Μετά το δωράκι στους μηχανικούς, με το περιττό και επιβαρυντικό στην τσέπη των ιδιοκτητών ακινήτων «πιστοποιητικό πυρασφάλειας», η κυβέρνηση ετοιμάζεται για ένα ακόμη ρουσφέτι προς μια άλλη χειμαζόμενη ομάδα, εκείνη των συμβολαιογράφων.

Για όσους δεν θυμούνται, επαναλαμβάνουμε ότι πέρυσι θεσπίστηκε «ένας νέος φόρος ακινήτων (υπέρ τρίτων), που ονομάζεται “πιστοποιητικό πυροπροστασίας”. (…) Ολοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων που βρίσκονται σε απόσταση 300 μέτρων από δενδρόφυτες εκτάσεις πρέπει να καταθέσουν μια “μίνι τεχνική έκθεση” πυροπροστασίας του ακινήτου. Κατά τον κ. Σκυλακάκη, αυτές οι εκθέσεις μπορούν να ανατεθούν σε “οποιονδήποτε μηχανικό δασολόγο, δασοπόνο, πολιτικό μηχανικό, γεωπόνο, γεωτέχνη” (ΣΚΑΪ, 26.3.2024)», ήτοι επιβάρυνση 200-500 ευρώ.

Τώρα, ανάμεσα στις «σαρωτικές αλλαγές στο Κληρονομικό Δίκαιο (…) μετά από σχεδόν οκτώ δεκαετίες» (κατά πως γράφουν τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ) προβλέπεται ότι «μια μεγάλη αλλαγή που σχεδιάζει το υπουργείο Δικαιοσύνης αφορά τις διαθήκες, οι οποίες σήμερα μπορούν να είναι και ιδιόχειρες, δηλαδή ο κληρονομούμενος γράφει πώς διαθέτει την περιουσία του χωρίς κάποιο ιδιαίτερο τύπο. Η πρακτική αυτή σχεδιάζεται να περιοριστεί δραστικά, με το πλάνο του υπουργείου να αναφέρει ότι θα πρέπει εφεξής υποχρεωτικά οι διαθήκες να κατατίθενται σε συμβολαιογράφο, προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα που ανακύπτουν από περιστατικά αντιφατικών διαθηκών».

Με άλλα λόγια, η διαθήκη θα γίνεται μόνο σε συμβολαιογράφο. Ακόμη και αν κάποιος την έχει φτιάξει ιδιόχειρη (στο σπίτι του ή αλλού) δεν θα λαμβάνεται υπόψη. Τι θα γίνει, όμως, αν κάποιος νιώθει ότι έρχεται το τέλος του σε ημέρα αργίας και είναι τα συμβολαιογραφεία κλειστά; Μήπως να θεσπιστούν και οι διημερεύοντες/διανυκτερεύοντες συμβολαιογράφοι κι όποιος προλάβει, πρόκανε; Τέλος, πόσο θα κοστίζει αυτό το «τέλος υπέρ συμβολαιογράφων»;

Θα μπορούσαμε να χλευάσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση, αφού ρύθμισε λεπτομερώς τον βίο μας, προχωράει και στα επέκεινα, αλλά το πράγμα είναι ιδιαιτέρως σοβαρό. Είναι ηθικό, διότι σε όλους τους πολιτισμούς, καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι επιθυμίες αυτών που φεύγουν γίνονται σεβαστές ασχέτως του τρόπου που διατυπώνονται. Δεν γνωρίζουμε τι συνέβαινε στη Σοβιετική Ενωση του παλιού κακού καιρού, αλλά ουδείς διανοήθηκε να θέσει κρατικό φίλτρο στις τελευταίες επιθυμίες των θανόντων. Βεβαίως, κάποιος θα πει ότι στα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν υπήρχε ιδιωτική περιουσία και συνεπώς το κράτος επενέβαινε μόνο στα πεπραγμένα των ζώντων. Σωστό κι αυτό. Στην Ελλάδα, προχωρήσαμε την κρατική ρύθμιση σε άλλο, υπερβατικό, επίπεδο.