Ερμηνευτική προσέγγιση ενοιών-κλειδιών:
α. Οι έννοιες Θρησκεία, Religion, Din.
Η ελληνική λέξη Θρησκεία προέρχεται κατά τη γνώμη μου από το ρήμα θρώσκω, που έχω τη γνώμη ότι σημαίνει ανεβαίνω και όχι βλέπω, όπως πιστεύουν οι πιο πολλοί. Ο όρος Θρησκεία, συνεπώς, σημαίνει την τάση ανάβασης του ανθρώπου προς το Θεό και ο άνθρωπος ως άνω θρώσκων προσπαθεί να ανέλθει προς το Θεό, να γίνει ένας “κατά χάριν Θεού” Θεός.
Ο όρος Religion από τη λατινική λέξη religare σημαίνει επανασύνδεση, επανένωση και δηλώνει την προσπάθεια του ανθρώπου να ανακτήσει τον προσωπικό του δεσμό με το Θεό, που τον είχε και τον έχασε λόγω του προπατορικού του αμαρτήματος. Είναι, δηλαδή, από μια άλλη οπτική γωνία θεώρησης, επίσης προσπάθεια θέωσης του ανθρώπου, μέσω, φυσικά, της σύνδεσής του με το συνάνθρωπο.
Ο όρος Din έχει τις ρίζες του στην αραβική λέξη Dana “χρέος” ή στη μεσαιωνική λέξη Den “αποκάλυψη” και δηλώνει την εξ αποκαλύψεως υποχρέωση του ανθρώπου για ολοκληρωτική υποταγή στο θέλημα του Αλλάχ. Άλλες σημασίες του όρου είναι τάση, τιμωρία.Όποια σημασία και να δεχτεί κανείς, όμως, η ουσία παραμένει. Ενώ η χριστιανική ορολογία: Θρησκεία – Religion αναφέρεται στην προσπάθεια του ανθρώπου με ελεύθερη βούληση και πράξη να εξοικειωθεί με το Θεό, η αραβική ορολογία Din επικεντρώνει τη σημασία της στην υποχρέωση του ανθρώπου να τηρεί πιστά το θέλημα του Αλλάχ, χωρίς να το αμφισβητεί, και να υποτάσσεται εξ ολοκλήρου στις εντολές του.
β. Fundamentalismus:
Είναι κατά βάση έννοια εξαιρετικά προβληματική. Ενώ σύμφωνα με τη χριστιανική αντίληψη πρόκειται για κατά γράμμα ερμηνεία της Αγίας Γραφής, για τους Ισλαμιστές αποτελεί ολοκληρωμένη θεωρία επιβολής και επικυριαρχίας.
Πρόκειται για ιδεολογία διαμορφωθείσα, σε αντιπαράθεση με τη δυτική κοσμοαντίληψη, σταδιακά μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πολύ πιο έντονα μετά την εκδίωξη του Σάχη από το Ιράν και την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Το ισλαμικό Δίκαιο, ως το μόνο αλάθητο, με τη βοήθεια και των κρατικών ιδρυμάτων πρέπει να επικρατήσει σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Πηγή της ιδεολογίας διεύρυνσης της επικυριαρχίας του Ισλάμ το Τζιχάντ “Djihad”.
γ. Djihad: Το σχέδιο του Τζιχάντ, της επιδίωξης, δηλαδή, διεύρυνσης της ισλαμικής επικυριαρχίας, πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο περιοριζόταν σε ειρηνικά μέσα μόνο, σήμερα συνάπτεται και με πολεμικές τρομοκρατικές επιθέσεις. Πηγή του δύο σημεία του Koran και Sunnan: κυρίως το Κάλιφι: ο Θεός είναι ένας, προφήτης αυτού ο Μωάμεθ. Αντιπρόσωπος του προφήτη επί γης ο χαλίφης, που έχει ως αποστολή τη μεταλαμπάδευση και επιβολή της πίστης του Ισλάμ στους άπιστους. Η λέξη επιβολή, κατά γράμμα ερμηνευόμενη, δικαιολογεί και νομιμοποιεί τη χρήση βίας. Σε άλλο σημείο πάλι η αυτοκτονία ορίζεται ως βαρύτατο αμάρτημα. Νομιμοποιείται και εξαγνίζεται μόνο, όταν με την αυτοκτονία του ο πιστός συμπαρασύρει στον όλεθρο και απίστους – εχθρούς του Ισλάμ. Όσο πιο πολλούς συμπαρασύρει στον όλεθρο, τόσο πιο κοντά στον Αλλάχ προσεγγίζει.
Να, λοιπόν τι οπλίζει τον Τζιχαντιστή. Μια θρησκευτική ιδεολογία, απορρέουσα από την κατά γράμμα ερμηνεία του Κορανίου. Κάνουν, συνεπώς, λάθος όσοι υπείκοντες σε μαρξιστικές θεωρίες συνδέουν τις επιθέσεις των τζιχαντιστών – καμικάζι με αίτια οικονομικά. Κάνουν λάθος, επίσης, και όσοι παραλληλίζουν τις βιαιότητε;ς των Τζιχαντιστών με εκείνες των Σταυροφόρων. Οι πρώτες απορρέουν από την κατά γράμμα ερμηνεία του Κορανίου και της Σούννα, για τις δεύτερες δεν υπάρχει εστία νομιμοποίησης στην Αγία Γραφή. Αντιθέτως η Αγία Γραφή αποκλείει παντελώς τη χρήση βίας ως μέσου μεταλαμπάδευσης της πίστης του Χριστού.
19