Κάποιες θρησκείες και κάποιες θρησκευτικές ομολογίες εκφράζουν αντιρρήσεις σε πολλά ζητήματα που άπτονται της ηθικής, αλλά και της ιατρικής ταυτόχρονα, όπως η μετάγγιση αίματος, η μεταμόσχευση οργάνων, η άμβλωση κλπ. Σ΄αυτές τις κοινωνίες πως μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια συναίνεση για τις νέες και πρωτόγνωρες εφαρμογές της ιατρικής επιστήμης που εγείρουν πιο περίπλοκα ζητήματα βιοηθικά;
Κι αν στα περίπλοκα αυτά ζητήματα εντάσσεται και η επανάσταση στη γενετική μετά την αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, το οποίο αποτελείται από όλο το DNA του είδους μας (τον κληρονομικό κώδικα της ζωής), τότε πως θα μπορούσαν να ξεπεραστούν τα λεγόμενα ζητήματα «αναγεννητικής» ιατρικής, τα οποία όχι μόνο διχάζουν, αλλά προκαλούν τρόμο;
Η άποψη του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής είναι ίσως η πλέον κατάλληλη για την άντληση απαντήσεων. Λέει, λοιπόν, ο σεμνός ιεράρχης ότι καθώς βιώνουμε τους πύρινους καιρούς (πραγματικά και μεταφυσικά), τις φυσικές και εσωτερικές κακουχίες που έπονται των καταστροφών, τόσο του εξωτερικού (φυσικού και αστικού), όσο και του εσωτερικού (ψυχικού) περιβάλλοντός μας, οι γνώσεις μοιάζουν να θέλουν να απαντήσουν και να λύσουν όλα τα «νέα» προβλήματα που βασανίζουν τον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος κυνηγά και προσκυνά έναν τεχνοκρατικό Θεό, που στην πραγματικότητα τον νεκρώνει, τον ταπεινώνει, τον μεταμορφώνει σε ένα ανόητο θρασύτατο παιδί. Για το δίλημμα, αν το λογικό μπορεί να είναι και ηθικό, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την έννοια του ηθικού πρώτα, για να δούμε αν μπορεί να συμπέσει με τη λογική στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όπως λέει ο Μεσογαίας Νικόλαος, ηθικό είναι ό,τι δεν απομακρύνει το Θεό από τον άνθρωπο, ό,τι συντηρεί τη λειτουργία του αυτεξούσιου μέσα μας, ό,τι διατηρεί την αρμονία της ψυχοσωματικής ισορροπίας μας, ό,τι προκαλεί την ανάγκη του Θεού και την αίσθηση της αιώνιας προοπτικής στη ζωή μας. Η βιοηθική της Εκκλησίας είναι βιοηθική όχι του βίου, αλλά της ψυχής, όχι ηθική αλλά πνευματική.
Δεν τη νοιάζει αυτό που τόσο ενδιαφέρει την επιστήμη, η ποιότητα του επιτεύγματος. Ούτε πάλι κυριαρχείται από τις αγωνίες που διακατέχουν την κοινωνία, το πώς τελικά θα επιβιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο και το πώς θα καταστήσουμε σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλα αυτά τα αξιολογεί, αλλά δεν λειτουργούν μέσα της ως οι κατεξοχήν παράμετροι. Σκοπός της δεν είναι να τα βρει με την επιστήμη και τις επιτροπές, αλλά να καλλιεργήσει την αγάπη προς τη ζωή και το σεβασμό στον άνθρωπο, και μάλιστα όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως αφορμή προσοικειώσεως της χάριτος του Θεού. Δεν προσπαθεί να εντάξει τον εαυτό της σ΄ένα «consensus» απόψεων, αλλά επιδιώκει να λειτουργεί μέσα σε μια αρμονία και ισορροπία αξιών και μέτρου. Ούτε πάλι αρκείται στο να δώσει ένα χάδι στο πτώμα της δειλής, αμήχανης, αλλά και ζωηρής και ασύνετης φύσης μας, αλλά επιδιώκει να κάνει μια βαθιά τομή στο ζωντανό σώμα των αληθινών προβλημάτων μας και της ουσίας της ψυχής μας.
Ηλίας Μάρκου