Τιμούμε κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαϊου, τη μητέρα. Το πρόσωπο που όλοι μας δεν παύουμε να μνημονεύουμε και να ζητούμε τη συμπαράσταση και τη βοήθειά του σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές μας, ακόμη κι αν έχει φύγει πια απ’ τη ζωή. Τη μάνα την έγχρωμη και τη λευκή, που η διαφορά του χρώματος της επιδερμίδας, η έλλειψη γνώσεων και πτυχίων, ο πλούτος και η ένδεια δεν την εμποδίζουν να μεγαλώνει με την ίδια λαχτάρα και στοργή, με την ίδια αγάπη και αυταπάρνηση τα παιδιά της, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Το ίδιο φιλί, το τόσο τρυφερό και ελαφρύ σαν το άγγιγμα της πεταλούδας, το γεμάτο αγάπη φιλί της, δεν σταμάτησε να κυριαρχεί και να υπάρχει για αιώνες σε κάθε γωνιά της γης.
Αναγνωρισμένη απ’ όλους η συμβολή της στη δημιουργία σωστής κι ευτυχισμένης οικογένειας, καθοριστική η παρουσία της και η συμμετοχή της στην ανατροφή των παιδιών της. Η προσφορά της στη διαπαιδαγώγηση και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους είναι σημαντική και ουσιαστική, τόσο σήμερα που πολλές γυναίκες έχουν «βγει» από το σπίτι και εργάζονται, παίζοντας συνήθως με επιτυχία τον διπλό τους ρόλο, όσο, κυρίως «τότε», στην εποχή των γιαγιάδων και των προγιαγιάδων μας, που πολλοί άνδρες ξενιτεύονταν για χρόνια ψάχνοντας για καλύτερη ζωή και οι μητέρες έμεναν πίσω κι ανάθρεφαν μόνες τους τα παιδιά τους, περιμένοντας υπομονετικά τον γυρισμό των συζύγων τους. Μάνες απλοϊκές, μάνες δραστήριες, αγράμματες ή μορφωμένες, αγρότισσες ή επιστήμονες, πλούσιες ή φτωχές, όλες με την ίδια αγάπη προσπαθούσαν και προσπαθούν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Το χαμόγελο είναι το ίδιο γλυκό ακόμη κι αν το πρόσωπο είναι κουρασμένο, το χάδι είναι το ίδιο τρυφερό και απαλό ακόμη κι αν προέρχεται από χέρια ταλαιπωρημένα και ροζιασμένα απ’ τη δουλειά. Η αγάπη της είναι η μόνη ανιδιοτελής αγάπη, που προσφέρεται απλόχερα χωρίς να ζητά ποτέ ανταλλάγματα. Γι’ αυτό και στη γιορτή της δεν χρειάζονται μεγάλες κουβέντες και μεγαλόσχημες τελετές. Αρκούν λίγα λόγια απλά, βγαλμένα μέσα απ’ την καρδιά μας.
«Χωρίς γυναίκα δεν υπάρχει αγάπη, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει ευτυχία, χωρίς μάνα ούτε ποιητές, ούτε ήρωες», γράφει ο διάσημος συγγραφέας Στέφαν Τσβάιχ.
«Μάνα, δε βρίσκεται λέξη καμία να ’χει στον ήχο της τόση αρμονία…» λέει τρυφερά ο ποιητής.
Ο Χαλίλ Γκιμπράν στο υπέροχο βιβλίο του «Ο Προφήτης» συμβουλεύει χαρακτηριστικά τις μητέρες καθορίζοντας τα όρια και τις υποχρεώσεις τους:
«Δεν είναι δικά σας τα παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας, και παρόλο που είναι μαζί σας δε σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας, Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι την ψυχή τους…Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω, ούτε καθυστερεί με το χθες. Είστε το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σας, σαν ζωντανά βέλη, εκτοξεύονται προς τα εμπρός…».
Το να ’σαι μάνα σημαίνει ότι διαρκώς βελτιώνεις τον εαυτό σου και διορθώνεις τα λάθη σου. Ξέρεις πολύ καλά, ότι κάτι από σένα θα περάσει στα παιδιά σου για να το αγαπήσουν ή να το μισήσουν ανάλογα και γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις πολύ. Τα παιδιά σου δεν σου ανήκουν, όμως έχεις ευθύνη γι’ αυτά και για το μέλλον τους.
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι το έμβρυο τρέφεται από το αίμα της μητέρας του και ότι κάθε δικός της νευρικός ερεθισμός έχει αντίκτυπο πάνω του. Το πρώτο πράγμα που ακούει είναι ένας ήχος δυνατός και μονότονος, ο ήχος της μητρικής καρδιάς. Ύστερα καταλαβαίνει την αναπνοή της και κατόπιν τη φωνή της. Αυτό το μικρό άγνωστο ανθρωπάκι για εννιά ολόκληρους μήνες ζει τη μοναδική, την απόλυτη ενότητα με τη μητέρα που το κυοφορεί. Ζει με το δικό του μυαλό, το δικό του σώμα, τα δικά του αισθήματα, έχει όμως συγκινήσεις άσχημες ή ευχάριστες, γαλήνιες ή έντονες αντιδράσεις, ανάλογα με το τι του μεταδίδει η μητέρα του από τον έξω κόσμο. Αυτή η εμπειρία της πρώτης του ζωής θα μείνει για πάντα σφραγισμένη μέσα του.
Η εκκλησία μας από πολύ παλιά, τιμώντας και εκτιμώντας τη συμβολή της μητέρας στη δημιουργία και στη διαμόρφωση σωστής και ευτυχισμένης οικογένειας, τιμά τη μητέρα και τη γιορτάζει στις 2 Φεβρουαρίου, την ημέρα της Υπαπαντής, πολύ πριν καθιερωθεί διεθνώς η δεύτερη Κυριακή του Μαϊου ως ημέρα της γιορτής της. Την ημέρα αυτή, όπως όλοι γνωρίζουμε, η Παναγία με τον Ιωσήφ έφεραν «αγκαλοφορούμενο» κατά τον ευαγγελιστή Λουκά, τον μικρό Ιησού στον ναό για να ευλογηθεί, όπως ήταν το έθιμο.
Πιστά στην παράδοση, η Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών Κοζάνης και η Στέγη Παιδιού ο Άγιος Στυλιανός, τιμούν και γιορτάζουν τη μητέρα την ημέρα της Υπαπαντής, με λειτουργία και ανάλογες εκδηλώσεις.
Κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ και υποκλινόμαστε με θαυμασμό και σεβασμό στη Μητέρα όλου του κόσμου, στην Παναγία μας, και μαζί σ’ όλες εκείνες τις μητέρες που χρόνια ολόκληρα στο διάβα των αιώνων ανάθρεψαν και γαλούχησαν τα παιδιά τους με φροντίδα και αγάπη περισσή, θέλοντας να τα κάνουν ανθρώπους σωστούς, χρήσιμους πολίτες για την κοινωνία και τον κόσμο.
Αλήθεια, πότε γιορτάζουν οι μάνες; Την ημέρα της Υπαπαντής ή τον Μάη των λουλουδιών και της Λαμπρής; Τον μήνα της ελπίδας, της χαράς, της προσμονής και της Ανάστασης; Μόνον τότε γιορτάζουν οι μάνες; Μήπως γιορτάζουν καθημερινά, μέρα και νύχτα, πάντα, όταν ασταμάτητα, τρυφερά και στοργικά σκύβουν πάνω από το λίκνο του νεογέννητου μωρού τους για να προλάβουν το κλάμα και το δάκρυ του; Μήπως γιορτάζουν συνεχώς, όταν καμαρώνουν τα παιδιά τους και χαίρονται για την πρόοδο και την επιτυχία τους; Μα ναι! Τότε γιορτάζουν οι μάνες. Όταν μέσα στον απέραντο κόσμο της ψυχής και της καρδιάς τους τα τραγούδια της χαράς δεν σταματούν, τα λουλούδια της αγάπης δεν μαραίνονται, οι προσευχές για τα παιδιά τους περισσεύουν. Τότε γιορτάζουν οι μάνες.
Στις μητέρες όλου του κόσμου αφιερωμένες αυτές οι γραμμές. Στις έγχρωμες και στις λευκές. Στις νέες μανούλες που στοργικά σκύβουν πάνω από το λίκνο του νεογέννητου μωρού τους, αλλά και στις πιο μεγάλες, σ’ αυτές που το αυλάκι του χρόνου και οι υποχρεώσεις της ζωής χάραξαν το πρόσωπο και του στέρησαν την παλιά φρεσκάδα, αφήνοντας μόνο μια διάχυτη γλυκύτητα. Κι ακόμη, σ’ αυτές που δεν είναι πια εδώ κι από ψηλά φροντίζουν και παρακαλούν πάντα για τα παιδιά τους
9