Το σπίτι του ΜΟΣ (Μορφωτικού Ομίλου Σερβίων «Τα Κάστρα»).  Του Ανδρέα Τσιφτσιάν

Με χαρά μου διάβασα ότι η «οικία Καφάση» θα ανακαινιστεί από τον Δήμο  και θα παραχωρηθεί στον ΜΟΣ. Ακόμη δεν έχει αποφασιστεί πώς ακριβώς θα αξιοποιηθεί, αλλά ίσως ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος με ιδέες που ο καθένας από εμάς θα θεωρούσε ενδιαφέρουσες.

Αρχικά, τις παρακάτω σκέψεις είχα κάνει για το κτίριο Ράπτη, αλλά εκεί θα ήταν ανέφικτες λόγω των περιορισμών στη χρήση του. Βέβαια και αυτό, για άλλον σκοπό ανακαινίστηκε και για άλλον χρησιμοποιείται.

Αυτούς τους περιορισμούς χρήσης οφείλουμε να προσέξουμε εδώ, ώστε να μην περιορίσουμε τελικά τις δυνατότητες αξιοποίησης.

Η ανακαίνιση είναι το ένα, η αξιοποίηση είναι το άλλο. Ποιος είναι ο στόχος και ποιο το όραμα; Με βάση αυτά σχεδιάζεις.

Στη δική μου λογική, ο τρόπος αξιοποίησής του κτιρίου δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από ένα διαδραστικό εναλλακτικό concept επιμόρφωσης και ψυχαγωγίας. Ό,τι έχει σχέση με διαδραστικά εναλλακτικά concepts στην τέχνη με συναρπάζει. Αυτά όμως φέρνουν και τον  κόσμο.

Πριν αναφέρω ενδεικτικά συγκεκριμένες ιδέες θα ήθελα να πω δυο λόγια για τα λεγόμενα «κτίρια ζόμπι». Κτίρια δηλαδή, τα οποία ενώ είναι ενεργά κι έχουν συγκεκριμένη λειτουργία, αντιμετωπίζουν τη μιζέρια της  μηδενικής ή σχεδόν μηδενικής επισκεψιμότητας. Υπάρχουν για να υπάρχουν. Εξυπηρετούν απλώς μια στείρα και τυπική παρουσία.

Αν επισκεφθείτε ποτέ την Αθήνα και δείτε το κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης (ένα πανέμορφο κτίριο), θα διαπιστώσετε ότι τα σκαλιά του δεν τα πατά ποτέ ανθρώπου πόδι. Λες και είναι νεκρή ραδιενεργή ζώνη. Το ίδιο και το κτίριο της Ακαδημίας Αθηνών. Αραιά και που γίνονται κάποιες εκδηλώσεις, οι οποίες λαμβάνουν χώρα   συνήθως για να βραβεύσει και να φιλοφρονήσει η καθεστηκυία τάξη τον ίδιο τον εαυτό της….συνέχεια ΕΔΩ