Το έθνος να λυπάστε

Το έθνος να λυπάστε

αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε

Ψωμί αν τρώει

αλλά όχι απ΄τη σοδειά του

Κρασί αν πίνει

αλλά όχι απ΄το ποτήρι του

Το έθνος να λυπάστε

που δεν υψώνει τη φωνή

παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας

που δεν συμφιλιώνεται

παρά μονάχα μες στα ερείπιά του

που δεν επαναστατεί

παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του

ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα

Το έθνος να λυπάστε

που έχει αλεπού για πολιτικό,

απατεώνα για φιλόσοφο,

μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του

Το έθνος να λυπάστε

που έχει σοφούς

από χρόνια βουβαμένους…..

Υ.Γ: Αν ζούσε σήμερα ο ποιητής στην Ελλάδα,

κι ας μην ήταν Έλληνας

τι άλλο θα μπορούσε να γράψει άραγε

για να περιγράψει με το δικό του μοναδικό τρόπο

την τωρινή πραγματικότητα;

Διευκρίνιση:

Το παραπάνω ποιητικό απόσπασμα (εκτός από τον τίτλο

είναι από ένα παλιό ποίημα (1923)

του Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν (1883 – 1931)