Απλά μαθήματα ιστορίας
Ο Βασίλης Νικόπουλος είναι πρόεδρος Αρείου Πάγου ε.τ. και με το θάρρος της γνώμης βλέποντας πού οδηγείται η Ελλάδα, καταλήγει στη διαπίστωση «έχουμε μετατραπεί σε οσφυοκάμπτες που μας σιχαίνονται τα αφεντικά μας».
Κάτι ανάλογο αλλά με άλλα λόγια είχε διαπιστώσει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης: «Οι λαοί δεν έχουν μόνον ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνον οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που γράφουν ιστορία…».
Αυτά τα καθάρματα είναι ετερόφωτα όντα, λειτουργούν πάντα με εξωτερικές υποδείξεις, λαμβάνουν άλλων εντολές και διάγουν βίον ανθόσπαρτον με προσωπική ιδιοτέλεια. Έτσι, κατάντησε η Ελλάδα να πουληθεί ως αγροτεμάχιο άνευ αξίας στους επίδοξους μνηστήρες.
Η Ελλάδα έχει παλιά παράδοση στην παραχώρηση ζωτικών της οργάνων αντί πινακίου φακής. «Ώσπερ αγροτεμάχιον» παραχωρείται στους Βρετανούς μετά το 1821, στους Αμερικανούς μετά τον Β’ΠΠ και με αντιπαροχή για όσα χρόνια το επιτρέψουν οι υπερατλαντικοί «σύμμαχοι», στον ηγεμόνα της Ευρώπης, στη Γερμανία.
Ένα πολιτικό βρώμικο σύστημα από οσφυοκάμπτες που όχι μόνον δεν κάνει την αυτοκριτική του, αλλά απαιτεί να ξαναγυρίσει στο τραπέζι της εξουσίας, ξανασώζοντας την χιλιοξεσχισμένη Ελλάδα.
Να θυμηθούμε και την θεμελιώδη «Λενινιστική αρχή» που έλεγε «η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του, είναι ένα από τα σπουδαιότερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος».
Υπάρχει σήμερα πολιτικό κόμμα που έπαιξε ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας και να έκανε αυτοκριτική στα λάθη του; Κυρίως τα δυο κόμματα που μοιράστηκαν την εξουσία στα χρόνια της μεταπολίτευσης και οι «σωτήρες» της «πρώτης φοράς αριστεράς»;
Επειδή δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν την αυτοκριτική τους και πολύ περισσότερο να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κόλαση που δημιούργησαν στην – από Θεού – ευλογημένη Ελλάδα, δεν πείθουν άλλο. Αυτό φαίνεται, όταν η πλειονότητα των πολιτών γυρίζει την πλάτη στους πολιτικούς και την πολιτική. Γι αυτό η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει εμπιστοσύνη στο θεσμό της οικογένειας, στις ένοπλες δυνάμεις, στην αστυνομία κλπ., με τελευταίους στην εμπιστοσύνη τους πολιτικούς. Το χειρότερο είναι πως πάνω από 80% των πολιτών πιστεύει πως κατευθυνόμαστε από κέντρα του εξωτερικού. Οι πολιτικοί κατάφεραν με τον τρόπο που πολιτεύτηκαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης να καταντήσουν την Ελλάδα μπανανία.
Μια φυτεία από μπανάνες η Ελλάδα, όπου κάποια πολυεθνική «τσικίτα» την εκμεταλλεύεται προς όφελός της. Όπως η «τσικίτα» εκμεταλλεύεται τις μπανάνες με μηδενικό εργατικό κόστος, έτσι και οι πολυεθνικές εκμεταλλεύονται τον πλούτο της Ελλάδας με ελάχιστο κόστος, αφού πρώτα την πτώχευσαν με τη συνεργασία πρόθυμων κυβερνήσεων.
Επίλογος
Ο λαός απογοητευμένος από τους πρωταγωνιστές της μεταπολίτευσης για 40 χρόνια, έδειξε εμπιστοσύνη στην «πρώτη φορά αριστερά» και στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», μα απογοητεύτηκε και εδώ.
Η κρίση δεν πέρασε, είναι παρούσα και δημιουργεί ανισότητες, με ολέθριες συνέπειες στα λαϊκά στρώματα. Καταστρέφεται η μεσαία τάξη και το ηφαίστειο είναι έτοιμο να εκραγεί. Οι δογματικές θέσεις κυβερνητικών παραγόντων για «ακροδεξιά» και «εθνίκια» είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και θυμίζει την έκρηξη των λαών της Ευρώπης πριν τον Β’ΠΠ. Η εποχή της Βαϊμάρης ξανάρχεται;
Λέει πολύ σωστά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος «η κριτική στον λαϊκισμό, ότι είναι λαϊκιστές, δεν με καλύπτει. Αυτό που με καλύπτει είναι η Αριστερά να κοιτάξει γιατί ο κόσμος ψηφίζει Λεπέν, γιατί ψηφίζει υπέρ του brexit, τον Σαλβίνι. Να λέμε γενικώς λαϊκιστές δεν μας βοηθάει, δεν δημιουργεί πολιτικό πρόγραμμα, δεν είναι Αριστερά…».
Θα συμφωνήσουμε περίπου με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το πολιτικό πρόβλημα ο Ευκλ. Τσακαλώτος. Με λαϊκισμό δεν αντιμετωπίζεις το λαϊκισμό και ειδικά στοχοποιώντας όσους αντιδρούν στην αδικία. Όπως δεν είναι λύση οι προληπτικές συλλήψεις. Είναι κατάφωρη παραβίαση της δημοκρατίας.
Το πρόβλημα δημιουργείται με τον κακό δρόμο που έχει πάρει η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Μια γερμανική Ευρώπη στην υπηρεσία του τραπεζικού κεφαλαίου. Οι ανισότητες μεγαλώνουν και η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι εκρηκτική. Ο κόσμος που αντιδρά το κάνει πιεζόμενος από τα προβλήματα της καθημερινότητας και δεν είναι ούτε ακροδεξιός, ούτε «εθνίκι». Αντιδρά γιατί δεν έχει δουλειά, δεν έχει καλή γειτονία, δεν έχει σχολείο, δεν έχει νοσοκομείο…
Όσο πιο γρήγορα υπάρξει αντίδραση στο πρόβλημα, τόσο καλύτερα. Το κοινωνικό πρόβλημα είναι οξύ και το πολιτικό πρόγραμμα όσων το καταλαβαίνουν, πρέπει να γίνει πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι. Αν όχι, η έκρηξη είναι ορατή!
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
