Πολωνοί ορειβάτες φιλοξενήθηκαν στο Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου Βελβεντού (παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα)

Δυο νέα παιδιά, ο Ιάκωβος και η Ιουστίνα, 27 ετών, με τα ορειβατικά τους σακίδια στην πλάτη, ορειβάτες, από το Γκλίβιτσε της νότιας Πολωνίας, μας επισκέφτηκαν (2-10-2015) στον ιερό του αγίου Διονυσίου Βελβεντού, κατά το σούρουπο, αμέσως μετά την Ακολουθία της Παράκλησης στην Γοργοϋπήκοο.
Ξεκουράστηκαν στο Αρχονταρίκι. Κουβεντιάσαμε με σπασμένα αγγλικά. «Θέλουμε να περάσουμε τα Πιέρια», μας είπαν, «να πάμε στην Παραλία της Κατερίνης». Έβγαλαν χάρτες, κοιτούσαμε τα ορειβατικά μονοπάτια, μπήκαμε στο google, μελετήσαμε τους οδοιπορικούς χάρτες.
Ο Γιάννης Παπαγόρας σχεδίαζε διαδρομές, ο Λάμπρος Κουτσιούκης άνοιξε τον υπολογιστή και βρήκε τους χάρτες, ο Χρήστος Αγοράτσιος ορειβάτης έμπειρος και διασώστης έδινε τις πιο χρήσιμες και ασφαλείς πληροφορίες, ο Αργύρης Τέτος ο οπωροπώλης έστειλε σταφύλια «να φάνε τα παιδιά».
Ο Ιάκωβος και η Ιουστίνα μπήκαν στο Ναό. Ο παπάς τους έδειξε τις εικόνες, τον Άγιο Διονύσιο, τους ευλόγησε, τους έψαλε ένα τροπάριο. «Ξέρω τον άγιο Διονύσιο», είπε η Ιουστίνα, «είναι στον Όλυμπο, ανέβηκα στο Μύτικα». Μας έδειξε φωτογραφία στο κινητό της που ποζάρει στην κορυφή του Μύτικα. Ρωτούσαν κι οι δυο για το Ευαγγέλιο, «από πού λέει ο παπάς Κωνσταντίνος το ευαγγέλιο;». Κοιτούσαν τους Αγίους, ένιωθαν (το έδειχναν άλλωστε τα χαρούμενα πρόσωπα και οι κινήσεις τους) όμορφα και φιλικά, αδελφικά και υπέροχα.
Είχε νυχτώσει για τα καλά. Μας είπαν ότι θα μείνουν τη νύχτα στο βουνό σε σκηνή. Τους προτείναμε με φιλόξενα αισθήματα, με αγάπη να μείνουν εδώ, «ότι προς εσπέραν εστί, και κέκλικεν η ημέρα» και να κοιμηθούν στο Αρχονταρίκι. Δέχτηκαν. Το πρωί, τους ξαναείδαμε, μιλήσαμε, αλληλο-χαιρετιστήκαμε, συγκινήθηκαν (-με), τους κατευοδώσαμε με την ευχή του Αγίου Διονυσίου. Λες και γνωριζόμασταν από χρόνια.
Τι είναι αυτό που διχάζει ανθρώπους, έθνη-λαούς, φτιάχνει στρατόπεδα, υποδαυλίζει πάθη, κατεργάζεται ανομολόγητα συμφέροντα ταξικά και εθνικά, υπονομεύει την αρχική κατά Θεόν ενότητα και τους (μας) κάνει καχύποπτους, εχθρούς και «αδελφοφάδες» αναμεταξύ μας;