ΠΛΑΓΙΟΚΟΠΗΣΕΙΣ

• Σε αγώνα δρόμου έχουν επιδοθεί και «αμάν κάνουν»… για μια θέση στο ψηφοδέλτιο του τάδε κόμματος και διαγκωνίζονται για υποψηφιότητα βουλευτή στο δείνα κόμμα και τους περισσότερους τους αναγνωρίζουμε από τον βίο και την πολιτεία τους… αφού είμαστε μια μικρή κοινωνία και αρκετά γνωριζόμαστε… και μήπως κάτι ξέρουν αυτοί για τους πολίτες στους οποίους θα απευθυνθούν ζητώντας την ψήφο τους, αν τελικά καταφέρουν και εξασφαλίσουν την πολυπόθητη υποψηφιότητά τους στο κόμμα;! Μα τόσο καλά γνωρίζουν πως οι πολίτες στους οποίους απευθύνονται είναι τόσο κάφροι και ανίδεοι μα και λιμνάζων όχλος;!

• Και να αδερφέ μου… που φτάσαμε εν όψει εκλογών και πάλι στη χώρα μας και έχουμε καταντήσει αηδία της υφηλίου… γιατί πλάκωσαν τόσοι πολλοί «εθνοσωτήρες» και «εθνοπατέρες» και κάθε τόσο εκλογές και ξανά εκλογές…  και το χάλι των Ελλήνων «μνημείο αθλιότητας» πολιτικών και πολιτών παγκοσμίως. Έχουμε ξεφτιλιστεί σαν κράτος… και ακόμα δεν καταλαβαίνουμε;!
• Και γιατί οι πολίτες κατηγορούν τους πολιτικούς, που είναι ο «καθρέφτης τους», και γιατί οι πολιτικοί να μην είναι οι αρεστοί των πολιτών αφού αυτούς επιλέγουν και εκλέγουν;!
• Αίσχος παντού και αθλιότητα… πάντα στο όνομα και στο βωμό της «παρερμηνευμένης δημοκρατίας».
• Ανέχεια, ακρίβεια, ανεργία, πείνα, αυτοκτονίες πολιτών, τραγωδίες οικογενειών, απάνθρωπη δοκιμασία αξιών και ηθών… και οι πολίτες και πολιτικοί το βιολί τους… να είμαστε εμείς καλά και τίποτα άλλο δεν μας νοιάζει;!
• Πού είναι οι ευπατρίδεις πολιτικοί που αγαπούν τη χώρα τους και πασχίζουν για το συμφέρον και των ανθρώπινη αξιοπρέπεια των πολιτών της και πού βρίσκονται οι πολίτες να τους εκλέξουν;!
• Και γιατί δεν είμαστε άξιοι της κακιάς μας μοίρας εμείς οι πολίτες;!
• Παραθέτουμε ένα κείμενο που αφορά όλους, πολίτες και πολιτικούς της Ελλάδας… ίσως μας γίνει μάθημα-σωτηρία πριν το οριστικό τέλος μας:

ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΣΤΗΝ ΨΑΘΑ… ΕΖΗΣΑΝ ΛΙΤΑ, ΧΑΡΙΣΑΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΠΑΜΠΤΩΧΟΙ
Μπορεί στη σημερινή εποχή να κυριαρχεί η γενική καχυποψία για τους πολιτικούς και πόσους από αυτούς βάζουν το… χέρι στο μέλι, αλλά υπήρξαν κάποιοι στο παρελθόν, ακόμη και πρωθυπουργοί, που πέθαναν πάμφτωχοι, είτε γιατί χάρισαν την περιουσία τους είτε γιατί επέλεξαν σε όλη τους τη ζωή ένα λιτό τρόπο διαβίωσης.
Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Ιωάννης Καποδίστριας, με τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας να κάνει λιτή ζωή, παρότι ήταν εύπορος. Μάλιστα, μοίρασε αρκετή από την περιουσία του στις ανάγκες του κράτους και των συμπολιτών του, ενώ αρνήθηκε να λαμβάνει το μισθό του κυβερνήτη, δηλώνοντας ότι τα ιδιαίτερα εισοδήματά του του αρκούν για να ζήσει.
Ο εκ των πρωταγωνιστών της επανάστασης του 1821 Ανδρέας Λόντος, πρώην μεγαλοκτηματίας έδωσε στον εθνικό αγώνα μεγάλο τμήμα της περιουσίας του. Έφτασε στη θέση του υπουργού Εσωτερικών και μοίρασε τα χρήματά του και τη σύνταξη που λάμβανε ως στρατηγός σε πρώην συναγωνιστές του. Τα τελευταία του χρόνια ζούσε πάμφτωχος, ξεπουλώντας τα τελευταία του υπάρχοντα, ενώ το 1846 αυτοκτόνησε.
Τα παραδείγματα από πρώην πρωθυπουργός που «έφυγαν» δίχως να έχουν περιουσία είναι πολλά από την ελληνική ιστορία. Ο Ζηνόβιος Βάλβης, που έκανε δύο θητείες ως πρωθυπουργός, ζούσε αρκετά λιτά και είχε τη συνήθεια να ντύνεται με κάπα τσοπάνου. Πέθανε πάμφτωχος το 1872 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.
Το ίδιο φτωχός έφυγε από τη ζωή το 1879 ο εξάκις πρωθυπουργός Επαμεινώντας Δεληγιώργης. Την επόμενη της κηδείας του η Πολιτεία χορήγησε στην οικογένειά του σύνταξη 500 δραχμών το μήνα, για να μην πεινάσουν τα παιδιά του.
Φτωχότερος από ότι μπήκε στην πολιτική έφυγε και ο επτάκις πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης. Είχε αναγκαστεί να πουλήσει σχεδόν ολόκληρη την πατρική του περιουσία, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του έμενε σε νοικιασμένο σπίτι.
Ανάλογη στάση κράτησε και ο Γεώργιος Καφαντάρης, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός το 1924. Όταν μάλιστα πληροφορήθηκε ότι κάποιος πολιτικός μηχανικός θέλησε να του παραχωρήσει δωρεάν κάποιο σπίτι για να μείνει, καθώς γνώριζε τα οικονομικά και προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, αρνήθηκε κατηγορηματικά, δηλώνοντας «πού ξέρω τι αξιώσεις θα προβάλει και τι θέματα θα έχει να επιλύσει για να προτείνει τέτοιο πράγμα». Χρειάστηκε να κάνει συμβολαιογραφικό έγγραφο ο πολιτικός μηχανικός, στο οποίο δήλωνε ρητά ότι δεν θα προβάλει καμία αξίωση, για να γίνει τελικά δεκτή η δωρεά του.
Τέλος, ο Νικόλαος Πλαστήρας έμεινε στην ιστορία ως φτωχός πρωθυπουργός, για τον λιτό τρόπο ζωής του. Απαγόρευε στους συγγενείς του να χρησιμοποιούν το όνομά του για δικό τους όφελος έμενε στο νοίκι, ενώ αρνήθηκε να βάλει τηλέφωνο φωνάζοντας «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται και εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
Μάλιστα, είχε επιστρέψει ένα χρυσό στυλό που του είχε στείλει ο εκδότης Δημήτρης Λαμπράκης, ενώ στο σπίτι του κοιμόταν σε στρατιωτικό ράντσο. Όταν πέθανε το 1953, άφησε μόνο 216 δραχμές στην ψυχοκόρη του, δέκα δολάρια και μία προφορική διαθήκη «Όλα για την Ελλάδα».

• Ζητούνται εναγωνίως  αυτοί οι πολιτικοί και αυτό είναι στο χέρι των πολιτών… μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα κακώς κείμενα και να ανθίσει η ελπίδα της αναγέννησης του έθνους μας… μέσα σε μια μέρα… που θα εκδιώξουν όλους αυτούς που μας οδήγησαν στον εθνικό όλεθρο… κι αν όχι, πάλι απ’ την αρχή και χειρότερα…

• Τους ψεύτες, αναξιόπιστους και λήσταρχους τους βλέπουμε… τι άλλο θέλουμε να δούμε;!
• Αυτοί που πλούτισαν πολιτευόμενοι φαίνονται, τα λαμόγια τα έχουμε «πιάτο», το παραμύθιασμα τοιούτων πολιτικών… πάει σύννεφο, και το ξέρουμε όλοι, αυτούς που πρόδωσαν έθνος και πολίτες τους έχουμε δίπλα μας, η εθνοκτόνος πολιτική τους δεδομένη… άραγε τι άλλο πειστήριο θέλουν οι πολίτες για ν’ αποφασίσουν;!
• Από κάτι καινούργιο οι πολίτες πάντα να περιμένουν το καλό, αν όχι το απόλυτο, το σχετικό σίγουρα…