Σαν σήμερα έφυγε… του Κώστα Διαμαντίδη

Π’ έφυεν αναχάπαρα σ’ σή άνοιξης την έμπαν,
Κι’ επέμ’ναμε διπλόρφανα, κι αφώλετα πουλία.
Κείνο το βράδον έρθαμε καταφαρμακωμένοι,
Εσέν να παρεβγάλομε ς’ σό υστερνόν τη στράτα σ’,
Τή στράταν την αγυριστον ντό παίρ’ και πάει ς’ σόν Άδην
Εσέν έγκαν κι εθέκανε ς’ σή μές τη εγκλεσσίας,
Κι αναλλαγάδια λώματα οι φίλς εσέν εφόρτσαν
Άμαν μάραντα κι εύρανε, μήτε και μανουσιάκια,
Μήτε τσιτσιάκια παρχαρί και Παναίας δυάκρυα,
Μήτε χασχάσια ανάνθιστα κι Ίμερας τσιλβονίτας,
Μήτε ζιμπίλια Ζύγανας και φερενίτας Κρώμνης,
Μήτε δαφνόφυλλα Ορτούς και κασκαούτας Σπέλιας.
Ατά αδά ‘κές κι γίντανε αδά ‘κές κι φυτρώνε.
Αδά το χώμαν άξενον κι ατά πώς να ριζώνε.
Ατά επέμναν’ε εκεί ς’ σού Πόντου τα ραχία
Έρθανε ούλ’ οι τραγωδιάντ’ κι ούλ’ οι κεμεντσιετσήδες,
Αμίλετοι και άλαλοι ετέρ’ναν είς τον άλλον.
Λόγον πώς να στοχάσκουνταν τακάτ πώς να ευρήκ’νε
Σ’ σά μάγλα τουν τα δυάκροπα, πατρίδας ποταμόπα,
Έτρεχαν και εκχύουσαν ς’ σή ψύς τα ξεροτόπια
Δυάκρυα πικρά, ακατένηγα, παρηγορίας δυάκρυα,
Δυάκρυα τη ψής το γιατρικόν τσή κάρδιας το βοτάνιν.
Τρανόν κακόν θ’ εγέν’τονε κι ο Άδης εταράεν.
Κι ούλ τ’ εμετέρ’ εσκώθανε και αχπαραγμέν’ ρωτούνε.
Έκ’σεν α’ ο Χρυσανθόπουλον το λαλασιάρ’ τη Κλείτσας
Κι εφέκεν ‘κά την κεμεντσιέν κι όλιον τον Άδ’ ελάστεν
Ερώτανεν π’ ευρήουνταν οι μαύροι οι Καρσλήδες
Ο Κώστης πού ευρήεται, πού κοίται η Λεμόνα
Τα γονιακά του Χρύσανθου, ο κύρς ατ’ και η μάννα τ’.
Σίτια ελάσκουτον ς’ σόν Άδ’ ετσιάτεψεν τον Γώγον
Χαρτώματα επελέκανεν α’ σ’ ήμερα τ’ ελάτια
Να συνορθιάζ’ την κεμεντσιέν π’ εσάπεν το καπάκν’ ατς’
Κι ο Σταύρης άλλο πλάν κεκά ετοίμαζεν τα τσάρια
Να συνορθιάζει το τοξάρ’ π’ εγρίλεψεν ο Άδης.
Σ’ σή μέσ’ έτον Βενιάμς, α’ σ’ έρημον τη Σκόπιαν,
Σ’ σό χέρ’ εκράτνεν τα δαδίν, κι εφώτιζεν’ τον Γώγον.
Γώγο, είπεν με, έμαθες, ο Χρύσανθον έχ’ κι’ έρται
Ετέρεσαν το πέραν κι αν’ ο Χρύσανθον εφάνθεν.
Ψηλός και λεγνοπίαστος, άμον Σάντας ελάτιν.
Δεξιά είχεν τη μάνναν ατ’, ζερβά είχεν τον κύρν’ ατ’
Και απ’ οπίσ’ εσ’κ’έρχουσαν του Άδη οι Καρσλήδες
Π’ έμαθανε την έλαν ατ’ κι’ έρθαν ς’ σήν απαντήν ατ’.
Γώγο ντό στέκεις και τερείς άλλο ντό αναμένεις,
Έπαρ ς’ σό χέρ’ την κεμεντσιέ σ’ και τ’ αργυρόν τοξάρι σ’
Ατώρα έρθεν ο Χρύσανθον, παίξον από καρδίας,
Παίξον ς’ σό ζίλ’ και ς’ σό καπάν, τον Άδην χαραιντέρτσον
Να χαίρουνταν ούλ τ’ εμετέρ’ ν’ αντιδονίζ’ ο τόπον
Κι εσύ πουλόπο μ’ Χρύσανθε, μη χαλάνς το χατήρι μ’,
Έβγαλ’ τη λάλια σ’ το γλυκίν ν’ απλούται απές ς’ σόν Άδην,
Να τοπλαεύκουν τ’ εμετέρ’ πού κοίνταν’ ς’ σά κασέλας,
Και ακομάν κι’ ενόησανε ρίζα μ’ τ’ εσόν την έλαν.
Πέρεν ο Γώγον το τοξάρ’ κι ερχίνεσεν να παίζει
Κι ο Χρύσανθον ελάγγεψεν απάν ς’ έναν λιθάριν
Κι ερχίνεσεν να τραγωδεί μακρύν καΐτέν Ματσούκας.
– Να σαν εκείνον π’ αποθάν ς’ σόν τόπον π’ εγενέθεν
πού κι εφέκεν τα χώματα τ’ και πού κι εξενητεύτεν.
Ο Άδης εντιδόνεσεν και οι Αδέτ’ εσκώθαν,
Κι ούλ’ τ’ εμετέρ’ εφέκανε εύκαιρα τα ταφία,
Ετσέρτσανε τα σάβανα, κι επέρανε τη στράταν,
Κι ετοπλαεύταν οι άχαροι ολόερα ς’ σό Γώγον
Εσιάσεψαν κι ετέρνανε το Χρύσανθον ς’ σό στόμαν
Αποθαμέν’ πώς γίνεται να τραγωδούν ακόμαν.
Έλεγαν κι εθαμάουσαν τ’ ομάτια τουν ντ’ ελέπ’νε.
Ετέρ’νεν ατς’ κι ο Χρύσανθον κι η ψή ατ’ εγομώθεν,
Κι όσον πολλά ετέρ’νεν ατς’ άλλο πολλά ετραγώδ’νεν.
– Φώταξον ήλιε μ’, φώταξον, άς λύουνταν τα χιόνια
να έρχουν ς’ σό ταφόπο μου και κελαηδούν τ’ αηδόνια