ΣΤΟΝ ΑΗ-ΘΩΜΑ. Ο Τάκης ο Παγκαρλιώτας είναι Κοζανίτης. Πιο πολύ δεν γίνεται! Και προστατεύει με άγρυπνο μάτι τον αγαπημένο του Αη-Θωμά.

ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΑΗ-ΘΩΜΑ
Ο Τάκης ο Παγκαρλιώτας είναι Κοζανίτης.
Πιο πολύ δεν γίνεται!
Νιώθεις πως αποτελεί αυτό που λέμε χαρακτηριστικό τύπο του τόπου μας: στο χιούμορ, στην ομιλία, στην ιδιοσυγκρασία, στα μεράκια, σ’ αυτά που εκτιμάει και αγαπάει.
Ο Τάκης είναι ταυτόχρονα και πολύ τυχερός.
Όχι μόνο γιατί έχει μια θαυμάσια οικογένεια και εξαιρετικά παιδιά που τον σέβονται και τον τιμούν. Όχι μόνο γιατί έχει άσωτους φίλους. Όχι μόνο γιατί ζει τη ζωή που έχει επιλέξει.
Κυρίως επειδή έχει τον Αη-Θωμά.
Είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από την ομορφιά και την αίσθηση ενός φροντισμένου χώρου που σου δίνει αυτό το τόσο όμορφο εξωκλήσι, στα δυο βήματα από το κέντρο της πόλης.
Δεν είναι και συνηθισμένο να έχει κρατήσει κανείς για τόσα χρόνια μια τέτοια βαθιά αίσθηση σκοπού συνδεδεμένη με έναν δημόσιο χώρο. Σου δίνει έναν λόγο να ξυπνάς γεμάτος ενέργεια το πρωί και να σχεδιάζεις τι μπορείς να κάνεις για να γίνει ομορφότερος και πιο λειτουργικός το βράδυ.
Γεμίζει τη ζωή σου!
Αν τον ακούσει κανείς να μιλάει για τον Αη-Θωμά συγκινείται με το πάθος και την αφοσίωσή του. Είμαι σίγουρη πως ούτε για το ίδιο του το σπίτι δεν νιώθει έτσι. Άξιος συνεχιστής του Αργύρη του Σιδέρη.
Με τον Τάκη μιλάμε συχνά καθώς ανταμώνουμε τα πρωινά όλο το χρόνο την ώρα που εγώ κι η ξαδέρφη μου, η Χιονία η Ρόμπη, επιστρέφουμε από τον Αηλιά κι αυτός βρίσκεται συνήθως στην αυλή της εκκλησίας. Να μερεμετίζει, να φυτεύει, να ποτίζει, να σκουπίζει, να πλένει τα πλακάκια, να μαζεύει και το παραμικρό χαρτί από κάτω…
Προχτές τον βρήκαμε έξω στο δασάκι να παιδεύεται με κάτι ξερά κλαδιά που βρίσκονταν δίπλα στο πέτρινο μονοπάτι. Να μην ξέρει τι να τα κάνει.
«Κι δεν είνι μούγκι αυτά. Γιουμάτου του δάσους. Άμα κινήσει καμιά φουτιά κατα δω, παρανάλουμα θα γέν΄ ουλόκληρου! Κι ου Αη-Θουμάς αντάμα!»
Δίκιο έχει.
Τα βλέπουμε κι εμείς. Σ’ όλη τη διαδρομή.
Μπορεί κανείς να κατανοήσει πως δεν είναι εύκολη δουλειά να καθαρίζεις τους περιαστικούς χώρους πρασίνου από τα ξερόκλαδα και τις άσωτες πευκοβελόνες, που απλώνονται σαν μοκέτα κάτω από τα δέντρα. Θέλει προσωπικό, θέλει χέρια, θέλει εξοπλισμό…
Αλλά ακόμα δυσκολότερη δουλειά είναι να σβήνεις τις φωτιές.
Και να μην μπορείς να επανορθώσεις τα ανεπανόρθωτα.
Στην αρχή του καλοκαιριού είδαμε να κόβονται ξερά δέντρα, να απομακρύνονται αργότερα και να «ανοίγει τα μάτια του» το άλσος.
Ίσως υπάρχουν κάποια πρωτόκολλα που θεσπίζουν διαστήματα και στιγμές του χρόνου για να γίνει αυτή η φροντίδα. Η μεγάλη ανομβρία όμως και οι καύσωνες δεν θα έπρεπε να τα ανατρέπουν? Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια ευελιξία στον τομέα αυτό? Κι ας γίνει έκκληση και στους πολίτες να συμμετάσχουν σε μια τέτοια εκστρατεία. Οι Κοζανίτες έχουν αποδείξει επανειλημμένα πως συστρατεύονται σε τέτοιες δράσεις με μια ισχυρή αίσθηση εθελοντισμού.
Δεν ξέρω…
Πάντως ο Τάκης βαστάει γερά εκεί πάνω
Και προστατεύει με άγρυπνο μάτι τον αγαπημένο του Αη-Θωμά.
Να ΄σαι καλά φίλε!