Κύριε, η καρή με τα αμαρτίας τα πολλά,
εμυρίστεν την Θεότητα σ’ κι εγέντον Μυροφόρα,
δέρκεται και αλείφ’ σε μύρον,
ολίγον πριν α’ σον ενταφιασμό σ’.
δέρκεται και λέει: αλί εμέν!
πίσσα σκοτία άφεγγος, απέσιμ’ βασιλεύ,
μανία ασωτείας και έρωτας αμαρτίας.
στέρξον τα δάκρια τη τσιουσμέσιμ,
Εσύ, που το νερόν τη θάλασσας
μεταμορφώντς σε σύννεφα,
τσύξον τη κάρδιασιμ τον στεναγμόν,
Εσύ που έγειρες τον Ουρανόν και
εκατέβες σην νην,
προσκυνώ και φιλώ τ’ άχραντα τα ποδάρια σ’
και σπογγίζατα αλλομίαν με τη κιφαλίμ τα τζάμας,
ατά τα ποδάρα, ντο έξεν η Εύα το δειλινόν
και α’ σον φόβον ατς εκρύφτεν.
Σωτήρα μ’, ψυχοσώστα!
ατσάπα ποίος επορεί και εγροικά
τη αμαρτίασιμ το πλήθος και
τα κρίματα μ’ τα ζοφερά;
Πολυέλεε, Θεέ μ’!Την δούλα σ’ μη περιφρονείς
(ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο)
Kύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.