Με αφορμή την χτεσινή παγκόσμια ημέρα για τις γιαγιάδες, παραθέτω μια ηχογραφημένη συζήτηση που είχα με μια ηλικιωμένη συγχωριανή μού : «Βαρίδια γίναμε, αγόρι μου. Φύρα. Φτάσαμε να ντρεπόμαστε γιατί ζούμε ακόμα. Εξάλλου σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Εντάξει, το προσπάθησαν… χημικά, κορονοϊούς, μνημόνια… Και είναι και το άλλο. Η σύνταξη!!! Δεν είναι και λίγο. 400 ευρώ.
Εντάξει, δούλεψα 40 και κάτι χρόνια, αλλά… Νέοι άνθρωποι είναι άνεργοι. Νέα ζευγάρια δεν έχουν χρήματα ούτε για τα αναγκαία… Κι εσύ πλησιάζεις τα 90. Πιάνεις και χώρο.
Τι σημασία έχει αν είναι ένα μικρό σπιτάκι που πάλευες όλη σου τη ζωή να το ξεχρεώσεις; Κάποιοι άλλοι είναι στους δρόμους. Και εσύ μετράς τα σπαράγματά σου για να προμηθευτείς τα χάπια της πίεσης. Λαχτάρησα, αγόρι μου, ένα καλό φαγητό. Δεν έχω παράπονο όμως. Ισως θα έπρεπε να πάω σε κάποιο γηροκομείο. Όμως εγώ εδώ μεγάλωσα. Εδώ έχασα τον σύντροφό μου. Να, εδώ ήταν το αγαπημένο μέρος του σπιτιού που τα λέγαμε. Τον σκέφτομαι κάθε μέρα και συνομιλώ μαζί του αλλά δεν μου απαντάει. Ίσως και εκείνος ντρέπεται για μένα που συνεχίζω να υπάρχω και να καταναλώνω ρεύμα, νερά, τηλέφωνο. Είναι σαν να μου λέει: “Δεν έχεις παρέα, γριά . Οι φίλες σου έφυγαν.
Τα παιδιά σου έχουν τα δικά τους προβλήματα. Μόνον εγώ σου απέμεινα. Ελα λοιπόν, σε περιμένω. Δεν θέλω να σε προσβάλλουν. Δεν είμαι και κοντά σου να σε προστατεύσω”.
Τώρα δεν καταλαβαίνω καλά και τις ειδήσεις. Και η όρασή μου δεν είναι καλή. Κάτι λένε για τις συντάξεις, αλλά δεν βλέπω κάτι χειροπιαστό. Η υγεία μου; Τι σημασία έχει; Αλλα μου λείπουν. Δεν βγαίνω και πολύ έξω τώρα. Από το παράθυρο βλέπω και θυμάμαι. Τότε που χαιρόμουν το σύνθημα “περήφανα γηρατειά”. Τότε νόμιζα ότι ισχύει αυτό. Τότε όμως δεν ήμουν γρια. Ποιος το έλεγε αυτό το σύνθημα δεν θυμάμαι καλά καλά. Τώρα κλαίω κρυφά. Δακρύζω εύκολα. Και είναι και αυτή η εφορία, ο ΕΝΦΙΑ. “Δεν έχω καλά νέα” μου είπε ο γιατρός. Ε και; Τελευταία δεν ακούω καλά νέα. “Ούτε καφέ, γιατρέ;” Σιγά να μην τον ακούσω. Τον καφέ και το τσιπουράκι τα έχω κρυμμένα και είναι συντροφιά μου. Να σου πω και ένα μυστικό: έχω και ένα πακέτο τσιγάρα και καπνίζω πού και πού. Κάποιες φορές δεν παίρνω και τα φάρμακά μου. Παράπονο. Αχ αγόρι μου Βαρίδι είμαι. Παρασιτικά ζω. Πρέπει να πάω κοντά του. Τι στο διάολο. Πάλι δάκρυσα».
Βασίλης Παπαδημούλης