«Γιατί; Επειδή δεν το ‘κανα με τους τύπους, σύμφωνα με τους όμορφους τύπους της αισθητικής; Μα την πίστη μου, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Γιατί, τάχα, είναι ωραιότερο να ρίχνεις βόμβες στον άμαχο πληθυσμό, σε μια πολιορκία σύμφωνα με τους τύπους;»
(«Έγκλημα και Τιμωρία», Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι)
Και, όμως, πέρασαν 156 χρόνια από τότε που ο Ρασκόλνικοβ σε μια στιγμή ύψιστης συνειδητοποίησης, αλλά και οργής – διαμαρτυρίας προσπαθούσε να απαλλαγεί από τα βασανιστικά αισθήματα ενοχής για τον θάνατο μιας γριάς τοκογλύφας. Σύγκρινε το δικό του έγκλημα με τους βομβαρδισμούς αμάχων στον πόλεμο κι ένιωθε δικαιωμένος γι’ αυτό, αλλά αποτύπωνε και το αιώνιο παράπονό του. Οι βόμβες κατά αμάχων γιατί να είναι σύμφωνες με την «αισθητική» και να μην τιμωρούνται, ενώ το κοινό έγκλημα που παραβιάζει τους κανόνες της αισθητικής τιμωρείται αυστηρά;…Συνέχεια ΕΔΩ