Σκεφθείτε, τι θα ήταν τα Χριστούγεννα χωρίς την Γέννηση σε εκείνον τον ταπεινό στάβλο, χωρίς ένα υπέρλαμπρο άστρο, χωρίς ένα παραμύθι, μια ιστορία, μια αλήθεια, μια πίστη;

Σκεφθείτε, τι θα ήταν τα Χριστούγεννα χωρίς την Γέννηση σε εκείνον τον ταπεινό στάβλο, χωρίς ένα υπέρλαμπρο άστρο, χωρίς ένα παραμύθι, μια ιστορία, μια αλήθεια, μια πίστη; Και που θα δίναμε το φιλί της αγάπης αν δεν υπήρχε αυτό το όμορφο παράσιτο, δηλητήριο για κάποιους, ελιξίριο για άλλους; Και πως θα επιβίωνε αν δεν υπήρχαν περήφανα έλατα και αιωνόβιες βελανιδιές;

Πάνω σε πανύψηλες γέρικες βελανιδιές περνούσε τον περισσότερο χρόνο του εκείνος ο περίεργος, σοφός Γαλάτης. Από ψηλά απολάμβανε το Πανόραμα του δάσους και του μικρού Γαλάτικου χωριού. Φυσικά και το όνομά του ήταν Πανοραμικός. Πανοραμίξ για τους ομοϊδεάτες του. Εξέχουσα προσωπικότητα του χωριού και ο μόνος που γνώριζε την μυστική συνταγή του παντοδύναμου ζωμού, αυτού που έδινε δύναμη στους Γαλάτες. Με το χρυσό δρεπάνι του έκοβε το γκυ(Viscum album), μάζευε τους λευκούς καρπούς του και άρχιζε την σπουδαία παραγωγή του μαγικού φίλτρου, στο ιερό καζάνι του. Όλα ωραία και μαγικά. Κρίμα που η συνταγή χάθηκε με τον θάνατό του, πριν προλάβει να την ψιθυρίσει στο αυτί κάποιου άλλου τολμηρού Δρυίδη! Χάθηκε η δύναμη των Γαλατών.

Έμεινε ζωντανή όμως η πεποίθηση πως το γκυ φέρνει δύναμη, ελπίδα, παντοτινή αγάπη και ευημερία. Έτσι κάθε Δεκέμβριο το βάζουμε στα σπίτια μας, στολίζει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά μας και δίνουμε φιλιά κάτω απ’ αυτό, για καλή τύχη και ευζωία.

Το Ελληνικό όνομα του γκυ είναι ιξός. Το λέμε και μέλα και βίσκο και ελατένιο. Εμείς τα χωριατόπαιδα σκαρφαλώναμε στα δέντρα και μαζεύαμε τους μαλακούς, κατάλευκους και λείους καρπούς του. Με την κολλώδη ουσία που περιέχουν στήναμε παγίδες, ξόβεργες για τα πουλιά. Ξόβεργες εκ του ιξός. Σκανταλιά των πατεράδων μας που μας την κληροδότησαν. Κάποιοι ακόμη στα χωριά, αλείφουν τους κορμούς των καρποφόρων με αυτή την κολλώδη ουσία του ιξού, για να κολλούν τα μυρμήγκια και να μην φτάνουν ποτέ στα φρούτα. Παγίδα κι αυτή.

Ένα όμορφο παράσιτο λοιπόν είναι το γκυ και ιδιαίτερα δηλητηριώδες. Ίσως από αυτό ακριβώς πηγάζουν και οι μύθοι παντοδυναμίας του χυμού του. Το μαζεύουν απ’ τα βουνά τον Δεκέμβριο. Ξεχωρίζει, ακμαίο και στολισμένο, πάνω στα έλατα, τις βελανιδιές, τις γέρικες αγριοαχλαδιές. Είναι τόσο όμορφοι οι καρποί του που μοιάζουν με πολύτιμες χάντρες. Είναι τα μαργαριτάρια του βουνού και των Χριστουγέννων.

Όμορφα Χριστούγεννα φίλοι μου.

Με ανθρώπους που νοιάζεστε και αγαπάτ

Έλενα Νάμινι