Σκοπός της Θεματικής Εκατονταετίας με τίτλο «Γυναίκα και ταυτότητα -χωρισμός» (αλλά και η αναγκαιότητα αυτής) είναι η ευαισθητοποίηση και η ενημέρωση του ευσεβούς λαού μας, των ζωντανών δηλαδή μελών της Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας σε θέματα που άπτονται της θρησκευτικής Εκπαίδευσής μας για τη θέση και τον ρόλο των λαϊκών «εν τη Εκκλησία» και θα εστιάσουμε δια του παρόντος άρθρου μας σε τρεις βασικούς άξονες:
α) η φύση της γυναίκας – Εκκλησία
β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων – προσωποληψία και
γ) ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία – χωρισμός
Εκτός από την προαγωγή της σωματικής υγείας και της ευημερίας των παιδιών μας, των εφήβων μας και των οικογενειών τους που ως άνθρωποι με κάποια ηλικία, θέση και ρόλο μεριμνούμε δια ποικίλων τρόπων, πρέπον είναι να συμβάλουμε – κατά το δυνατόν – και στην προαγωγή της ψυχικής ή καλύτερα της πνευματικής υγείας των εν Χριστώ αδελφών μας δι’ ολίγων γραμμάτων και με στόχο φυσικά την ενίσχυση της ψυχικής τους ανθεκτικότητας και της κριτικής σκέψης όλων αυτών που σπουδάζουν στην επιστήμη της θεολογίας μας με λόγια και πράξεις -βιώματα. Επειδή όμως ο στόχος μας αυτός και η πραγμάτωσή του έχει άμεση σχέση και εξάρτηση από ενός καθαρού εκκλησιαστικού περιβάλλοντος το οποίο θα είναι ασφαλές, ενταξιακό και εξοπλισμένο με επαρκείς «υποδομές υγιεινής», προχωρούμε και επιχειρούμε την εκκαθάριση των εννοιών που θα φωτίσουν τον νου μας ή καλύτερα την καρδιά μας .
Εξ αρχής για τη σύλληψη και πρόληψη του μεγάλου κινδύνου που διατρέχουν οι πιστοί ένεκεν προσωποληψίας και διασπαστικών τάσεων μέσα στο σώμα της γυναίκας (συγκεκριμένα της Εκκλησίας της Ελλάδος), καταθέτουμε τον εξής λόγο του Αρχιμ. Γεωργίου Ι. Δημόπουλου που λέγει: «Δια να εννοήσωμεν καλύτερα τον κίνδυνον, που διέτρεχεν η Εκκλησία εκ των αιρετικών αυτών δοξασιών, πρέπει να ενθυμηθώμεν ότι αι αιρεσιάρχαι και οι οπαδοί των δεν παρουσιάζοντο ως εχθροί της πίστεως αλλά ως ενδιαφερόμενοι να επικρατήση η ορθή πίστις την οποίαν όμως τόσον οικτρώς παρεμόρφωναν και ότι ανέπτυσσαν επιχειρήματα υπέρ των θέσεών των, το σφαλερόν των οποίων δεν ήσαν όλοι εις θέσιν να αντιληφθούν και δι’ αυτό πλείστοι παρεσύροντο εις αυτάς… Από αυτά – συνεχίζει και καταλήγει – εννοούμεν πόσον η πίστις είχεν ανάγκην γενναίων υπερμάχων και υπερασπιστών και πόσον μεγάλη θα είναι η συμβολή του [αγίου] Βασιλείου [συν των λαϊκών] εις την επικράτησιν της ορθής πίστεως» [1].
α) η φύση της γυναίκας-Εκκλησία
Πρώτος βασικός άξονας για την υλοποίηση της θεματικής εκατονταετίας που αφορά και όλες της μητροπόλεις μας, η φύση της γυναίκας – Εκκλησία.
Στο τελευταίο προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης, στην «Αποκάλυψη του Ιωάννου», γίνεται πολύς λόγος περί γυναίκας. Ρίχνοντας τον κουβά μας βαθιά στο πηγάδι του Ιωάννου για να ξεδιψάσουμε με καθάριο νερό και καθώς καθαρίζουμε το πρόσωπο του καθρέπτη μας με τη βοήθεια των «εκκλησιαστικών υπομνημάτων» του π. Αυγουστίνου Καντιώτου, γινόμαστε δέκτες εκείνης της θεραπευτικής αγωγής που ξεθολώνει την έννοια της «γυναίκας» και που δεν είναι άλλη από την μία Εκκλησία, τη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», την νύμφη του Ανδρός και Σωτήρα αυτής, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ας αφήσουμε όμως την πρόληψη στον έμπειρο διδάσκαλο του Λόγου, στον γέροντα Αυγουστίνο που φωνάζει από το 1920 και απαντά στο ερώτημα: «Τις η γυνή;». «Μία γυνή εξαισίας ωραιότητος, της οποίας περιβολή ο ήλιος, υποπόδιον η σελήνη, στέφανος, οι δώδεκα αστέρες, ενεφανίσθη ως «μέγα σημείον» εις το Σύμπαν και προκάλεσε τα θάμβη των αγγέλων και των ανθρώπων. Τις η γυνή; Η γυνή αύτη εικονίζει την Εκκλησίαν. Ω! Η λαμπρότης της Εκκλησίας! Ήλιος αυτής άδυτος ο Χριστός. «Δεύτε λάβετε φως εκ του Ανεσπέρου Φωτός». Δώδεκα αστέρες οι δώδεκα Απόστολοι. Η Εκκλησία, δηλαδή, ζη και κινείται εν τω φωτί του Χριστού. «Φως Χριστού φαίνει πάσιν» [2]. Αδελφοί και πατέρες «Φως Χριστού φαίνει πάσιν»! Και όχι «φως επισκόπου»!
β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων-προσωποληψία
Δεύτερος βασικός άξονας για την υλοποίηση της θεματικής εκατονταετίας που αφορά και όλες της μητροπόλεις μας, ο άξονας της πρόληψης του εθισμού και των εξαρτήσεων – προσωποληψία. Προτάσσουμε πάλι λόγια του Αρχιμ. Γεωργίου για να προφτάσουμε κάποιο είδος εστίας μικροβίων. «Ιδού – λέγει – πώς εις εξόχους διαφωτιστικάς επιστολάς του περιγράφει την κρατούσαν κατάστασιν:” Έχει κουρασθεί πολύ, έχει απηυδήσει πλέον η Εκκλησία, αδελφοί τιμιώτατοι (απευθύνεται προς τους επισκόπους της Δύσεως), από τας συνεχείς προσβολάς που υφίστανται εκ μέρους των εχθρών της. Και ομοιάζει με πλοίον, το οποίον ταλαιπωρείται και βασανίζεται εν μέσω του πελάγους από τα συνεχή και επανωτά κτυπήματα των κυμάτων. Έχουν τελείως καταφρονηθεί τα δόγματα των Πατέρων, αι παραδόσεις αι Αποστολικαί έχουν εξουθενωθεί. Ννεώτεραι ιδέαι κυβερνούν την Εκκλησίαν. Τεχνολογούν οι άνθρωποι, δεν θεολογούν. Εξορίζονται οι ποιμένες και την θέσιν των καταλαμβάνουν λύκοι βαρείς, που δεν λυπούνται το ποίμνιον” (Επιστολή 90η). Και εις άλλην: «Δεν πρόκειται περί κινδύνου, τον οποίον μία μόνον Εκκλησία διατρέχει… Σχεδόν από των ορίων του Ιλλυρικού μέχρι της Θηβαΐδος το κακόν της αιρέσεως κατατρώγει όλας τας Εκκλησίας…. Έχουν ανατραπεί τα δόγματα της ευσεβείας και έχουν περιέλθει εις σύγχυσιν οι εκκλησιαστικοί θεσμοί…” (Επιστολή 92α)»[2: ΣΕΛ. 64].
Αν ο π. Γεώργιος μας δίνει μία πρώτη βοήθεια, όμως τα λόγια του π. Αυγουστίνου προλαμβάνουν – με τη σωστή τοποθέτηση του θέματος – πολλές ψυχοσωματικές και πνευματικές κακώσεις του σώματός μας. «Αλλ’ η γυνή αυτή –λέγει – της οποίας το κάλλος το αμήχανον μόλις ηδυνήθη ν ΄αντικρύση εις τη οπτασίαν της Πάτμου ο επιστήθιος μαθητής του Κυρίου…, η γυνή αυτή, η οποία μόνον έναν έρωτα εγνώρισε, τον Θείον έρωτα προς τον Νυμφίον Χριστόν, αίφνης αφήνει την πρώτην αγάπην, ερωτοτροπεί προς τον κόσμον (Οικουμενισμός), έρχεται εις ένοχον επαφήν και στενήν σχέσιν με τα κοσμικά συστήματα, κολακεύει και κολαλεύεται υπ’ αυτών, δέχεται τας θωπείας και επιρροάς των, και ιδού αυτή η ελευθέρα, η ασύλληπτος, η επί των πτερύγων του μεγάλου αετού ιπταμένη, συλλαμβάνεται, γίνεται αιχμάλωτος, καθέζεται επί της ράχεως απαισίου τέρατος σύροντος και άγοντος αυτήν όπου αυτό θέλει. Οίμοι! […] Οίον αλλόκοτον θέαμα! Γυνή και θηρίον. Μόσχος και όνος υπό τον αυτόν ζυγόν. Αλλ’ η Εκκλησία αυτή εκ της συμμαχίας αυτής (ενν. με την αντίθεον κοσμικήν εξουσίαν) συν τω χρόνω απώλεσε την ελευθερίαν της, την αυτονομίαν και την αυτοτέλειάν της… μη δυναμένη να κυβερνά το θηρίον, κυβερνάται υπ’ αυτού και περιφέρεται εις τας οδούς και τας ρύμας του κόσμου (Π.Σ.Ε.) ως μισθωτή πόρνη, θρησκευτική πόρνη, που εμπορεύεται τον Χριστόν… Ω συμφορά! Ω θρήνοι! Η ελευθέρα κατήντησε δούλη! Άθλιον θέαμα, γέλως και μυκτηρισμός απίστων και αθέων. Αυτή είνε η επί του θηρίου καθημένη, εκβακχευμένη γυνή. Αύτη είνε η ε κ κ ο σ μ ι κ ε υ θ ε ί σ α, η κ ρ α τ ι κ ο π ο ι η θ ε ί σ α Ε κ κ λ η σ ί α.» ([2]: ΣΕΛ. 14,15).
γ) ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία – χωρισμός
Τρίτος βασικός άξονας για την υλοποίηση της θεματικής εκατονταετίας που αφορά και όλες της μητροπόλεις μας, ο άξονας της «ελευθέρας και ζώσας Εκκλησίας – χωρισμός». Πολύτιμος ο πατερικός λόγος του π. Γεωργίου και πάλι! «[…] Στενάξατε λοιπόν δι’ όσα μας συμβαίνουν διότι ο Μονογενής υιός του Θεού βλασφημείται και δεν υπάρχει εκείνος που θα αντιλέξη. Το Πνεύμα το Άγιον αθετείται και εκείνος που είναι εις θέσιν να αποδείξη την πλάνην αποδιώκεται” (Επιστολή 243η). (…) Εξορίζονται οι ποιμένες και την θέσιν των καταλαμβάνουν λύκοι βαρείς που δεν λυπούνται το ποίμνιον” (Επιστολή 90η). (…) Δεν πρόκειται περί κινδύνου τον οποίον μία μόνον Εκκλησία διατρέχει …» ([1]: ΣΕΛ. 64).
Πάνω στην από ετών ανοιχτή πληγή ο π. Αυγουστίνος θέτει ένα ψυχρό επίθεμα! Ας αφήσουμε λέγει ο ιερός πατήρ τις Εκκλησίες που εκατό χρόνια πριν ήταν αιχμάλωτες από το κόκκινο ρωσικό θηρίο! «Αλλ’ αφήνοντας – λέγει – τας Εκκλησίας ταύτας ας ρίψωμεν εγγύτερον το βλέμμα ημών. Ας ίδωμεν τας άλλας εκείνας Εκκλησίας αι οποίαι ευρίσκονται έξω του κλοιού του κόκκινου θηρίου. Ιδού η δική μας Εκκλησία, η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος. Αύτη, λέγεται, ότι ζη υπό τον ήλιον φιλελευθέρου δημοκρατικού πολιτεύματος»! ([2]: , ΣΕΛ. 16).
Αδελφοί, με τα παρακάτω λόγια του που αποτελούν συνέχεια ο π. Αυγουστίνος καθαρίζει μία ακόμη μεγάλη πληγή μας που σώζει! Δείτε λοιπόν καθαρό το πρόσωπο του καθρέφτη που μας προτάσσει’ «(Ίδε την πρόσοψιν, τα δύο πρώτα διακοσμητικά άρθρα του Ελληνικού Συντάγματος), ανακηρύσσουν αυτήν (ενν. την Εκκλησία μας) αυτοκέφαλον και ανεξάρτητον, εν τη πραγματικότητι όμως εξουθένωσε και υπέταξεν αυτήν τελείως. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και για να πεισθεί ο ευσεβής λαός μας περί της αληθείας, ας απευθύνωμεν μίαν και μόνον ερώτησιν: Ποία είναι η αρχή η οποία νομοθετεί εν τη Εκκλησία της Ελλάδος; Το Πνεύμα το Άγιον διά της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας; Όχι. Αλλά το Κράτος, αι κεφαλαί και τα κέρατα αυτού, τα διάφορα υπουργεία και αι υπηρεσίαι. Και τι παρακαλώ, νομοθετεί το Κράτος εν σχέση προς την Εκκλησίαν; Εκδίδει νόμους συμφώνως προς την διδαχήν του Χριστού, τους Ευαγγελικούς Νόμους και τους Κανόνας της Εκκλησίας; Δυστυχώς το Ελληνικόν Κράτος από της συστάσεώς του μέχρι και σήμερον εξέδωκε και εκδίδει Νόμους και Διατάγματα των οποίων το περιεχόμενον αποτελεί καταπάτησιν των αρχών της Εκκλησίας ημών. Να αναφέρωμεν παραδείγματα;»…
Με τιμή
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Γυμναστής
Πτολεμαΐδα 2 Μαρτίου 2017
Υ.Γ
«Να αναφέρωμεν παραδείγματα;» Όχι, γιατί θα χρειαζόμασταν μία ολόκληρη «θεματική εβδομάδα», αλλ’ επιγραμματικά θα μπορούσαμε να πούμε τρεις μόνο «διαταγές»:
α) τον Νόμον του 1920 περί διαζυγίων, όπου το θηρίο εισήγαγε την περιβόητη διάταξη «περί του ασυμβιβάστου των χαρακτήρων», η οποία διέλυσε μυριάδες ελληνικών γάμων, διάταξη, η οποία αθετεί τη σαφή διάταξη του Κυρίου εντελλομένου: «Ως αν απολύση την γυναίκα αυτού π α ρ ε κ τ ό ς λ ό γ ο υ π ορ ν ε ί α ς, ποιεί αυτήν μοιχάσθαι» (Ματθ. 5, 32),
β) Νόμο για τα «κωλύματα του γάμου». Τα κωλύματα (ενν. εμπόδια) του γάμου μειώθηκαν τόσο ώστε – επί των ημερών του Καντιώτη – η Ορθόδοξος Ελλάς να γεμίσει με «παράνομα συνοικέσια», ευλογούμενα από ιερείς και αρχιερείς, κατά το πρότυπο της «Άλλης γυναικός», της Αγγλικανικής Εκκλησίας των ομοφυλοφίλων επισκόπων (όπου και επίσκοπος δύναται να υπανδρευτεί «γυναίκα;»)
γ) ως προς το μυστήριο της ιεροσύνης. Το Βαθύ Κράτος καί εδώ καινοτόμησε! Με μια φωνή, κράτος και επίσκοπος φωνάζουν «χαρτιά» αν δεν έχεις χαρτιά, δηλ. πτυχία, παπάς δε γίνεσαι (φυσικά Υπουργός και Πάπας γίνεσαι!). «Τα τυπικά καταβροχθίζουν τα πνευματικά. Ο Νόμος του Κράτους δεσμεύει την Χάριν του Θεού» [3]. Αν ζούσε σήμερα ο Άγιος Σπυρίδων και ο Άγιος Νικόλαος «δεν θα ηδύναντο να χειροτονηθούν όχι πλέον επίσκοποι, αλλ’ ούτε και ιερείς συνόρων διότι θα τους έλειπον τα «χαρτιά»…» [3].
Ε, λοιπόν, ο Θεός βοηθός μας και η Παναγία μητέρα του, η «άλλη γυναίκα» που γέννησε άνευ ανδρός, Θεόν και Άνθρωπον, ας μας σκέπει.
