Τι είναι τελικά το διάστημα; Είναι ένα κενό με άπειρες διαστάσεις, ή ένα κενό χωρίς διαστάσεις; Οι ειδικοί επιστήμονες είναι σίγουροι πλέον, πως σ΄αυτό το απροσδιόριστο κενό και σε τεράστιες αποστάσεις μεταξύ τους είναι διασκορπισμένοι οι λεγόμενοι απλανείς αστέρες, που δεν είναι παρά ακτινοβολούντα κέντρα θερμότητας και φωτός. Άπειρα είναι αυτά τα αστέρια στο διάστημα και η απόστασή τους από τη Γη, επίσης άπειρη και για πολλά από αυτά απροσμέτρητη.
Ο Ήλιος, η πηγή της ζωής , που φαίνεται σε μας σαν μια μεγάλη πύρινη σφαίρα, είναι ένας απλανής αστέρας, αλλά είναι πολύ κοντά μας, γι αυτό και τον διακρίνουμε. Λέμε πολύ κοντά, σε σύγκριση πάντα με άλλους
Μυστήριο η προέλευση της ζωής και η δημιουργία του σύμπαντος!
Η μέση απόσταση του Ήλιου από τη Γη είναι 149.000.000 χιλιόμετρα και η διάμετρος του πυρακτωμένου αυτού όγκου είναι 1.392.000 χιλιόμετρα. Αν η Γη ήταν μια σφαίρα με διάμετρο 0,025 μέτρα, ο Ήλιος θα ήταν μία σφαίρα με διάμετρο 2,70 μέτρα και η μεταξύ τους απόσταση, ή μάλλον η απόσταση Γης – Ήλιου θα ήταν 293 μέτρα. Γύρω από τον Ήλιο, όμως, περιστρέφονται σε μεγάλες αποστάσεις, εκτός από τη Γη μας και άλλοι πλανήτες. Η Σελήνη σε απόσταση 0,75 μέτρα από τη Γη, ο Ερμής 113 μέτρα, η Αφροδίτη 226 μέτρα, ο Άρης 455 μέτρα, ο Δίας 1.555 μέτρα, ο Κρόνος 2.730 μέτρα, ο Ουρανός 5.460 μέτρα και ο Ποσειδώνας 8.645 μέτρα.
Πέρα από αυτό, το ηλιακό μας σύστημα, δεν υπάρχει παρά το κενό και παγερό διάστημα, δίχως ίχνη ζωής.
Η διάμετρος του κόσμου στον οποίο ζούμε είναι λίγο μικρότερη από 13.000 χιλιόμετρα. Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στο απώτατο παρελθόν, ο ήλιος ήταν μία μάζα ύλης, ρευστή και πυρακτωμένη, η οποία περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό της και ήταν πολύ περισσότερο εκτεταμένη απ΄ότι είναι σήμερα. Από αυτή τη μάζα αποσπάστηκαν διάφορα τμήματα και διαμορφώθηκαν έτσι, αυτά που σήμερα ονομάζουμε πλανήτες, μεταξύ των οποίων κι αυτός που μας φιλοξενεί, δηλαδή η Γη μας!
Σαν παραμύθι μοιάζουν οι περιγραφές των επιστημόνων, όταν εκφράζονται με απλά λόγια για να κατανοούνται από όλους τους ανθρώπους. Είναι, όμως, αληθινό αυτό το παραμύθι;
Υπάρχει βέβαια και το άλλο «παραμύθι», αυτό του Μωυσή, αλλά μήπως κι εκείνο επιβεβαιώνεται από κάπου ως αληθινό;
Κατά τη «Γένεση»: « Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην», δηλαδή, ο κόσμος, το σύμπαν, δεν προϋπήρχε κι ούτε δημιουργήθηκε μόνο του, αλλά το δημιούργησε ο Θεός «εν χρόνω», γιατί Αυτός από το μηδέν προάγει την ύπαρξη!
Συνεχίζει δε η «Γένεση» λέγοντας: «Και είπεν ο Θεός γενηθήτω φως και εγένετο φως», δηλαδή το φως, για το οποίο γίνεται λόγος εδώ, δεν είναι παρά μια άπειρη φωτεινή μάζα, από την οποία ο Δημιουργός αργότερα απέσπασε τον ήλιο και όλα τα ουράνια σώματα, που έχουν την ιδιότητα να λάμπουν ή και λόγω της μεγάλης πυκνότητάς τους να απορροφούν το φως.
Αυτά περίπου λένε οι θεολόγοι με επίσης απλά λόγια για να κατανοούνται από όλους. Και τα ερωτήματα πληθώρα!
Μήπως τελικά είναι το ίδιο παραμύθι, αλλά με διαφορετικά λόγια;
Αν η επιστήμη δεν είναι ο μοναδικός δρόμος γνώσης για να ανακαλύψουμε την αλήθεια, μήπως η Γραφή είναι ο άλλος δρόμος που θα μας οδηγήσει εκεί;
Και αν είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι που καταλήγουν στο ίδιο τέρμα, η πίστη στο Θεό και η πίστη στην επιστήμη μπορούν να συνυπάρχουν και να συνδυάζονται σε μία και μοναδική κοσμοθεωρία;
Μήπως τελικά η επιστήμη, που κάποιοι τη θεωρούν εξ αντικειμένου πως βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Βίβλο, στηρίζει, υποστηρίζει και επιβεβαιώνει τη «Γένεση»; Κάπου μέσα σε όλον αυτόν τον καταιγισμό των αναπάντητων ερωτημάτων, κάνει την εμφάνισή του στον ορίζοντα των σκέψεών μου, ο θεός του Αναξίμανδρου, το άπειρο!
Ηλίας Μάρκου