Εφέτος στις 9-Νοεμβρίου στο Βερολίνο της Γερμανίας έγιναν διάφορες εκδηλώσεις για την πτώση του Τείχους προ 25 ετών , όταν ο Λαός του Ανατολικού Βερολίνου το γκρέμισε την 9ην Νοεμβρίου το 1989 και ενώθηκε με το Δυτικό Βερολίνο. Είναι από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του 20ου αιώνα. Εμείς το επισκεφτήκαμε το 1984 και θα μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Το μήνα Απρίλιο του 1984 τελούνταν στο Βερολίνο οι Ευρωπαϊκοί αγώνες Βόλλεϋ γυναικών συμμετέχοντας και η Εθνική Ελλάδος την οποία συνόδευα ως Αρχηγός αποστολής, με την ιδιότητα του αντιπροέδρου της ομοσπονδίας Πετοσφαιρίσεως Ελλάδος. Μάλιστα στο Βερολίνο γιορτάσαμε και το Πάσχα, πήγαμε στην εκκλησία Αναλήψεως Σωτήρος και κάναμε Ανάσταση, την οποία παρακολούθησαν πάρα πολλοί απόδημοι Έλληνες που μένουν στο Βερολίνο και ανταλλάξαμε μαζί τους ευχές . Μας ζήτησαν και πληροφορίες σε ποιο κλειστό γυμναστήριο θα γίνουν οι αγώνες για έρθουν να παρακολουθήσουν τους αγώνες και να μας ενισχύσουν, πράγμα που έγινε από μέρος τους , είχαμε πολλούς Έλληνες που μας χειροκροτούσαν και φωνάζανε. ΕΛΛΑΣ , ΕΛΛΑΣ.
Εξέφρασα στους διοργανωτές των αγώνων Γερμανούς την επιθυμία μου να επισκεφθώ το τείχος, ανταποκρίθηκαν αμέσως και μου έδωσαν έναν σύμβουλο της ομοσπονδίας με τον οποίο πήγαμε στο τείχος και ειδικά στο σημείο όπου υπήρχε εξέδρα -πύργος ,την δείχνει η Α΄ φωτογραφία, την οποία χρησιμοποιούσαν οι τουρίστες και άλλοι για να δούνε τι υπήρχε μέσα από το τείχος, Κατ’ αρχήν στο τείχος ήταν γραμμένα διάφορα συνθήματα από την πλευρά του δυτικού Βερολίνου με κύριο σύνθημα, Ελευθερία στα αδέρφια μας του Ανατολικού Βερολίνου, τα δείχνει η Β΄ φωτογραφία, Από τη μέσα πλευρά του τείχους του Ανατολικού Βερολίνου ,υπήρχαν συρματοπλέγματα, φαίνονται στη φωτογραφία, επίσης, σάκοι με άμμο, στρατιώτες περιπολούσαν σε όλο το μήκος και υπήρχε και ένα δεύτερο χαμηλότερο τείχος σε απόσταση περίπου 150 μέτρων από το κυρίως τείχος. Έρημο και σιωπηλό τοπίο που το έκανε αποκρουστικό η σκιά της φοβέρας και του θανάτου. Κανείς άνθρωπος δεν πλησίαζε ,ούτε φαίνονταν στον ορίζοντα. Από την πλευρά του Δυτικού δεν υπήρχαν περιπολίες, ούτε συρματοπλέγματα, περπατούσαν ελεύθερα οι πολίτες δίπλα στο τείχος και ανέβαιναν στις εξέδρες που ήσαν σε διάφορα σημεία και προσπαθούσαν με τα κιάλια να δούνε κάποιο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο καθώς και οι τουρίστες για να δούνε τι συμβαίνει εκείθεν του σιδηρούν παραπετάσματος, όπως το είχε ονομάσει ο Ουϊνστων Τσώρτσιλ Σταθήκαμε αρκετή ώρα στην εξέδρα, παρακολουθήσαμε όλη την έκταση που είχαμε μπροστά μας και αυτός που με συνόδευε , μου εξηγούσε διάφορα γεγονότα, δείχνοντας και τα σημεία που είχαν επιχειρήσει στο παρελθόν να αποδράσουν. Δεν ήταν εύκολη η απόδραση, γιατί επιτηρούνταν τα τείχη επί 24ωρου βάσεως . Για να τολμήσει κάποιος έπρεπε να περάσει το πρώτο τείχος, να διασχίσεις μια απόσταση 150 περίπου μέτρων ξέφωτη και τα βράδια φωτιζόταν από μεγάλους προβολείς, μετά ήταν τα πυκνά συρματοπλέγματα που εμπόδιζαν να ανέβεις στο τείχος, αν έφθανες εκεί, πώς θα ξεπερνούσες τα εμπόδια , με τι τρόπο . Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και επικίνδυνο. Αυτοί που επιχείρησαν κατά το παρελθόν είχαν ανοίξει υπόγειες στοές και πάλι δεν κατόρθωσαν. Πολύ δύσκολα ή ακατόρθωτο να μεταπηδούσες στην Ελευθερία, όσοι προσπάθησαν δεν κατόρθωσαν γιατί έγιναν αντιληπτοί και πυροβολήθηκαν . Ήταν όντως συγκλονιστική η εμπειρία από την επίσκεψη στο τείχος του αίσχους και του διαχωρισμού του Βερολίνου, στερώντας το δικαίωμα στους κατοίκους να επικοινωνούν ελεύθερα στην πόλη τους, που έγινε αιτία να διαχωριστούν ακόμη και οικογένειες.
Δύο φωτογραφίες Α΄ και Β΄ από το τείχος.
Γιάννης Κορκάς
