Άραγε, θα πρέπει να υπάρχει μια μέρα, η σημερινή, αφιερωμένη στη γιορτή της γιαγιάς, ως είθισται τα τελευταία χρόνια, για να γιορτάζουμε μια φορά το χρόνο, το πρόσωπο που είναι τόσο σημαντικό στη ζωή ενός ανθρώπου; Όσα παιδιά μεγάλωσαν με γιαγιά, ξέρουν ότι τους δόθηκε ένα μεγάλο δώρο!
Είχα την ευλογία να κατάγονται και οι δύο γονείς μου από το ίδιο χωριό, τη Ζώνη, και έτσι μεγάλωσα και με τις δύο γιαγιάδες μου!
Δωρικές μορφές, σεμνές, χωρίς φτιασίδια, ασκητικές, όπως σχεδόν όλες οι γιαγιάδες του Βοΐου, εκείνων των χρόνων. Με παράλληλους βίους, και οι δύο ορφάνεψαν από μητέρα σε μικρή ηλικία, μεγάλωσαν με μητριά και ετεροθαλή αδέρφια, παντρεύτηκαν και έζησαν εν χηρεία για πολλά χρόνια, προσπαθώντας, να μεγαλώσουν τα ορφανά τους.
Η γιαγιά Βανθία, που έχω την τιμή να έχω το όνομά της, γιαγιά εκ πατρός, ήταν εκείνη με την οποία συνδέθηκε η παιδική και εφηβική μου ηλικία και επηρέασε καταλυτικά τον χαρακτήρα μου. Ζούσε μαζί μας, σύμφωνα με την παράδοση του τόπου μας και ήταν για μας ένας από τους γονείς μας και όχι η γιαγιά, η ζεστή αγκαλιά για μας, η φροντίδα, η αφοσίωση, η σκέψη της για μας πάντα, ποτέ για τον εαυτό της! Έμεινε χήρα σε ηλικία 27 ετών και άφησε για πάντα τον εαυτό της, φροντίζοντας όλους τους υπόλοιπους. Το πιο μακρινό ταξίδι της, στη διάρκεια των 88 χρόνων της επίγειας ζωής της, ήταν να επισκεφθεί την Κοζάνη δύο φορές και τα χωριά της Καστοριάς, στη διάρκεια της Πείνας, ζητώντας ένα κομμάτι ψωμί, κυριολεκτικά, για τα παιδιά της.
Ποτέ δεν την άκουσα να διαμαρτύρεται, είχε μια στωικότητα και αξιοπρέπεια, αγαπούσε πολύ τη φύση! Δεν της άρεσε η αργολογία, ήταν πολύ εργατική! Με έπαιρνε πάντα μαζί της, για να μαζέψουμε τσάι, μανιτάρια, ρίγανη, καρύδια, να φυτέψουμε δέντρα. Την αγάπη για τη φύση, τη χρωστούμε σε κείνη σίγουρα!
Η γιαγιά Τζιούλα, εκ μητρός, με το ιδιαίτερο όνομα, αν και Χάϊδω βαπτισμένη! Λίγοι ήξεραν το πραγματικό της όνομα. Τη μέρα που έγινε η βάπτισή της, οι γυναίκες του σπιτιού, δηλ. η μητέρα και η γιαγιά της, όπως συνηθιζόταν στον τόπο μας, δεν πήγαιναν στην εκκλησία, περιμένοντας τα παιδιά του χωριού να έρθουν να πουν το όνομα και να πάρουν τα “σχαρίκια”! Όταν άκουσε η γιαγιά, ότι έδωσαν το όνομά της στο μωρό, αντέδρασε, λέγοντας ότι την έχουν για πεθαμό, εντελώς διαφορετικά από σήμερα και απαιτούσε να αλλάξει το όνομα του μωρού. Έτσι βρέθηκε η συμβιβαστική λύση το “Χάϊδω – Χαϊδούλα” να γίνει” Τζιούλα”.
Αγαπημένη γιαγιά και εκείνη, με κόρες, γαμπρούς, γιο, νύφη και εγγόνια, όλους στο χωριό. Κάθε απόγευμα θα έκανε επίσκεψη στις κόρες της, την περιμέναμε με αγάπη. Και εκείνη χήρα, ο παππούς εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, εντελώς αναίτια, ως αντίποινα για την εκτέλεση Γερμανών στρατιωτών, από τον ΕΛΑΣ, στα Λακκώματα της Καστοριάς, που ποτέ δεν ήθελε ούτε το όνομά τους να προφέρει! Σ’αυτή τη γιαγιά άρεσαν πολύ τα ταξίδια, επισκέφθηκε και συγγενικά πρόσωπα σε χώρες της Ευρώπης!Τα χαρακτηριστικά γαλανά μάτια της, τα κληρονόμησαν, πολλά από τα εγγόνια της! Ευτύχησαν να ζήσουν σε οικογένειες με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, έφυγαν πλήρεις ημερών, μας υπεραγαπούσαν και μεις το ίδιο! Ευχαριστούμε το Θεό, που μεγαλώσαμε με αυτούς τους ανθρώπους Ας είναι αυτές οι σκέψεις, ένα μνημόσυνο για αυτές τις αγαθές ψυχές!
Δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ!
8