Ο Στυλιανός (Στέλιος) Κυριακίδης ήταν Έλληνας αθλητής από την Κύπρο και γεννήθηκε στην Πάφο στις 15 Ιανουαρίου 1910. Ήταν δρομέας ημιαντοχής και αντοχής και μέλος της Ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου. Υπήρξε πανελληνιονίκης, Βαλκανιονίκης, νικητής στους Παγκύπριους αγώνες και έλαβε μέρος σε δύο Ολυμπιάδες.
Βρισκόμαστε στα 1946 και η Ελλάδα πάμφτωχη και εξαντλημένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσπαθεί να κλείσει πληγές. Στις 23 όμως Μαΐου, η ατμόσφαιρα είναι γιορταστική. Ο Παρθενώνας έχει φωταγωγηθεί, πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος και ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν έλθει στην Αθήνα να υποδεχτούν τον ήρωα που έτρεξε για την Ελλάδα. Δεν πρόκειται για κάποιον απ’ τους πολιτικούς, που τρέχουν μαραθώνιους διαβουλεύσεων με ειδικά ναυλωμένες πτήσεις, διαμένοντας σε πολυτελή ξενοδοχεία και έξοδα του Ελληνικού δημοσίου.
Ο Στέλιος Κυριακίδης έτρεξε στον δύσκολο μαραθώνιο της Βοστώνης και για να ταξιδέψει πούλησε τα μισά έπιπλα του σπιτιού του και με το βοήθημα που του έδωσαν από τη δουλειά του, κατάφερε να αγοράσει ένα απλό εισιτήριο. Δεν έφταναν τα χρήματα για εισιτήριο μετ’ επιστροφής!
Ο Κυριακίδης, υπάλληλος της Ηλεκτρικής εταιρείας στο Χαλάνδρι, πεινασμένος και αδύνατος, απροπόνητος, κατάφερε να τερματίσει πρώτος στον φημισμένο μαραθώνιο της Βοστώνης, στις 20 Απριλίου του 1946! Κάτι που έκανε όλη την Αμερική να μιλάει με θαυμασμό για τον άξιο απόγονο του αρχαίου δρομέα Φειδιππίδη.
«Καλά βρε παιδί μου, πώς έχασες από αυτόν τον κοκκαλιάρη και αδύναμο Έλληνα;», ρωτάει ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν τον Αμερικανό πρωταθλητή Κέλι και αυτός απάντησε «εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός έτρεχε για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία…».
Ο Τρούμαν τότε ρωτάει τον Κυριακίδη: «Για πες μου, τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα, τρόφιμα, χρήματα…»; Και ο Κυριακίδης απάντησε «ευχαριστώ πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για μένα. Το μόνο που ζητώ, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Ελλήνων που λιμοκτονούν».
Γι αυτό ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους εκείνη τη μέρα. Για να υποδεχτεί τον ήρωα, που έτρεξε με αυταπάρνηση και πάθος για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία και έκανε και έναν άλλο μαραθώνιο στη συνέχεια, τρέχοντας από πολιτεία σε πολιτεία για να συγκεντρώσει τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες και χρήματα για τα 7 εκατομμύρια Ελλήνων που λιμοκτονούσαν.
Στις μέρες μας ο Στέλιος Κυριακίδης ξεχάστηκε, γιατί τα τελευταία χρόνια τρέχουν άλλοι, για να «σώσουν την Ελλάδα»! Μόνον που αυτοί δεν τρέχουν για το καλό της Ελλάδας, δεν φαίνεται να τρέχουν για κάποια ιδεολογία, γι αυτό αντί για θαυμασμό της τρεχάλας τους, κερδίζουν αποδοκιμασίες και το μετάλλιο της «ανοιχτής παλάμης»!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
