Η φωλιά του κούκου
Οι κυβερνήσεις είναι σαν τις πάνες των μωρών. Χρειάζονται αλλαγή και μάλιστα για τον ίδιο λόγο!
«Ο Μάριος κι ο Μάγος» είναι ένα μικρό μυθιστόρημα του Τόμας Μανν, στο οποίο ο πρωταγωνιστής τσαρλατάνος υπνωτίζει το ακροατήριό του.
Είναι τέτοιο το σημείο υποταγής λόγω της ύπνωσης, ώστε το ακροατήριο όχι μόνον υπακούει στις διαταγές του τσαρλατάνου, αλλά χαίρεται που έχει απαλλαγεί και από αυτήν ακόμα την ελευθερία του. Ένα βιβλίο σάτιρα της φανταστικής προπαγάνδας.
Εάν τώρα εμείς στη θέση του μάγου-τσαρλατάνου, βάλουμε το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολίτευσης, τότε είναι εύκολο να δοθούν απαντήσεις για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια!
Το ακροατήριο είναι ο λαός που ψήφιζε υπνωτισμένος εναλλάξ τα δυο μεγάλα (τότε) κόμματα, το πελατειακό κράτος σταθερά κυρίαρχο και αυτό να οδηγεί στην απώλεια της ελευθερίας του και στα δεσμά των μνημονίων!
Κάποια στιγμή, έστω και μετά από 41 χρόνια, ο λαός ψήφισε μια νέα κυβέρνηση. Το μήνυμα της «αλλαγής» εκείνης δεν ήταν για μια «νέα» κυβέρνηση, αλλά για μια «άλλη κυβέρνηση». Μια άλλη πολιτική, μια άλλη ηθική, μια άλλη αντίληψη, με ό,τι «άλλο» διαφέρει από το χθες των υποτελών!
Μια άλλη πολιτική ιδιαίτερα για τους νέους και το μέλλον τους. Όπως πολύ σοφά λέει ο ηθοποιός Γρ. Βαλτινός: «Τα νέα παιδιά έχουν σακατευτεί, διότι τους έχουν αφαιρέσει το δικαίωμα να αισθάνονται, να αγαπούν, να ερωτεύονται. Η νέα γενιά ενστικτωδώς καταλαβαίνει πως πρωτίστως πρέπει να τακτοποιηθεί επαγγελματικά, διότι αν δεν στρώσει αυτός ο τομέας της ζωής τους, τότε δεν θα στρώσει και κανένας άλλος, όπως η οικογένεια και τα παιδιά».
Αυτά που λέει ο Γρ. Βαλτινός είναι η ουσία, γιατί αφορούν το μέλλον της Ελλάδας. Είναι η νέα γενιά που με αυτές τις πολιτικές δεν βλέπει προοπτική και το μέλλον της είναι σκοτεινό!
Αυτό δεν είναι «νέα» πολιτική. Δεν είναι «άλλη» πολιτική. Είναι η ίδια πολιτική με άλλα πρόσωπα. Το μήνυμα «εκείνης της Θεσ/νίκης», το πρόγραμμα εκείνης της Θεσ/νίκης άκουσε ο Έλληνας και έφερε την «αλλαγή». Εάν εκείνο το μήνυμα δεν γίνει και κυβερνητική πράξη, τότε η «φωλιά του κούκου» θα συνεχίσει να λει
τουργεί με το ίδιο πρόγραμμα, αλλά άλλους δεσμοφύλακες!
Κύριε… Σώσε την Ελλάδα από τους σωτήρες της και… μια ιστοριούλα για να χαμογελάσουμε
Το πελατειακό πολιτικό σύστημα μεγαλούργησε σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, όπερ σημαίνει πως δεν έχουμε αυτή την περίοδο ενεργούς πολίτες… αλλά ψηφοφόρους. Μια απέραντη κομματική στρούγκα.
Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο κατώτατο σημείο, αλλά οι ψηφοφόροι δεν έχουν ευθύνη; Απατεωνιές και σκάνδαλα στο πολιτικό σύστημα, αλλά ο ψηφοφόρος σταθερά χειροκροτητής!
Πόσο τυχαίο γεγονός είναι πως στην αρχή της κρίσης ο ΓΑΠ έλεγε πως «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα με διεφθαρμένους πολίτες» και οι Γερμανοί να αποκαλούν τους Έλληνες απατεώνες και τώρα γι’ αυτόν το λόγο πρέπει να υποστούν το μαρτύριο των μνημονίων;
Για τους πολιτικούς μας είχε πει ο Μιχ. Ιγνατίου: «Τους έχουν απαξιώσει πλήρως, δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη σε αυτούς και οπωσδήποτε δεν θα τους δάνειζαν ούτε το παλτό τους. Πόσο μάλλον το αυτοκίνητό τους».
Οι ευθύνες των πολιτών; Φυσικά και είναι μεγάλες. Αυτές βρίσκονται κυρίως στην επανάληψη του λάθους στην κάλπη. Είναι επιλογή του ψηφοφόρου να επιμένει να ψηφίζει τους ίδιους που τους οδήγησαν στο καθεστώς της πτώχευσης. Ε! Μια κάποια ευθύνη σίγουρα την έχει. Η λίστα Λαγκάρντ και η Siemens είναι δείγμα της αξιοπιστίας των πολιτικών μας. Τραγελαφικές καταστάσεις που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις!
Ας χαμογελάσουμε όμως, αναφερόμενοι σε μια εύθυμη ιστοριούλα που συνέβη σε κάποια χώρα, «δυτική του τρίτου κόσμου». Είχαν εκεί επεμβάσεις δανειστών στα εσωτερικά τους, πελατειακό πολιτικό σύστημα μηδενικών έργων, σκάνδαλα πολιτικών δίχως τιμωρία των υπευθύνων και «κουρεμένα ομόλογα».
Να η ΕΠΙΚΑΙΡΗ ιστοριούλα…
Ο υπουργός ζήτησε στο γραφείο του ένα call girl για τα αυτονόητα.
Έρχεται λοιπόν το κορίτσι, με κάθε διακριτικότητα που απαιτούν τέτοιες περιστάσεις, μπαίνει στο γραφείο του υπουργού, ενημερώνονται οι αρμόδιοι ότι ο υπουργός είναι σε σύσκεψη, αλλά… μετά από λίγα λεπτά βγαίνει η κοπέλα έξαλλη στους διαδρόμους του υπουργείου φωνάζοντας: «Ε, ΟΧΙ ΠΙΑ! ΑΥΤΟ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ
! Μπορεί να είμαστε πόρνες αλλά έχουμε κι εμείς αξιοπρέπεια όπως οι περισσότεροι άνθρωποι»!
Σπεύδουν ανήσυχοι οι γραμματείς του υπουργού να την καθησυχάσουν και ν’ αποφύγουν το σκάνδαλο.
«Σώπα κοπέλα μου, μη φωνάζεις. Τι διαστροφή σου ζήτησε ο ανώμαλος;».
«Να με πληρώσει – λέει – με ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου!!!».
Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνέουν πολιτικοί αυτού του διαμετρήματος για να τύχουν της εμπιστοσύνης μας και ειδικά όταν μια σημαντική μερίδα αυτών είναι ανεπάγγελτοι;
Είναι πλέον γεγονός πως η περίοδος των μνημονίων είναι κακουργηματική πράξη, με θύματα τους Έλληνες κάθε ηλικίας.
Η συμφιλίωση με την αρρώστια δεν έχει καμιά λογική και η πληγή της αδικίας δεν ξεχνιέται χωρίς να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια είναι απαίτηση των πολιτών. Είναι η απαίτηση των εκατομμυρίων ανέργων, η φωνή από τον τάφο των χιλιάδων συνανθρώπων μας που αυτοκτόνησαν, όλων των απελπισμένων και κυρίως της νεολαίας μας που αναγκάζεται να ξενιτευτεί για να επιβιώσει!
Είναι το παιδί σου, το εγγόνι σου, ο συνάνθρωπός σου που ζητάει δικαίωση. Αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη που να ικανοποιεί όλους όσους άδικα επλήγησαν, δεν είναι μακριά ο χρόνος που αυτή θα απονέμεται άναρχα στα πεζοδρόμια!
Η δημοκρατία της μεταπολίτευσης
«Στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές…». Δεν είναι μόνον στίχοι ελληνικού τραγουδιού, αλλά και η ωμή πραγματικότητα της μνημονιακής 7ετίας.
25% μειώθηκε ο πλούτος της χώρας, αυξήθηκε η ανεργία, λουκέτα γέμισαν τις γειτονιές των μικρομεσαίων, αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες και οι νεολαίοι έφυγαν για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές!
Το βασανιστήριο του πνιγμού «παίζει» όλα αυτά τα χρόνια και αυτοί που έβαλαν τη θηλιά στου Έλληνα τον τράχηλο θέλουν πάλι… να τον ξανασώσουν!
Αυτοί που ναρκοθέτησαν κάθε προσπάθεια διαπραγμάτευσης επενδύοντας στην αριστερή παρένθεση, νομίζουν πως είναι γεννημένοι σούπερμαν για να θεραπεύσουν με βότανα «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν».
Για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια είναι μια ιστορία που έχει δράκο. Για να φτάσουμε όμως έως εδώ, προηγήθηκαν 41 χρόνια «δημοκρατικής» μεταπολίτευσης. Τόσο δημοκρατικής, που κατάντησαν την Ελλάδα να μην παράγει σχεδόν τίποτα, να εισάγει σχεδόν τα πάντα και τον Έλληνα να χρειάζεται ψυχοθεραπεία!
Μπορεί αυτό που ζει ο Έλληνας να μην είναι αυτό που θα ήθελε. Σίγουρα θα ήθελε κάτι άλλο. Άλλο τόσο σίγουρο όμως είναι πως δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Οι «σωτήρες» που υπόσχονται τη σωτηρία του είναι αυτοί που τον οδήγησαν σ’ αυτό το χάλι. Με παλιά υλικά δεν χτίζεις κάτι καινούριο και όμορφο!
“ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ”