Το θέμα Τζιτζικώστα στη Σμύρνη και τι δεν έγινε (και πάλι) από την ελληνική πλευρά.

Ελευθέριος Τζιόλας

Το θέμα Τζιτζικώστα στη Σμύρνη το γνωρίζετε.
Τις ελληνικές αντιδράσεις, επίσης…
Πέρα από δηλώσεις συμπάθειας, που βοηθούν για μια ψηφοθηρική εικόνα ενός ”παιδιού που οι Τούρκοι ταλαιπώρησαν”, και πέρα από τις γνωστές πλαδαρές διπλωματικές -αναποτελεσματικές πάντα -ανακοινώσεις της ελληνικής πλευράς και κάποιων στελεχών της ΕΕ., το ερώτημα είναι -και εξακολουθεί- ως πότε θα μένουν και θα γίνονται ανεκτές αυτές οι ωμές τουρικές ενέργειες, ακόμα κι όταν οι Έλληνες εκπροσωπούν θεσμούς της Ευρώπης;
Οι πρόσθετες ελληνικές κινήσεις με ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο διευρύνουν και ανέβαζουν δημοσιογραφικά το θέμα, αλλά καμία πρακτική επίπτωση δεν έχουν (εδώ, υπάρχει απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για απαγόρευση πώλησης οπλικών συστημάτων προς την Τουρκία και ο ευρωπαϊκός συναγωνισμός είναι ποια χώρα -Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία- θα πωλήσει περισσότερα!)
Τι έπρεπε, λοιπόν, -αν είχαν βούληση- να πράξουν οι υπεύθυνοι (Κυβέρνηση, Τζιτζικώστας, όργανα της ΕΕ);
Νομίζω, τα παρακάτω. Μέτρα χειροπιαστά αυτοκυρίαρχης Χώρας (Ελλάδας) και σημαντικής Ένωσης Χωρών (της ΕΕ).
1ο. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Αντιπροσωπείας έπρεπε να αποσυρθούν από το Συνέδριο. Σε κάθε περίπτωση, ο Α. Τζιτζικώστας έπρεπε να το ζητήσει και, σε τελευταία ανάλυση, να μην υπολογίσει ούτε την πιθανότητα κάποιοι Μεσογειακοί Ευρωπαίοι (το Φόρουμ ήταν Ευρωμεσογειακό) να μην αποσυρθούν. Από τη στιγμή που υπήρξε αυτή η προσβολή της τουρκικής πλευράς στο πρόσωπο του Προεδρεύοντος του Συνεδρίου και Αντιπροέδρου της Διοίκησης της συγκεκριμένης Ευρωμεσογειακής Συνεργασίας, η Τουρκία βεβαίωνε ότι δεν είχε κανένα σεβασμό και δεν ήταν σε θέση να φιλοξενήσει το ίδιο το Συνέδριο. Με τον τρόπο αυτό, το Συνέδριο δεν θα πραγματοποιούνταν, ή, σε κάθε περίπτωση (με την απόσυρση μέρους αντιπροσώπων) θα γίνονταν ”κολοβό” και πάντως βαριά τραυματισμένο από την ίδια την Τουρκία. Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας εικόνας θα ήταν πολύ ευρύτερες και καταλυτικές. Το θέμα την επόμενη μέρα θα ήταν: ”Η Τουρκία δεν είναι άξια για ευρωπαϊκά συνέδρια – Στη Σμύρνη οι Σύνεδροι αρνήθηκαν την αντιδημοκρατικότητά της”!
2ο. Η Τουρκία δεν μπορεί πλέον να είναι ούτε μέλος, ούτε παρατηρητής αυτής της συγκεκριμένης Ευρωμεσογειακής Συνεργασίας. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω περαιτέρω σ΄ αυτό. Η διατάραξη της πιθανής ”συμμαχίας” με τον Ιμάμογλου -που θα ακουσθεί- δεν μπορεί να προβληματίζει, στο βαθμό που ο ίδιος ο Ιμάμογλου μπορεί συντασσόμενος με την Ευρωπαϊκή πλευρά (εκπροσωπούμενη από τον Αντιπρόεδρο, Α. Τζιτζικώστα και την ελληνική πλευρά) να έχει περισσότερα οφέλη.
3ο. Η Επιτροπή Περιφερειών της Ε.Ε., να λάβει θέση απέναντι στην Τουρκία εισηγούμενη στην Κομισιόν να εξαιρεθεί η Τουρκία από κάθε θεσμική σχέση με την εν λόγω Επιτροπή αλλά και οικονομική υποστήριξη προερχόμενη από πόρους που ανήκουν στις Διευθύνσεις Περιφερειακής Ανάπτυξης και Κλιματικής Αλλαγής (η συγκεκριμένη Ευρωμεσογειακή Συνεργασία είχε αντικείμενο την Κλιματική Αλλαγή).
4ο. Η Ελληνική κυβέρνηση να αποκλείσει τη συμμετοχή τούρκων εκπροσώπων και να ζητήσει να πράξουν το ίδιο
και οι συμμετέχουσες Ευρωπαϊκές χώρες σε αντικείμενα αυτού του περιεχομένου.
Η ουσία εδώ είναι ότι η Τουρκία θα πρέπει για κάθε παράνομη, ετσιθελική και αυθαίρετη ενέργειά της να υφίσταται σοβαρό κόστος (οικονομικό, διεθνοπολιτικό, ρόλου, επιρροής) και να μειώνεται/να χαμηλώνει ( =να απομονώνεται) η θέση και το κύρος της. Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε επεισόδιο -οποιοδήποτε αυθαίρετο επεισόδιο- πρέπει η αντίδραση να είναι πολυμέτωπη, δηλαδή σε όλο το σχετικό φάσμα δράσεων και με στόχο τη συμμετοχή του συνόλου των Ευρωπαϊκών χωρών, ακόμα και αν δεν προκύψει η ολότητα των χωρών της ΕΕ (π.χ., Ευρωμεσογειακή Συνεργασία = δράσεις υψηλού κόστους και απομόνωσης σε όλα τα εντασσόμενα στον ευρωμεσογειακό τομέα).
Όμως, αυτή είναι μόνο η μία διάσταση. Η χώρα πρέπει να αντιληφθεί ότι με την Τουρκία βρίσκεται -και θα βρίσκεται για μακρύ χρόνο -σε αντιπαράθεση, όχι από καμία ελληνική εμμονή μας, αλλά λόγω των επεκτατικών & αναθεωρητικών στόχων της Τουρκίας, που θεωρεί τον εαυτό της ντερβέναγα στην περιοχή. Στόχων που εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία και με πολλούς τρόπους, και οφείλουμε και να ανταπαντάμε και να δρούμε με αυτονομία -αλλά και με καλοσχεδιασμένη συνεργασία με Συμμάχους μας -σε άλλα πεδία, επιλεγμένα από την Ελλάδα, όπου η Τουρκία θα μετράει κόστος, θα χάνει κύρος και θα μειώνεται η όποια δύναμή της. Η Ελλάδα θα πρέπει με αυτοπεποίθηση και αποφαστικότητα να απαντά, να στέκεται και να πορεύεται ως αυτοκυρίαρχο, σύγχρονο, ισχυρό ευρωπαϊκό Κράτος. Ο δρόμος αυτός είναι και ο μόνος μέσα από τον οποίο ηΤουρκία, κάποτε (αν υπάρξει αυτή η στιγμή) θα συζητήσει με ειλικρίνεια και σοβαρότητα με την Ελλάδα και την ΕΕ σεβόμενη ό,τι τώρα καταπατά: Διεθνές Δίκαιο, Δίκαιο της Θαλάσσας, Δίκαια και Δικαιώματα των ισχυουσών ιστορικών Συμβάσεων, Πολιτικά Δικαιώματα και Ανθρώπινα Δικαιώματα των μειονοτήτων και των εθνοτήτων.