Όταν η γλώσσα «τσακίζει κόκκαλα»!
Η γλωσσική έκφραση του Έλληνα έχει πλούτο και πολλά χρώματα. Μπορεί να εκφράσει θαυμασμό, αγανάκτηση, αηδία, αποστροφή και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Δεν είναι τυχαίο πως τη γλώσσα αυτή, την Ελληνική, μιλούσαν ο Αριστοφάνης, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, ο Περικλής, ο Σουρρής, ο Μάνος Χατζιδάκης, ο Ελύτης και τόσοι άλλοι!
Μια λέξη που έγινε η συνηθέστερη στην εποχή μας, σήμα κατατεθέν με ονοματεπώνυμο, είναι η λέξη «μαλάκας». Μπορεί στην εποχή μας η «κορυφαία» αυτή έκφραση να χρησιμοποιείται κατά κόρον, αλλά είναι γνωστή από αρχαιοτάτης εποχής. Ενώ σήμερα χρησιμοποιείται ως βρισιά, τότε δεν είχε αυτή την έννοια.
Θα χρησιμοποιήσουμε το «σκεπτικό» του καθηγητή Αντ. Α. Αντωνάκου στο «φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» από το βιβλίο του «Το φρονείν Ελληνικώς». Αναφέρεται ο καθηγητής στην αρχαιοτάτη λέξη «μαλάκας», αλλά και στην από ιδίας παλαιάς εποχής λέξη «χέζω». Λέξεις που έλεγαν οι πρόγονοί μας, όχι όμως σαν βρισιά, όπως κάνουμε εμείς σήμερα! Λέξεις που με το πέρασμα του χρόνου έχουν αλλάξει σημασία και έχουν άλλη νοηματική αξία.
«Σκατολογικές» προσεγγίσεις
Όταν σήμερα υπάρχουν οι διάφοροι περίεργοι ανθελληνκοί κύκλοι που βρίζουν τους Έλληνες ως τεμπέληδες και διάφορα άλλα κοσμιτικά (π.χ. Bild – ΓΑΠ – Πάγκαλος κλπ.), ποιος δεν θα ήθελε να τους απαντήσει «σ’ έχω χεσμένο» ή «επιπλέουν οι φελοί και τα σκατά;».
Ας κάνουμε εδώ για τους «κύκλους» αυτούς μια ειδική «γλωσσική σκατολογία» τύπου Αριστοφάνη, Καραϊσκάκη ή Μακρυγιάννη. Μια αρχαιοτάτη λέξη στο ελληνικό λεξιλόγιο λέγεται «το σκωρ». Τα λεξικά αναφέρουν πως «σκωρ=το κόπρον…» και πως «σκωρ=αποπάτημα, χέσμα». Στην ιατρική επιστήμη «η σκωραμίς» είναι η «ιατρική πάπια» και κατά το λεξικό ΣΟΥΔΑΣ «σκωραμίς: αμές μεν εν ω ουρούσι, σκωραμίς δε εν ω αποπατούσιν».
Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει χυδαιότητα σε αυτές τις λέξεις, διότι είναι εκκρίσεις του ανθρώπινου οργανισμού που αποβάλλονται είτε δια των ούρων (νερό) είτε οι περιττές τροφές δια των κοπράνων. Αυτά τα «περιττά» δια τον οργανισμό είναι «το σκωρ» και όπως λέει ο Αντ. Αντωνάκος, η γενική αυτού του ονόματος δεν είναι «του σκωρός» αλλά «του σκατός» και στον πληθυντικό «τα σκατά»!
Όταν λοιπόν κάποιους τους χαρακτηρίζουμε ως «σκατά», αυτομάτως τους χαρακτηρίζουμε ως περιττούς και όχι χρήσιμους. Δηλαδή άχρηστους. Η δε δυσάρεστη οσμή αυτών, δίνει και στον χαρακτηρισμό πως είναι άχρηστοι και σεσηπότες «σκωροποιοί πολιτικοί». Το δε ρήμα «χέζω» είναι ένα αρχαιότατο ρήμα, όπως και το «χέω» (σημαίνει το κενώ, το οποίο υποδηλωνει την απόρριψη κάθε περιττού στο χάος, εις το κενό δηλαδή).
Όταν λοιπόν λέμε σε κάποιον «σ’ έχω χεσμένο» σημαίνει «έχω πετάξει πάνω σου ό,τι πιο περιττό έχω».
Για παράδειγμα ο Μακρυγιάννης βλέποντας την κατάληξη της Επανάστασης σε βρώμικους δρόμους είχε πει: «… να την χέσω τέτοια λευτεριά, όπου θα κάμω εγώ εσένα πασά». Και εδώ βλέπουμε το ίδιο ρήμα με ιδιαίτερη βαρύτητα. Την ίδια όμως λέξη χρησιμοποιεί και ο ελευθερόστομος Καραϊσκάκης, για να χαρακτηρίσει τους προσκυνητές ραγιάδες, αλλά καταγράφεται ιστορικά και η απάντησή του στον απεσταλμένο του αρχηγού του τουρκικού στρατεύματος των Τρικάλων Σιλιχτάρ Μπάδα, το 1823: «Τι θαρρεύετε κερατάδες… να τον χέσω αυτόν και τον βεζύρην σας…».
Όταν παραποιούμε και δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα μας!
Με την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών έχουμε ξεχάσει τη γλώσσα μας, την καταστρέφουμε και την παραποιούμε. Αλλά ταυτόχρονα ντρεπόμαστε να αποδώσουμε το νόημα μιας λέξης, όπως αυτό το απέδιδαν χωρίς να ντρέπονται οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Στον «Επιτάφιο» του Περικλή ο Θουκυδίδης παρουσιάζει τον Περικλή να λέει: «Φιλοκαλούμεν τε μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Σε απλά ελληνικά: «Αγαπούμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς να γινόμαστε μαλθακοί». Όπως όμως λέει εδώ ο καθηγητής Αντ. Αντωνάκος, δεν έλεγε αυτό ακριβώς η φράση του Θουκυδίδη… Έλεγε «αγαπούμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς να λέμε μαλακίες-ανοησίες, βλακείες».
Τόσο απλά. Πώς θα ήταν δυνατόν ο Περικλής στη σημαντικότερη εκδήλωση προς τιμήν των νεκρών του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού Πολέμου, να λέει για τους Αθηναίους μια λέξη, που θα σήμαινε… τον αυνανισμό!
Η μετάλλαξη της λέξης «μάλαξις» σε «μαλακία»!
Σήμερα όμως η λέξη αυτή έχει γίνει παραποιημένα «εθνική» και υποδηλώνει τον «αυνανισμό». Η λέξη αυτή προέρχεται εκ του «μαλάσσω» και έπρεπε να λέγεται «μάλαξις» και όχι μαλακία και γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε τη σωστή ετυμολογία της.
Την ανάλυση της ετυμολογίας κάνει ο καθηγητής Αντωνάκος. Λέει λοιπόν πως το «μ» προ του «λ» τρέπεται σε «β». Για παράδειγμα, το ρήμα «μολ-ώσκω» (αόριστος «έμολ-ον», μετοχή «μολών»), μετά την αποβολή το «ο» γίνεται «μολ-ώσκω=μλώσκω=βλώσκω», έτσι και το όνομα «μάλαξ» έγινε «μλαξ» και στη συνέχεια «βλαξ».
Επί του θέματος γράφουν τα λεξικά. Το λεξικό «Ωρίωνος» γράφει: «βλαξ, συγκοπή και μετάθεσις του «μ» εις «β», μαλακός και παρώνυμον μάλαξ και βλαξ. Ου γαρ αδύνατο το «μ» προτάττεσθε του «λ». Το λεξικό του Ζωναρά γράφει: «βλαξ, εκ του μαλακός μάλαξ και συγκοπή μάλαξ και τροπή του «μ» εις «β» βλαξ».
Άρα γλωσσικώς ο «βλάκας» και ο «μαλάκας» έχουν την ίδια ρίζα. Απλά η λέξη «βλαξ» ως πλέον εντυπωσιακή χρησιμοποιούνταν μεταξύ του «ευγενούς κόσμου», ενώ η λέξη «μάλαξ-μαλάκας» έμεινε στη λαϊκή γλώσσα. «Μαλακία» λοιπόν είναι η «βλακεία, η μωρία, η ανοησία» και όχι ο αυνανισμός. Όταν λοιπόν ο Δημοσθένης έγραφε «Δια μαλακίαν τε και ραθυμίαν εγκαταλείπειν τα των προγόνων έργα και τα συμφέροντα της πατρίδος», εδώ βεβαίως και εννοούσε ό,τι ακριβώς και σήμερα!
Ο μαλάκας λοιπόν είναι στην εποχή μας ορατός παντού. Τον βλέπεις όπου και να κοιτάξεις. Στη λεγόμενη «διανόηση», διεθνή και ελληνική, να παριστάνει πως γνωρίζει τα πάντα. Π.χ. ο άθεος φιλόσοφος Ρίτσαρτς Ντόκινς είπε: «… Όσο ευφυείς κι αν ήταν ο Σωκράτης και ο Πλάτων, συγκρινόμενοι με τον μέσο άνθρωπο του σήμερα, δεν ήξεραν τίποτα…». Εδώ του λες αυτουνού πως φιλοσοφεί μετά μαλακίας!
Κλείνουμε εδώ για το «φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» με την ακριβή διατύπωση του καθηγητή Αντ. Α. Αντωνάκου: «Ο «μαλάκας» λοιπόν, όπως προείπαμε, είναι στην εποχή μας στην ημερήσια διάταξη. Τον βλέπεις παντού. Στα υπουργεία, στις δουλειές σου, στην εφορία, στις τράπεζες. Το αστείο είναι πως νομίζεις πως είσαι έξυπνος και το πιο αστείο; Εσύ τον ψηφίζεις για τέτοιον. Εσύ είσαι ο μαλάκας (=ανόητος) υποτιθέμενε έξυπνε Έλληνα, μόνο που αρνείσαι να κοιτάξεις τον καθρέφτη. Εσύ είσαι ο μαλάκας (=ανόητος), μόνο που δεν το ξέρεις!
Οι 22 τύποι του ΜΑΛΑΚΑ
Για να βρείτε αυτόν που ταιριάζει…!
Αφού έχει πιστοποιηθεί με επιστημονικό τρόπο η λέξη «μαλάκας», ας δούμε πώς αξιολογεί η σύγχρονη «γραφίδα» τον τύπο αυτόν που τον βλέπουμε παντού… και πώς να μην βρίσκεται παντού, όταν για 40 χρόνια ψηφίζει τα ίδια κόμματα, τα ίδια πολιτικά τζάκια που τον οδήγησαν στη μνημονιακή χρεοκοπία και είναι μια τρίχα δρόμο για να τους ξαναγυρίσει καβάλα στην πλάτη του…
Ο Ορατός: κοίτα ένα μαλάκα
Ο Τεφάλ: ξεκόλλα ρε μαλάκα
Ο Σταθερός: έμεινε μαλάκας
Ο Αδιόρθωτος: ε το μαλάκα
Ο Επώνυμος: έλα ρε μαλάκα
Ο Νυχτωμένος: ξύπνα μαλάκα
Ο Χαμένος: που σε ρε μαλάκα
Ο Φευγάτος: την έκανε ο μαλάκας
Ο Βαθμοφόρος: α, τον αρχιμαλάκα
Ο Αμφίβολος: καλά μαλάκας είσαι;
Ο Διττός: και πούστης και μαλάκας
Ο Ευρεσιτέχνης: μαλάκας με πατέντα
Ο Εμετικός: τα ξέρασε όλα ο μαλάκας
Ο Καλοδεχούμενος: καλώς το μαλάκα
Ο Εξακριβωμένος: είναι τελικά μαλάκας
Ο Επιρρεπής: μη γίνεσαι μαλάκας τώρα
Ο Εκνευριστικός: άει γα… ρε μαλάκα
Ο Ανεκδιήγητος: πόσο μαλάκας νασαι!
Ο Αργοκίνητος: άντε ρε μαλάκα, κουνήσου
Ο Φαφλατάς: μιλάμε για πολύ χοντρομαλάκα
Ο Επαναλαμβανόμενος: την είπε πάλι ο μαλάκας
Ο Σωβινιστής: μαλάκας μπορεί να είμαι, πούστης όμως όχι!
Στείρα άρνηση η μέθοδος των ανόητων
Ο Ιβάν Τουργκένιεφ έχει γράψει μια μικρή ιστορία: Σε μια πόλη, ζούσε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, μια μεγαλοφυΐα. Και στην ίδια πόλη, ζούσε ένας ηλίθιος.
Μια μέρα, ο ηλίθιος πλησίασε τον έξυπνο και του ζήτησε να του δείξει έναν τρόπο να γίνει έξυπνος. Ο έξυπνος ρώτησε τον ηλίθιο αν ήθελε να γίνει έξυπνος ή να φαίνεται έξυπνος, επειδή το να γίνεις έξυπνος, είναι μια μεγάλη διαδικασία, το να φαίνεσαι όμως έξυπνος, είναι εύκολο. Ο ηλίθιος απάντησε ότι ήθελε να του δείξει με τον ευκολότερο τρόπο ό,τι χρειαζόταν για να φαίνεται έξυπνος. Δεν ανησυχούσε για το πώς θα γίνει έξυπνος.
Ο έξυπνος σχολίασε ότι με το να γίνει κανείς έξυπνος, υπήρχε πιθανότητα να κάνει λάθη, ενώ με το να φαίνεται έξυπνος, δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα λάθος.
Ο ηλίθιος άρχισε να ανυπομονεί και ζητούσε από τον έξυπνο να του δείξει το κόλπο χωρίς άλλη καθυστέρηση. Έτσι, ο έξυπνος του είπε να αρνείται απλώς κάθε τι που ακούει. Αν κάποιος έλεγε, «υπάρχει Θεός», ο ηλίθιος έπρεπε αμέσως να απαντήσει πως δεν υπάρχει.
Ο ηλίθιος ρώτησε τον έξυπνο: «Πρέπει να λέω τέτοια πράγματα, ακόμα κι αν δεν ξέρω τίποτα για το θέμα;».
Ο έξυπνος απάντησε: «Εσύ δε χρειάζεται να σκοτίζεσαι καθόλου για να μάθεις πράγματα. Αν ακούσεις να λένε ότι ο τάδε ζωγράφος ζωγραφίζει καταπληκτικούς πίνακες, εσύ πες απλώς ότι είναι σκέτα σκουπίδια. Ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι καταπληκτικοί! Αν ακούσεις να λένε ότι η μουσική του δείνα είναι ουράνια, εσύ πες ότι τέτοια μουσική παίζουν και στην κόλαση και ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι ουράνια μουσική. Εσύ απλώς να αρνείσαι τα πάντα και αν κάποιος σου εναντιωθεί, προκάλεσέ τον να αποδείξει τον ισχυρισμό του».
Και από εκείνη την ημέρα, ο ηλίθιος άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός στην πόλη ως έξυπνος. Και όλοι απορούσαν πώς τα είχε καταφέρει!
Αυτός ο αιώνας είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο αιώνας πολλών ειδών ηλιθίων. Και το θεμέλιο της ηλιθιότητας είναι η άρνηση.
Το ανέκδοτο της εβδομάδας: Ο ναυαγός και οι 2 κοπέλες
Ένας ναυαγός ο οποίος ήταν σε ένα νησί για 5 χρόνια με δυο κοπέλες, είχε βαρεθεί μόνος του χωρίς κανένα φίλο άντρα για να κάνει παρέα.
Επίσης είχε κουραστεί από τη ρουτίνα της εβδομάδας: Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή πήγαινε με την πρώτη κοπέλα και Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο με τη δεύτερη.
Ήταν ο μόνος άνδρας στο νησί και έπρεπε να τις ικανοποιεί στο 100% γιατί διαφορετικά είχαν πολλά νεύρα και γινόταν πανικός από τους τσακωμούς.
Έτσι του είχε μείνει μόνο η Κυριακή για να ξεκουράζεται.
Έκανε προσευχές να ναυαγήσει στο νησί ένας άνδρας για να κουβεντιάζει και να τον ελαφρώσει και λίγο από το βαρύ πρόγραμμά του… και μια μέρα βλέπουν μια σχεδία να πλησιάζει στο νησί και πάνω ένας άντρας να κάνει κουπί.
Τον βλέπουν οι γυναίκες και φωνάζουν:
Ένας άνδρας, ένας άνδρας!
Αχ καλέ πού; Αναφωνεί με περίσσεια χάρη ο άνδρας από τη σχεδία.
Και ο ναυαγός απογοητευμένος λέει: Φτου ρε γαμώτο. Αδερφή μας έκατσε. Πάει και η Κυριακή!