«Συνέδριο Ανάδειξης Μαρτυρικών Σημείων»… Από την Περιφέρεια Δυτ. Μακεδονίας
«Μαρτυρίες και μαρτυρικοί τόποι», είναι η πρώτη προσπάθεια από την Περιφέρεια Δ. Μακεδονίας για την συγκέντρωση και ανάδειξη των «μαρτυρικών σημείων». Είναι μια σοβαρή ενέργεια και μακάρι να έχει αποτέλεσμα και συνέχει
Οι γενοκτονίες των λαών έχουν αρχή στην αρχαιότητα και συνεχίζουν έως σήμερα και πολλές από αυτές (έμμεσα ή άμεσα) τις διέπραξαν οι Γερμανοί. Πόλεμοι και δολοφονίες λαών, εκτελέσεις, αφανίσεις λαών και εξολοθρεύσεις πληθυσμιακών ομάδων.
Ο μέγιστος βαθμός βαρβαρότητας και μπροστάρης σ’ αυτό κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα η Γερμανία!
Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η Ελλάδα εκτός από τις καταστροφές και τις εκτελέσεις έχει υποστεί και την κλοπή χιλιάδων αρχαιοτήτων και για τις οποίες πρέπει να αποδείξουν ότι τις κατέχουν νόμιμα στα μουσεία τους! Αν μπορούν!
Το «1ο συνέδριο ανάδειξης μαρτυρικών σημείων» από την Περιφέρεια Δυτ. Μακεδονίας έχει την μέγιστη αξία, φτάνει να καταλήξει και σε αποτέλεσμα… Να ξυπνήσει από τον ύπνο τους κοιμισμένους και να τους ενοχλεί κάθε τόσο «σαν αλογόμυγα», όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης!
Ας μας γυρίσει αυτό το συνέδριο στο κατοχικό «χθες» και ας το συνδυάσουμε με το «σήμερα» των κατοχικών μνημονίων. Να μην ξεχάσουμε τις ωμότητες της κατοχής, να βλέπουμε τις ωμότητες των μνημονίων και αν κάποιος ξεχνάει έχει πρόβλημα και πρέπει να το λύσει με τον ψυχίατρό του!
Να μην ξεχνάμε και τους συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, τους προδότες… τότε και τώρα. Ο ρουφιάνος δεν αλλάζει. «Αν λεν πως βαριαμάρτησα, υπάρχουν και ρουφιάνοι…», λέει στον «θυρωρό» Άγιο Πέτρο ο Άκης Πάνου!
Με την ευκαιρία του συνεδρίου αυτού, ας καταθέσουμε και τη διαφορά γερμανικού και ελληνικού πολιτισμού. Τη διαφορά της ανθρωπιάς ανάμεσα στους δύο λαούς!
Ο Γ. Λεκάκης στο βιβλίο του «ΝΑΖΙ: ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ» καταθέτει ένα κείμενο Γερμανού. Του Έρχαρτ Κέστνερ, Γερμανού συγγραφέα. Το παραθέτουμε αυτούσιο: «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στην Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από την γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως είμαι Γερμανός και όχι μόνον δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα την θρυλική Κρητική φιλοξενία.
Ένα σούρουπο πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα, που άναβε, προς μεγάλη μου έκπληξη, κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου. Την πλησίασα και την ρώτησα «είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς»
Και απαντά η γυναίκα «παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 1941 με 1942. Ο άνδρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης και έμεινα με τον μονάκριβο γιό μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να ’ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου.
Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή.
Προς τον περιφερειάρχη Δ. Μακεδονίας, Θεόδωρο Καρυπίδη!
Ο πρώτος και δεύτερος μεγάλος πόλεμος είχε πρωταγωνιστή τη Γερμανία. Σήμερα οι συνθήκες υποταγής έχουν αλλάξει αμφίεση. Αντί για κράνος και όπλα, φοράνε γραβάτα και η επίθεση γίνεται μέσω των τραπεζιτών τους, με το ευρώ. Κατά τον Σλοβένο διανοούμενο Σλαβόϊ Ζίζεκ, η Ελλάδα είναι «πειραματόζωο για την επιβολή ενός νέου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, με ένα παγκόσμιο διακύβευμα».
Μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας όμως υπάρχει μια ιδιαίτερότητα. Τον Μάρτιο του 1942 και ενώ ο λιμός θέριζε ήδη την κατεχόμενη Αθήνα, οι Γερμανο-Ιταλοί αποφάσισαν από μόνοι τους, πως οι δαπάνες των κατοχικών στρατευμάτων θα καλύπτονται με χρήματα της Ελλάδας!
Είναι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα. Είναι το κατοχικό δάνειο, οι κατοχικές αποζημιώσεις, οι οφειλές προς το ελληνικό δημόσιο και τους Έλληνες πολίτες. Είναι ακόμη οι χιλιάδες κλεμμένες αρχαιότητες που παραμένουν δέσμιες στα χέρια των κλεπτών!
Τι φταίει όμως που όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις δεν διεκδίκησαν τα αυτονόητα; Αδυναμία, δουλοπρέπεια, σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στην «γερμανική ισχύ»;
Η συμφωνία του Λονδίνου (1953) ανέβαλε την ρύθμιση των γερμανικών υποχρεώσεων έως ότου οι δύο Γερμανίες ενωθούν. Αυτό ενώ έγινε το 1990 και άλλες χώρες ικανοποιήθηκαν, η Ελλάδα έμεινε εκτός. Γιατί παραμένουν ελάχιστες οι φωνές που επιμένουν να θυμίζουν τα ζητήματα αυτά
Το ιστορικό-πολιτικό-οικονομικό και ηθικό χρέος της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες, μήπως κάποιος πρέπει να το θυμίζει σε κάθε επίσκεψη Γερμανών αξιωματούχων στην Ελλάδα; Η ιστορική μνήμη έχει «κρατήσει» για κάθε τόπο ξεχωριστά τις δολοφονίες αμάχων, τις καταστροφές χωριών και πόλεων (Κάνδαμος, Καλάβρυτα, Δίστομο, Καισαριανή, Πύργοι και Μεσόβουνο Εορδαίας κλπ.).
Μνημεία που θυμίζουν τις κατοχικές καταστροφές και τις εκτελέσεις αμάχων, διάσπαρτα σε κάθε τόπο. Εντυπωσιάζει ο μαρτυρικός τόπος των Καλαβρύτων, όπου «ματωμένοι» σταυροί μαρτυρούν των ωμότητα του γερμανικού imperium. Μνημεία βαμμένα με αίμα σε κάθε γωνιά της Ελληνικής επικράτειας. Μαρτυρικοί τόποι υπάρχουν και στη Δυτ. Μακεδονία και περιμένουν ΑΝΑΔΕΙΞΗ-ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ-ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Μήπως οι εικόνες των γερμανικών καταστροφών πρέπει να σταλούν σε κάθε μέλος της γερμανικής βουλής, σε κάθε Γερμανό αξιωματούχο, σε όλα τα γερμανικά ΜΜΕ, με την επισήμανση «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ – ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ»; Μήπως με ένα λεύκωμα με αυτές τις εικόνες φρίκης, πρέπει να υποδέχονται οι τοπικοί μας φορείς (Περιφέρεια – Δήμοι), τον κάθε Γερμανό αξιωματούχο… και όχι μονο;
Μήπως της πρωτοβουλίας αυτής πρέπει να επιληφθεί ο περιφερειάρχης Δυτ. Μακεδονίας κ. Καρυπίδης, κινητοποιώντας και τις άλλες περιφέρειες; Μήπως πρέπει να υπάρξει πρόταση της Περιφέρειας Δ. Μακεδονίας στα ΕΛ.ΤΑ, να τυπωθεί γραμματόσημο με τις ελληνικές διεκδικήσεις για το γερμανικό-αναγκαστικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις; Μήπως πρέπει να τυπωθεί ειδική κάρτα για τις ελληνικές διεκδικήσεις και η οποία θα αποστέλλεται σε όλο τον κόσμο, ειδικά στους Γερμανούς, κατά τις περιόδους των εορτών;
Από αυτή την «ευχετήρια» προσπάθεια δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν το διευθυντήριο των Βρυξελλών, οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και η πρεσβεία των «συμμάχων» ΗΠΑ… με την επισήμανση της «νέας μεθόδου», μνημονιακής τώρα, της γενοκτονίας του Ελληνικού λαού!
Μήπως κ. περιφερειάρχη Θ. Καρυπίδη, πρέπει να ενεργοποιήσετε δυνάμεις που θα συγκεντρώσουν υπογραφές Ελλήνων πολιτών, της Ακαδημίας, αλλά και Φιλελλήνων, όπου θα ζητείται να αναλάβει η κυβέρνηση και η Ελληνική Βουλή με απόφασή της, την πρωτοβουλία ενεργοποίησης με κάθε τρόπο του ζητήματος των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα; (κατοχικό δάνειο – πολεμικές αποζημιώσεις – κλεμμένες αρχαιότητες).
Να θυμίσουμε σε όλους που τόσο μας αγαπάνε, ειδικά τους μνημονιακούς μας εταίρους, τα λόγια του Μολιέρου: «Το φως της αλήθειας έκανε πολλούς ανθρώπους να ζητούν να κρυφτούν πίσω από τον ίσκιο τους».
Εάν περιφερειάρχη κ. Καρυπίδη τολμήσεις, τότε ίσως ξεκινήσει κάτι διαφορετικό. Το λιγότερο όμως που μπορεί να συμβεί είναι να «ξυπνήσουν» συνειδήσεις, συνειδητοποιώντας το χρέος τους, πως «και ένα μάρκο να ήταν» όπως είπε ο Μαν. Γλέζος, οφείλει να το πληρώσει η Γερμανία, για να μην ξανασυμβούν παρόμοια ανοσιουργήματα!
Μετά το Brexit ακολουθεί… το τέλος του Ευρωπαϊκού ονείρου;
Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα τρίζει και μάλλον το βρετανικό δημοψήφισμα είναι μόνον η αρχή. Γιατί; Μάλλον ανοίγει η όρεξη και σε άλλες χώρες να προχωρήσουν στη διαδικασία αυτή και με δεδομένο πως αυτή τη στιγμή στην ΕΕ δεν υπάρχουν ισχυρές προσωπικότητες που θα εμπνεύσουν ένα νέο ξεκίνημα, τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Αυτό δεν δείχνει και το αποτέλεσμα του βρετανικού ΟΧΙ;
Οι χώρες του Βίζεγκραντ (Πολωνία-Τσεχία-Σλοβακία-Ουγγαρία) μετά την διαφοροποίησή τους στο μεταναστευτικό, μάλλον θα χαράξουν δική τους πολιτική και σε άλλα ζητήματα!
Γεγονός είναι πως από την ΕΕ λείπει η δημοκρατική λειτουργία. Τις αποφάσεις παίρνει ένα κλειστό κύκλωμα συμφερόντων, με αποτέλεσμα οι λαοί να αντιδρούν αρνητικά με την «Ένωση». Είναι γεγονός πως αυτό το βλέπουμε καθαρά όταν δίνεται ο λόγος στο λαό και οι αποφάσεις τότε είναι πάντοτε εναντίον της συγκεκριμένης Ευρώπης. Στο δημοψήφισμα της 29ης Μαρτίου 2005, οι Γάλλοι είπαν ΟΧΙ στο ευρωπαϊκό Σύνταγμα και τον Ιούνιο του ίδιου έτους είπαν ΟΧΙ και οι Ολλανδοί. Δεν τόλμησαν από τότε να ξανακάνουν δημοψήφισμα, για ευνόητους λόγους!
Να θυμίσουμε και το ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουνίου 2015; Ο Ελληνικός λαός είπε ΟΧΙ στην πρόταση της ΕΕ, άσχετα εάν αυτό μεταλλάχτηκε σε ΝΑΙ. Γεγονός είναι πως οι πολιτικές που προωθούν οι ευρωπαϊκές ελίτ σε συνεργασία με τις πρόθυμες κυβερνήσεις, δεν έχουν την λαϊκή αποδοχή. Γι’ αυτό ο ευρωσκεπτικισμός και η «διέξοδος-αντίδραση» των πολιτών της ΕΕ προς «ακραίες λύσεις»!
Η ΕΕ αντιμετωπίζει κρίση στρατηγικού προσανατολισμού και ελλείψει ηγετών, έχει πνιγεί στην πρώτη δοκιμασία του προσφυγικού-μεταναστευτικού! Όσο για την Ελλάδα, όχι μόνον δεν της φέρθηκαν φιλικά ως «εταίροι», αλλά την χρησιμοποίησαν… σαν «εταίρα»!
Οι αποφάσεις της ΕΕ δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση, δεν εκφράζουν αίσθημα δικαίου και ως εκ τούτου, δημιουργούν αποσυσπείρωση και τάσεις φυγής. Με το ζόρι και εκβιαστικά δεν κρατάς κάποιον στο μαντρί, όταν αυτός γνωρίζει εκ των προτέρων για την ειλημμένη απόφαση της σφαγής του!
Επειδή οι λαοί αντιλαμβάνονται τα παιχνίδια της ευρωπαϊκής ελίτ και αντιδρούν, το «διευθυντήριο» έχει αποκλείσει τα δημοψηφίσματα, αλλά με το ζόρι και εκβιαστικά κανείς δεν επιλέγει το σφαγείο της ευρωπαϊκής ανωμαλίας!
Το κλαμπ των τραπεζιτών ή θα αλλάξει πορεία ή θα διαλυθεί βιαίως από τους λαούς και το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος ας είναι η αρχή της κοινωνικής Ευρώπης των λαών!
Δημοκρατία και ευθύνη των πολιτών!
Είπε ο Θουκυδίδης: «ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΗΣ είναι αυτός που ενώ μπορούσε να κάνει κάτι για να βοηθήσει την πατρίδα του δεν το έκανε»
Ξεκινώντας από αυτό θα φτάσουμε στη σημερινή Ελλάδα και στο ερώτημα, εάν υπάρχει δημοκρατία. Για το εάν υπάρχει έννοια δημοκρατίας, θα πούμε αβίαστα ΟΧΙ. Αφού ουσιαστική λειτουργία της Βουλής δεν υπάρχει, πώς έχουμε δημοκρατία; Οι «ένοικοι» της Βουλής απλά εκτελούν εντολές άνωθεν και τα δύσκολα περνάνε με προεδρικά διατάγματα, πού είναι η δημοκρατία;
Από την άλλη όμως έχουμε και την λαϊκή ευθύνη. Έλεγε ο Ν. Καζαντζάκης: «Αν κάτι δεν πάει καλά, να ψάξουμε εμείς τι δεν κάνουμε σωστά, για να μην πάει καλά! Στο τέλος της ημέρας πρέπει να κάνουμε ταμείο τι δεν πήγε καλά (αν δεν πήγε) και να το διορθώνουμε…»
Σε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης όλοι εμείς ψάξαμε τι δεν πήγε καλά για να το διορθώσουμε; Το πολιτικό σύστημα έπραξε σύμφωνα με τον όρκο στη Βουλή «να υπηρετεί τον λαό και τα εθνικά συμφέροντα»; Η απάντηση είναι ΟΧΙ!
Η διαφορά μεταξύ λαού και πολιτικού συστήματος είναι πως ο μεν λαός τιμωρείται με τα μνημόνια με πλήρη εξαθλίωση, πληρώνοντας για την εμπιστοσύνη του στο φαύλο πολιτικό σύστημα, ενώ οι πολιτικοί συνεχίζουν χωρίς τιμωρία! Γι’ αυτούς «φοριέται γάντι» η ρήση του Θουκυδίδη περί ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΩΝ. Ενώ μπορούσαν να προλάβουν όλα όσα βιώνουμε σήμερα, όχι μόνον δεν το έπραξαν, αλλά λειτούργησαν αρνητικά για τα εθνικά συμφέροντα και υπέρ του προσωπικού τους πλουτισμού!
Την απάντηση ας δώσει ο καθένας και ας αναρωτηθεί, εάν αυτοί που μας οδήγησαν έως εδώ, μπορούν να ξαναγυρίσουν ως σωτήρες!
Ο γητευτής!
Το άλογο είναι ένα από τα πιο περήφανα ζώα στον πλανήτη. Περήφανο και ανεξάρτητο στη φύση μπορεί να γεννήθηκε, αλλά ήρθε ο άνθρωπος να φορέσει χαλινάρι και σέλα σ’ αυτό το περήφανο ζώο. Από ελεύθερο και περήφανο, έγινε πειθήνιο όργανο του ανθρώπου!
Ο γητευτής είναι αυτός που κατόρθωσε να κάνει το υπερήφανο αυτό ζώο να σκύψει το κεφάλι. Χρειάζεται τέχνη και ο γητευτής το κατόρθωσε με τον τρόπο του. Πρώτα έκλεισε το άγριο ζώο στο σταύλο, χωρίς νερό. Το ζώο ζητάει νερό και αντιδρά. Όσο όμως η δίψα δυναμώνει, αρχίζει σιγά-σιγά να χάνει την αντίδρασή του. Ο γητευτής του δίνει λίγο νερό και το άλογο αρχίζει να υποτάσσεται στο γητευτή. Στη συνέχεια του δίνει λίγη ζάχαρη, αποκτάει την εμπιστοσύνη του και στο χέρι του κρατάει χαλινάρι και σέλα. Είναι ζήτημα χρόνου, το άλογο να υποταχτεί!
Κάπως έτσι λειτουργεί και το πολιτικό σύστημα. Πρώτα ο λαός μπαίνει στο κομματικό μαντρί και αφού διψάσει από την κλεισούρα, θα πιει νερό, θα πάρει τη ζάχαρη και θα του φορέσουν σέλα και χαλινάρι… Πράσινο-μπλε-κόκκινο-ροζ… από όλα έχει το μαντρί!
Για να φτάσουμε και στην εποχή των μνημονίων. Μας είπαν πως χρωστάμε. Αφού πρώτα με τη ζάχαρη μας οδήγησαν να μην παράγουμε τίποτα ως χώρα, μας υπερχρέωσαν με τα δάνεια και ήρθε η εποχή για σέλα και χαλινάρι. Θα σκεφτείτε «μα, μόνον εμείς χρωστάμε; Χρωστάμε τα περισσότερα;». Φυσικά και όχι. Άρα το πρόβλημα δεν ήταν ότι χρωστάμε, αλλά κάπου αλλού! Το πρόβλημα βρίσκεται στην γεωστρατηγική-γεωπολιτική και γεωοικονομική θέση της Ελλάδας. Ο γητευτής λαών ήξερε καλά τη δουλειά του και έπαιξε καλά. Πόλεμος χωρίς σφαίρες τώρα. Η Ελλάδα στο στόχαστρο των επικυρίαρχων-τραπεζιτών!
Είναι οι τράπεζες σε ελληνικά χέρια; Όχι. Αν ψάξουμε ποιανών ιδιοκτησίας είναι οι τράπεζες, θα βρούμε την άκρη για τον δανεισμό, την αποβιομηχάνιση και τον δρόμο με τα μνημόνια.
Αυτοί οι πολιτικοί που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή την κατάσταση, είναι Έλληνες; Ελληνόφωνοι ναι, αλλά όχι Έλληνες. Έχασαν την συνείδησή τους, εάν είχαν ποτέ!
Πολλά τα ερωτήματα και με το πολιτικό σύστημα να μην θέλει να αλλάξει, αλλά να θέλει να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Ποια είναι όμως η απάντηση στην τεχνητή κρίση;
Στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν έρθει το φως, έστω προσωρινά, ας κρατήσουμε τον στίχο της ποιήτριας Χάρις Καρακατσάνη: «Μη σπρώχνετε, δεν έχει άλλο πλιάτσικο, επτωχέύσαμεν. Φάτε τα αποθέματά σας».
«Επτωχεύσαμεν» με το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας», βυθισμένης μέσα στα λασπόνερα της διαφθοράς, της «δημιουργικής λογιστικής», του «εκσυγχρονιστικού τζόγου» για τα εγκλήματα της Σοφοκλέους, της παράνομες χορηγίες δανείων από την EΤΕ στα πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ, την διαφθορά των συνειδήσεων με την κομματοκρατία της μεταπολίτευσης!
Απλά προβληματισμούς εκφράζουμε, αλλά ίσως η αρχή να έχει άκρη στην αλλαγή… Για να αλλάξουμε εμείς… πολίτες πρώτα και όχι απλά ψηφοφόροι!
Το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα!
Είναι δεδομένη η τακτική του εξωτερικού παράγοντα για το τι επιζητούν με τα μνημόνια. Όπως είναι δεδομένη και η συνεργασία αυτών με εγχώριους συνεργούς. Τα θέλουν όλα, αλλά κυρίως τα «δίκτυα», που είναι και η καρδιά του ζωτικού χώρου που κινούνται.
Έτσι βλέπουμε πώς παίρνουν λιμάνια, αεροδρόμια, διόδια εθνικών δρόμων, κλπ. Αυτό που απαιτούν κυρίως, είναι τα «δίκτυα» της ενέργειας και τα «δίκτυα» του νερού. Βασικός διεκδικητής είναι η Γερμανία, με δεύετερη δύναμη τη Γαλλία. Επειδή το θέμα της «ενέργειας» από μόνο του είναι μεγάλο και από μόνο του χρήζει ειδικής παρουσίασης, θα αναφερθούμε με λίγα λόγια για το νερό.
Η πρόσβαση στο καθαρό νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα (ψήφισμα γενικής συνέλευσης ΟΗΕ 2010), αλλά παρ’ όλα αυτά οι πολυεθνικές του χρήματος, οι τραπεζίτες, το διεκδικούν για προσωπική κερδοφορία.
Είναι κοινός τόπος πως τα ιδιωτικά μονοπώλια νερού, όπου αυτά έβαλαν το χέρι τους, είχε ως αποτέλεσμα την κακή ποιότητα νερού λόγω μη συντήρησης των δικτύων ύδρευσης, την αύξηση του κόστους παροχής στους πολίτες και την διαφθορά.
Ας μην επιτρέψουμε αυτό το ανθρώπινο δικαίωμα της πρόσβασης στο καθαρό νερό, να γίνει εμπόρευμα στα χέρια των τραπεζιτών.
Η φωτογραφία της εβδομάδας
“ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”