έχει να κάνει με τον Άνδρα και την Γυναίκα που δεν συμφωνούν και ανταγωνίζονται και μετά τον γάμο ,και από την άλλη ένα παιδί που σαν «έπαθλο» βρίσκεται στη μέση φοβισμένο μην χάσει κάποιον από τους γονείς του και που φυσικά λαχταράει να τους έχει μαζί «Συνεπειμελούντες» .χωρίς να διαφεύγει ότι μπορεί και να διερωτάται μήπως φταίει και το ίδιο ( ότι χειρότερο )
ΣΥΝΕΠΕΜΕΛΕΙΑ λοιπόν ζητείται. Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι είναι προς το συμφέρον του παιδιού. Η συν-επιμέλεια σαν όρος και ουσία θα δώσει στο παιδί αυτό που χρειάζεται ( δεν έχει επιπτώσεις στο παιδί τόσο ο χωρισμός των γονέων όσο η μετέπειτα συμπροφορά τους) προϋποθέτει όμως στους χωρισμένους ομόνοια, συνεργασία, κατανόηση, συμφωνία στους στόχους ,ανάληψη κοινής ευθύνης και όχι επιμερισμού της .Το παιδί δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κανενός είδους συναλλαγής .
Η «αντιπαλότητα» που προκάλεσε και τον χωρισμό θα πρέπει να ξεχασθεί, ουσία και πράξη, σε σημείο να απορούν οι χωρισμένοι γιατί ……χώρισαν. Σε τέτοιο περιβάλλον κάλλιστα μπορούν να ικανοποιηθούν και όλα τα «αιτήματα» ένθεν και ένθεν. Και έτσι γεννάται και το ερώτημα :Αν αυτό μπορεί να συμβεί χρειάζεται ειδικός ΝΟΜΟΣ; Προφανώς και ΟΧΙ .
Εξάλλου ποιος νόμος μπορεί να επιβάλει αυτές τις διαδικασίες αυτές τις συμπεριφορές ειδικά συναισθηματικού τύπου. Όπου επιχειρήθηκε έμεινε σχεδόν κενό γράμμα για τον λόγο ότι πολλοί χωρισμένοι γονείς συνεχίζουν την αντιπαλότητα ,ίσως και εντονότερα και μετά τον χωρισμό συμπεριλαμβανομένων, σε πολλές περιπτώσεις και των αρνητικά επηρεασμένων συμπεριφορών από και άλλους δύο γονείς ,παππούδες ,γιαγιάδες και κάποια αδέλφια, με ότι αυτό συνεπάγεται (.Δεν θεωρείται σκόπιμο στο σημείο αυτό , για λόγους ευνόητους, να αναλυθούν περιστατικά ή να ερμηνευθούν εικόνες ) Κάτω από τις συνθήκες αυτές η κοινωνία απαιτεί κάποιους νόμους, και η πολιτεία οφείλει να τους θεσπίσει.
Όλοι γνωρίζουν ( ασχέτως παραδοχής) ότι ελάχιστα μπορούν να επιτευχθούν από αυτά που χρειάζονται τα παιδιά όσο και παιδοκεντρικός να είναι ο νόμος. .Σωστά λοιπόν σήμερα η πολιτεία φέρνει νόμο να εκσυγχρονίσει τον υπάρχοντα εδώ και 40 χρόνια, .Καλώς προβλέπει την επιμόρφωση των δικαστών που θα χειρίζονται τέτοιες υποθέσεις, την επιμόρφωση ειδικών συμβούλων ,διαμεσολαβητών και ελεγκτών προς τούτο. Να προβλέπει εύκολη διαδικασία ( με ένα κλικ όπως λέγεται) στα ζευγάρια χωρίς παιδιά αλλά όχι εύκολες και γρήγορες εκεί που υπάρχουν παιδιά .Εδώ χρειάζεται προσοχή για τους όρους του διαζυγίου που θα προσβλέπουν στην εξυπηρέτηση πρώτα και κύρια του παιδιού και φυσικά εξασφάλιση της εφαρμογής των όρων αυτών Δεν πρέπει να μην λαμβάνεται υπ΄οψιν το γεγονός ότι το παιδί έχει και διαφορετικές ανάγκες από τους γονείς του στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής ( βρέφος, νήπιο, παιδί, εφηβεία) Ακόμη να προβλέπει διαδικασίες για την αποφυγή καταστάσεων που μπορεί να εκτραχυνθούν.
Είναι δύσκολο έως αδύνατο να επιτευχθεί η ισοτιμία στις αποφάσεις που απαιτούνται για την γονική μέριμνα σε δύο άτομα που συνεχίζουν την αντιπαλότητα , και για το « μαχητό» που αφορά την διατροφή αλλά και τον χρόνο επαφών του καθενός με το παιδί, θα δίδονται λύσεις και πάλι στις δικαστικές αίθουσες. Κατά κανένα όμως τρόπο δεν πρέπει το παιδί να είναι με μία βαλίτσα στο χέρι και να μετακινείται από το ένα σπίτι στο άλλο. Την ταλαιπωρία της μετακίνησης να την υφίστανται μόνον οι γονείς . Δεν προβλέπει το νομοσχέδιο «σχολείο» να εκπαιδεύσει προς την σωστή κατεύθυνση τους γονείς αυτούς.
Υπάρχουν πολλά χωρισμένα ζευγάρια που το χαρτί του διαζυγίου δεν ξέρουν που βρίσκεται αλλά αυτοί τα… βρίσκουν μεταξύ τους και τα παιδιά τους ζουν ευτυχισμένα , αυτοί θα είναι ζωντανά παραδείγματα στο σχολείο . μιμούμενοι και μαθαίνοντας από αυτούς δεν θα χρειάζονται τον Δικαστή.
Σε κάθε γονιό απαιτείται να γίνει κατανοητό έστω και αναγκαστικά ότι έχει υποχρέωση στο παιδί του, να φροντίζει να απολαμβάνει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά διακηρύσσονται , για τον απλούστατο λόγο ότι αυτός το θέλησε και αυτός το γέννησε.
Αν με γνώμονα αυτό πορευθεί από εκεί και πέρα όλα θα είναι πιο εύκολα για όλους, και παιδιά και χωρισμένους γονείς.