Δωδεκάχρονα κορίτσια με την μπλε ποδιά , το άσπρο γιακαδάκι , και την μπλε κορδέλα στα μαλλιά.
Μια μπλε ποδιά που στα δώδεκα όχι μόνο δεν μας ενοχλούσε αλλά αντίθετα ήταν ρούχο για το οποίο να , κάτι σαν υπερηφάνια μας ΄΄εκανε να νοιώθουμε γιατί με αυτήν ξεκινήσαμε τον καλό αγώνα της γνώσης για να ξεθαμπώσουμε την όραση της κοινωνίας .
Αρωγοί μας στον μεγάλο έρανο για την αλλαγή του κόσμου οι καθηγητές μας.
Είχαμε την τύχη να έχουμε καλούς καθηγητές οι οποίοι ήτανε δίπλα μας και μαζί μας στον στίβο του αγώνα της γνώσης , του αγώνα της διεκδίκησης της ζωής.
Καθηγητές οι οποίοι μας μάθανε να κοιτάμε ψηλά , όχι για να βλέπουμε το ταβάνι του σπιτιού μας, αλλά τον θόλο του ουρανού.
Κάτι ουρανούς είχαμε βάλει στο μάτι κι εμείς . Ουρανούς με ουράνια τόξα μόνο
Τους θυμάμαι όλους.
Θα αναφερθώ όμως στην φιλόλογό μας που είχαμε στην Τετάρτη τάξη Γυμνασίου , την οποία συναντώ πολύ συχνά .
Την συνάντησα σε ένα μουσείο , μπροστά σε ένα εκπάλου ομορφιάς άγαλμα αλόγου σε κίνηση.
Αυθόρμητα άπλωσα το χέρι μου να αγγίξω τις φλέβες του Μην αγγίζετε η πινακίδα
Την έφερα μπροστά μου να μας μιλάει στην τάξη για το κάλος και την αρμονία των Ελληνικών αγαλμάτων.
–μα το πιο εκπληκτικό μας έλεγε είναι εκείνες οι φλέβες των αλόγων σε κίνηση Νομίζεις πως αν αγγίξεις αυτές τις φλέβες θα νοιώσεις την ζεστασιά του αίματος , τον κτύπο του αίματος που ρέει ,
Είχε κι ένα παιδάκι το οποίο της έλεγε
–μαμά μου όταν λείπεις μυρίζω τα ρούχα σου και είναι σαν να σε έχω εδώ , κοντά μου.
Ήθελε να μας πει για το προσωπικό άρωμα που εκπέμπει η προσωπικότητα του ανθρώπου . Ήθελε να μας πει χτίστε προσωπικότητα που να αναδίδει άρωμα , έτσι για να μοσχοβολάει ο κόσμος
Το κατάλαβα όταν διάβασα το < άρωμα < του Ζίσκιντ .
Θα αναφέρω και την Φροσίτα , την Γυμνάστριά μας Μία αλλέγκρα τύπισα που η ζωή της ήτανε έξω και πέρα από τα κοινά πλαίσια της λογικής .Αυθόρμητη , ανεπιτήδευτη με μια ζωή γεμάτη , γιατί έκανε ότι γούσταρε , χωρίς να ενοχλεί, άφησε εποχή , όχι μόνον στο σχολείο , αλλά και στην πόλη μας.
Τα δωδεκάχρονα κορίτσια μεγάλωναν
Άρχισε να μας πνίγει η ποδιά
Αυτή η ομοιομορφία στο ντύσιμο , το κοινωνικό στάτους της εποχής την στραγγάλισε την εφηβεία μας .
Είμαστε λοιπόν μία γενιά κι εμείς της μπλε καταπίεσης
Μια γενιά που στερήθηκε γενικά την έκφραση όλων εκείνων των στοιχείων που στολίζουν μια εφηβεία.
Προχωρήσαμε όμως
Παλέψαμε για το δίκηο
Αργότερα ανακαλύψαμε ότι υπάρχει και άδικο Κάπου κρυμμένο παραμόνευε . Το ανακαλύψαμε και το νοιώσαμε .
Μεγαλώσαμε πια
Την ποδιά την θυμόμαστε με μια γλυκόπικρη νοσταλγία γιατί ήταν το σήμα κατατεθέν της νιότης μας . Μιας νιότης που δεν είχε ηλικία .
Παλεύουμε ακόμα για το δίκηο κι ας μας τσάκισε το άδικο .
Εμείς τα βάζουμε σε μία χυγαριά κι αυτή πάντα γέρνει προς το ζύγι που είναι το δίκαιο.
.
Στις συναντήσεις μας πάντα υπάρχει μια υποψία διάθεσης αλλαγής του κόσμου.
Αν σε αυτήν την ηλικία υπάρχει αυτή η διάθεση είναι γιατί κάποιες αξίες παρέμειναν αναλλοίωτες στον χρόνο Αλληλεγγύη , κονωνική δικαιοσύνη , αξιοκρατία , όλοι ίσοι ,φιλία , με την επαναστατική έννοια του όρου Αυτή που σε κάνει σύμμαχο με τον διπλανό σου για έναν καλό αγώνα πάλης για την αλλαγή του κόσμου.
Αν αυτές οι αξίες άντεξαν στον χρόνο , ίσως να φταίνε οι καθηγητές μας ή πάλι μπορεί να φταίνε οι ιδεολογικά ανυποψίαστοι γονείς μας , οι οποίοι εκτόξευαν αρχές και αξίες σε πελαγωμένους έφηβους ανίδεοι ότι αυτές έπιαναν τόπο .
Μεγαλώσαμε.
Δεν φοράμε πια ποδιά . Δεν κρατάμε σχολική τσάντα
Μεγαλώσαμε και η κάθε μία αντί της σχολικής τσάντας κουβαλάει ένα δισάκι γεμάτο από καλές και άσχημες στιγμές της ζωής της
Μεγαλώσαμε.
Και τι μας απέμεινε πια
Μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο
14