«Ψυχολογικά μυστικά»: Τρία παραμύθια. Δρ Ευστράτιος Παπάνης

Τρία παραμύθια.
Δρ Ευστράτιος Παπάνης

Οι έρωτες του μπλε και του κόκκινου

Μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι είχαν καθίσει να ξεκουραστούν στα απόμερα των δικών τους κόσμων. Εκείνος βαρέθηκε το κόκκινο της ζωής του κι εκείνη έχανε την υπομονή της με το αμείλικτο μπλε, που όριζε τα συναισθήματα της.
Στο σημείο, που εφάπτονταν τα σύμπαντα τους, ένα λαμπερό μωβ έβαφε τον ορίζοντα και τους πόθους τους. Εδώ θα ζήσουμε για πάντα μαζί.
-Τι υπέροχο, αυτοκρατορικό χρώμα ψιθύρισε. Πόσο πιο υποβλητικό το βιολετί και με τι τρόπους μου θυμίζει το πορφυρό του κόσμου μου, που έχω συνηθίσει, είπε εκείνος.
– Με εξεγείρει αυτός ο τόπος, θαύμασε κι εκείνη. Τι απαλό το μενεξεδί και πώς με εκσφενδονίζει πίσω στο μπλε των αναμνήσεων και των αγαπημένων μου. Εδώ θα ζήσουμε μαζί. Εδώ, που οι λογισμοί και τα καρδιοχτύπια ενώνονται στο ιώδες της οικουμένης. Όμως ο χρόνος γκρίζαρε την αγάπη τους και η συνήθεια καταπόντισε τις αισθήσεις και τις ανοχές τους.
-Δεν είναι μωβ, είπε εκείνος, δες πώς το ερυθρό υπερτερεί και το κυανό ενσωματώνει.
Έπρεπε να το είχα καταλάβει: Μόνο τα κόκκινα σου στοιχεία μπορώ να ανεχτώ, εκείνα, μέσα στα οποία είχα βυθιστεί στην παιδική μου ηλικία.
-Βαρέθηκα το μωβ, συμπλήρωσε κι εκείνη. Μου θυμίζει το μπλε, που τόσο με καταπίεζε, από τα παιδικά μου χρόνια. Ουράνια τόξα οι τόποι μου, όχι μονόχρωμες εμμονές σε μία απόχρωση.
Κι έτσι χωρίστηκαν. Και από τους καιρούς εκείνους οι έρωτες, που με δανεικά χρώματα εκστασιάζονται, χωρίς να γεννήσουν το δικό τους, καταδικασμένοι είναι να πεθαίνουν μέσα σε ασπρόμαυρες ειμαρμένες.

Το λουλούδι της ευτυχίας

Είναι η ευτυχία ένα λουλούδι, που ανθεί μόνο κοντά στα λουλούδια της ευτυχίας των άλλων.
Δυσεύρετο νομίζουν οι δύσπιστοι πως είναι, όμως αυτό αλλάζει μορφές και χρώματα, παραλλάσσεται και μεταμορφώνεται, για να μην καταλαβαίνουμε πως θάλλει μέσα στις ζωές και την ευτυχία των διπλανών.
Χωρίς αυτές δε ζει, δε μεγαλώνει, δεν μεταλαβαίνει την άνοιξη.
Κρυμμένο πάντα δίπλα μας, αόρατο με τη μεταμφίεση της απλότητας, χάνεται ώστε όλοι παράφορα να το ψάχνουν.
Λουλούδια πολλά προσπαθούν να του μοιάσουν, για να ξεγελάσουν τους αφελείς και να πλανέψουν τους αμύητους.
Αντιγράφουν τη μορφή, μιμούνται την υφή και προσποιούνται το κάλλος του.
Όμως ποτέ δεν μπορούν να προσεγγίσουν την οσμή του.
Όταν κάποιος το βρει, θα μαραζώσει, αν το μεταφυτέψει μακριά από τους κήπους των λουλουδιών της ευτυχίας των άλλων.
Γιατί το μαραίνει η μοναξιά, του μαυρίζει τα πέταλα η ιδιοτέλεια, ξεριζώνει τους μίσχους του η φιλαυτία.
Οι σοφοί θα σας πουν πως ευωδιάζει μόνο όταν το αφήνεις να σκορπίζει τη γύρη του ελεύθερο στον κόσμο όλο.
Μόνο τότε το άρωμα του σπαταλά, όταν τρυπώνει στις καρδιές όσων το περιστοιχίζουν. Και εξεγείρονται οι καρδιές αυτές και επαναστατούν οι αισθήσεις, που το περικλείουν.
Και αγαλλιάζει κι ο Θεός, όταν αντιλαμβάνεται πως αντικαθρεφτίζει το λουλουδάκι τούτο τη μοιρασμένη ευτυχία και όχι την ηδονή μόνο του κατόχου του
Μα δεν ξέρουν οι πιο πολλοί άνθρωποι να το φροντίσουν. Ακόμα κι όταν καταφέρνουν να το ανακαλύψουν, οι πράξεις τους το βεβηλώνουν.
Το νιώθουν καμία φορά να φουντώνει στους λογισμούς τους, να πάλλεται σαν σκέψη παιδική και νομίζουν πως ζητά πολλά, για να αναγεννιέται.
Όμως αυτό σκιρτά από αγάπη, που δε ζητά τίποτα. Ούτε καν τον εαυτό της..
Φοβούνται να αφήσουν τους άλλους να το πλησιάσουν μην τυχόν και το ποδοπατήσουν.
Το περιορίζουν σε βάζα του εγωισμού και θερμοκήπια αλαζονείας.
Βάζουν φύλακες να το φυλάνε: άλλους ανθρώπους, έρωτες, χρήματα, δόξες, έπαρση.
Φοβούνται μην περάσει ο χρόνος τους δίχως να το βρουν κι αν κάποτε το βρουν να μην το χάσουν. Όμως η έγνοια σκοτώνει την ευτυχία. Και η προσπάθεια να το κατακτήσεις το εξαϋλώνει.
Κι όλοι προσπαθούν και προσπαθούν Γιατί φθονεροί ήταν οι δαίμονες, που χρόνια πριν, το λουλούδι της ευτυχίας είδαν και είπαν:
Κάποτε το ανθάκι αυτό στον Παράδεισο φύτρωνε. Και σήμερα κουβαλά την ανάμνηση του
Γι αυτό η ευτυχία είναι ταπεινή και ευλογία για εκείνους, που καταλαβαίνουν πως ανθεί δίπλα μόνο στα λουλούδια της ευτυχίας των άλλων
Και κατάρα άφησαν βαριά να μαραίνεται αν μάτι κακοπροαίρετο το αντικρίσει και να πληγώνεται αν με δόλο πάει κάποιος να το αποκτήσει.
Αν, λοιπόν, θέλετε και σεις το αποτύπωμα το μικρό της Εδέμ να γίνει δικό σας, ψάξτε να το βρείτε εκεί που πονούν οι άλλοι και ρίξτε το σπόρο του, που μες με το νάμα της ψυχή σας θα έχετε προετοιμάσει.
Και τόσο βαθιά θα ριζώσει, όσο είναι το μέτρο της αγάπης σας…

Το παραμύθι του Θεού

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι, που ήθελε στο τέλος, να ζουν οι ήρωες του καλύτερα από εκείνους, που το διαβάζουν.
-Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, είπε ο αφηγητής.Να, δες εμένα. Φαίνομαι να σκαρώνω σαν αοιδός τους μύθους και να διαπλάθω τους ήρωες, να προνοώ για το τέλος, έτσι ώστε, όσοι ακούν το παραμύθι να νομίζουν πως ζουν καλύτερα, όμως και γω ακόμα ο δημιουργός σου κλυδωνίζομαι από την απορία αν είμαι πιο αληθινός από σένα.
-Αθροίζω τις στιγμές μου, μα δε συμπληρώνεται η ζωή μου
-Αναμετρώ όσα θυμάμαι και δεν γράφεται η ιστορία μου.
-Στοιχίζω συναισθήματα, κίνητρα και πράξεις, όμως κάτι λείπει για να περικλείσει την ύπαρξη μου.
-Να συλλέξω, πασχίζω, τα κομμάτια, που με απαρτίζουν, ενώ όλα διαφεύγουν, απωθούνται, διαλύονται
-Στη γραμμή, αγαπημένα και πολύτιμα, τα πρόσωπα, που με καθόριζαν, εντούτοις ξεχασμένες οι σχέσεις και η πλοκή, που τα συνέδεε.
Τα λόγια τους διαθήκες και άγια δισκοπότηρα, αλλά λησμονημένες οι λέξεις και οι παλμοί, που τα κληροδότησαν.
Τι φρίκη!!
Ένα σύμπαν διήγηση, υπαρκτό στο νου μόνο των ανθρώπων, που το οραματίστηκαν.
Και μέσα του εγώ
Ένα σύμπαν παραμύθι, που συνέχεται από τους νόμους, που δήθεν το περιέγραψαν.
Ένα σύμπαν ραψωδία και δονούμενες χορδές, ανάλογα με τις ερμηνείες και τις θεωρίες μας.
Αλλά στην πραγματικότητα αδιάφορο, αποκλίνονδιαστελλόμενο μέχρι την εξαφάνιση.
Ολόγραμμα, άθυρμα, φάντασμα, οπτασία διαστάσεις ανείπωτες και πιθανότητες άπειρες.
Παγερό σκοτάδι, που ο θάνατος, το τέλος του πλανήτη, των άστρων, των γαλαξιών, του χρόνου, αδιάφορος προς την τελική του μοίρα είναι και κατάληξη.
Και μέσα στην Ανυπαρξία του εμείς.
Κάτι λείπει σε όλο αυτό, που να δίνει το νόημα, να ενώνει τα μέρη, να υπερβαίνει το δημιούργημα, να γράφει το τέλος και την αρχή, έτσι που τα πάντα μέσα και έξω να είναι ζωντανά.
-Γράψε τότε ένα παραμύθι για το Θεό, είπε το παραμύθι. Το Θεό που όλα τα συνέχει.
-Πώς θα το κάνω αυτό;
-Μα είναι εύκολο: Οι ιστορίες των δισεκατομμυρίων ανθρώπων που πέρασαν από τη γη και των πλασμάτων είναι η ιστορία του ίδιου του Θεού