Ἡ παρούσα συγγραφική μου δραστηριότης εἶναι μία ἐπιμνημόσυνη ἀναφορά έν ὄψει τοὔ
τεσσαρακονθήμερου μνημόσυνου τοῦ ἐκλιπόντος Ἀρχιμανδρίτη Αὐγουστίνου Μύρου ,
τιμῆς ἕνεκεν στο ἀξιοσέβαστο πρόσωπό του και στον ὑποδειγματικό βίο του ὅ ὁποίος
ὑπήρξε ἀντίστοιχος με τον βίο των ἁγίων, που καλλώπιζε τον περιβάλλοντα χῶρο του και
τον περίγυρο του ἐπιτελώντας ἁγιοσύνην με την ἀπερίσπαστο ἀπό τῆς ἱερατικής κλίσης του
προσφορά του σε περιόδους κρίσιμες διά τη στρατευμένη ἐκκλησία.
Μάλιστα ὅσοι εἴχαν την εὐλογία να τον γνωρίσουν θεωροῦν ὅτι δεν ἦτο ἐκ τοῦ κόσμου
τούτου. Ἀπό τήν πατροπαράδοτη κοιτίδα του ἐζησε μεταξύ οὐρανοῦ και γῆς. Ἐκ παιδιόθεν
ἦτο μία ὁλοζώντανη ἁγιογραφημένη μορφή, ἡ ὁποία λες και κατῆλθε ἀπό το τέμπλο τῆς
θριαμβεύουσας ἐκκλησίας προκειμένου με την ἀπαρέγκλιτη ἐφαρμογή τῶν νόμων τοῦ
Κυρίου μας να διακονήσει ὡς ἱεροκύρηξ ἀπό τον Χρυσοστομικό ἄμβωνα τῆς Ἱεράς
Μητροπόλεως του Ν. Κοζάνης τον σύγχρονο και «συμπιεσμένο» ἄνθρωπο.
Ἡ ὁλοκληρωμένη πνευματική του μόρφωση με τους ὀρθοτομημένους λόγους τῆς ἀληθείας ,
καθώς και ἡ συγγραφική του δυνατότης με τα ἐπίκαιρα ἄρθρα του δεν του ἐπέτρεπαν να
συμβιβάζεται με τα ἀσυμβίβαστα και τα ἐπίπλαστα τοῦ κόσμου.
Ἀπό τη νεότητα του ἀκόμη ἦταν φτασμένος ἀνατόμος τῆς πίστεως και τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
Εἶχε την ἐπινοητικότητα να εἶναι ἀδιαπραγμάτευτος και το τερμάτιζε κυρίως στις ἀρνητικές
ἐπιδράσεις τῶν αἱρέσεων και τῆς πλάνης που θαρρεῖς ἀπό χρόνια τον περίμεναν να πάρει
το προβάδισμα στις στοιβάδες τούτων τῶν περίπλοκων ζητημάτων και με το βυθόμετρο
του να βυθομετρήσει και να ξεσκεπάσει ὄλες τις ἀθεολόγητες κακοδοξίες οἱ ὁποίες ἐπί τῶν
ἡμερῶν μας εἶναι σε ἔξαρση και διασπείρονται ἀλλαχοῦ διαμελίζοντας την ἑνότητά τῆς
ἐκκλησίας.
Στο δε μυστήριο τῆς ἱεράς ἐξομολογήσεως , ὡς διάδοχος τῶν ἁγίων ἀποστόλων με τη χάρη
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στο ἐκκλησιαστικό θεραπευτήριο, ὡς κατ’ ἐπίγνωση πνευματικός,
ἔλαβε την ἐξουσία τοῦ δεσμεῖν και λύειν τις ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων κατά τη ρητή
ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιποιμένα μας Χριστοῦ, ὁ ὅποίος εἶπε: «Ἀν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας
ἀφίενται αὐτοῖς ἀν τινων κρατῆτε κεκράτηνται» . Ἄπειρες φορές ἐξομολογούσε ἀπό
μεσημβρίας ἔως τοῦ μεσονυκτίου ὥστε και ὅσοι προσέρχονταν καθυστερημένα , την
ἑντεκάτη ώρα, να τύχουν συγγνώμης και σωτηρίας. Τους βοηθοῦσε με τα συστατικά τῆς
ἀληθινῆς μετανοίας να του ἐκμυστηρευτούν τα ἄδυτα και τα κρύφια τῆς καρδίας τους και
να ἐξαγορεύσουν τα ψυχοκτόνα βέλη τῶν λογισμών.
Ἐνεργοποιοῦσε δίχως καταναγκασμούς το φιλότιμό μας και τις αποστασιοποιημένες
ἀντοχές μας και στον περιορισμένο ἀνθρώπινο νοῦ μας ἐμβάθυνε τις οὐράνιες
πραγματικότητες και τα θεία νοήματα δια την τελείωσι μας και τον ἐξαγιασμό μας.
Ἡ δε πληθωρική ἄνευ ἐξαιρέσεως ἀγάπη του τοῖς πάσι ἦτο παροιμιώδης.
Εἶχε το χάρισμα τῆς ἀμεσότητας ὤστε ἀπόλυτα να τον ἐμπιστευτείς και σε συνδυασμό με
την ἐκλεπτυσμένη του λεπτότητα εἶχες πολλές δυνατότητες διαλόγου μαζί του. Να
ἀπλοποιήσει τα δυσνόητα και λογικοφανή θέματα τῶν ἀποριῶν μας ,τα οποία με πολλή
φυσικότητα τα εξιχνίαζε και τα ταξινομοῦσε.
Ἐπίσης, το νοικοκυρεμένο του μοναστήρι του Ἁγίου Νεκταρίου , το ὁποίο ἐξαρχής ἦτο
δημιούργημα τῆς μεγαλοκαρδίας του και τοῦ θάρρους του, ἀποτέλεσε στην περιοχή μας
ἔνα περικαλέστατο προπύργιο τῆς ορθοδοξίας και παράλληλα ἔνα ἐργαστήριο ψυχῶν.
Ὅταν τελούνταν οἰ πολύ κατανυκτικές ἀγρυπνίες και ἦταν ἀσφυκτικά γεμάτο ἀπό το
ἐκκλησίασμα δίχως ὑπερβολή βιώναμε μια παραδείσια κατάσταση και μία πρόγευση τοῦ
παραδείσου.
Ὁ κοσμοκαλόγερος πατήρ Αὐγουστῖνος , ὁ ὁποίος ἀποτέλεσε μία ὁλοζώντανη
ἐγκυκλοπαίδεια για ὅλους μας, με μαρτυρικά τέλη μετέστη προς Κύριον ἐκεί που
αὐλίζονται οἱ ψυχές τῶν δικαίων.
Ἀποκόπηκε ἀναπάντεχα ἀπό τα πνευματικά του παιδιά δίχως να παραβρεθούν στην εξόδιο
ακολουθία του και να τον ἀποχαιρετήσουν, ὅπως και ἀπό τον παρόντα βίο στον ὁποίο ἡ
σύντομη και ζῶσα ἱστορία του στην ἐμπλουτισμένη βίβλο τῆς ζωής του ἔγραψε τον
Πασχάλιο ἐπίλογό του και συμπληρώθηκε και η τελευταία σελίδα του λελαμπρισμένου
ἱεραποστολικού του ἔργου.
Ἀφήνοντας πίσω του τον συμπιεσμένο χρόνο του ὁ ὁποίος δεν ἄντεξε την κεκτημένη
ταχύτητα του και της μακροχρόνιες ὑπερκοπώσεις προκειμένου να προλάβει να φέρει εἰς
πέρας τα ἔργα τῶν χειρῶν του.
Το μνημεῖο με τις πανανθρώπινες διαστάσεις τῆς ἀγάπης του. Τη δική μας μικρή
Βασιλειάδα που ἐν μέσω των χαλεπῶν καιρῶν ὤς μία μεγάλη οἰκογένεια μας συγκέντρωνε
στην αγκαλιά της και με ένδεδειγμένους παράγοντες φιλαλληλίας δεν περίσσευε οὐδείς
ἀπό αὐτήν την ἱεροτελεστία καρδίας.
Ὁ ἱερομόναχος πατήρ Αὐγουστίνος με ἀδιάσειστα τεκμήρια ἀπεδείχθει ὅτι ἦτο ἕνας
ἐξαστράπτων πολικός ἀστέρας τῆς ἀρετῆς ὁ ὁποίος με το οὐρανοπολίτικο πέρασμά του
από τῆς μενούσης πόλεως τῆς Κοζάνης φώτισε τα σκότη μας και, ἐφόσον ἐξετελέσθη ἡ
ἀποστολή του, ἐκπατρίσθηκε δια τη μέλλουσα πόλη ὥστε να συλλειτουργήσει με τα νέφη
τῶν ἁγίων στο Ἅγιο Θυσιαστήριο τῆς Βασιλείας τῶν ουρανῶν
Αἰωνία του ἡ μνήμη!
Να ἔχουμε την εὐχή του
