Ου Γιώρ’ς είχιν απουλ’θεί απού στρατιώτ’ς κι χάλιψιν να φκιάσ’ καμόσις δ’λειές μαναχός τ’. Α μα δεν τουν ήρθαν καλά τα πράματα. Τουν χαρτζηλίκουναν απ’ του σπίτ’, μα αντρέπουνταν κι αυτός. Ου μπαμπάκας, ε, τρανή φαμπλιά κι τουν ζόρ’ζιν κιόλνας να πααίν’ να δ’λέψ’ αργάτ’ς. Μα ου Γιώρ’ς ανταριούνταν. Είχιν σώσ’ του τρανό του σκουλειό μι καλόν βαθμόν κι τουν καμάρουναν όλ’ στ’ φαμπλιά κι στουν μαχαλά.
Η καημέν’ η μάνα τ’ τουν έδ’νιν απού κάνα φράγκου στα κρυφά, τουν έπιρνιν κι καμόσις τσιγάρις απ’ του Μπίτια, αλλά τι να σι κάμ’. Γκουτζιάμ πιδί! Δεν είνι να πεις ότ’ ήταν τιμπέλ’ς, προυσπαθούσιν του πιδί, α μα δεν μπουρούσιν. Δεν κατάφιριν να βρει μια δ’λειά θ’κιά τ’. Πήριν σβάρνα τ’ς πόρτις, τ’ς νουμαρχίις, τ’ς δημαρχίις, παέν’ στ’ς βουλιφτές, καντίπουτας. Ένας απ’ τ’ αφνούς τουν είπιν κιόλας:
– Καλός α ρα Γιώρ’ κι γραμματζμένους είσι αλλά ια ου μπαμπάς σ’ είνι ψίχα κόκκινους. Ιπρουχτές, μ’ είπαν, μέτσιν κι τραγουδούσιν «στ’ άρματα, στ’ άρματα».
– Μα ιγώ τι φταίγου κυρ’ βουλιφτή μ’ που ’νι ου μπαμπάκας μ’ κόκκινους;
– Δε λιέου ότ’ φταίγ’ς, αλλά πρέπ’ πρώτα να βουλιφτούν οι θ’κοί μας. Άϊντι τράβα ισύ, σ’ έγραψα ιγώ. Κι πε του μπαμπάκας σ’ να γυρίσ’ ψίχα του χουσμέτ’ προς τα ιμένα κι να ιδείς ιγώ.
Ήταν πουλύ βαλαντουμένους ου Γιώρ’ς μι τ’ αυτά κι μι τ’ αυτά κι έπισιν σι τρανή συλλουή. Ικεί ουπάν, τουν βρήκιν μια μέρα ου Μόρης, π’ μοίραζιν του γάλα.
– Ω ρα πιδί μ’ σι γλέπου πουλύ συλλουϊέσι. Άϊντι ρα άϊντι κι να ’χα τα νιάτα σ’.
– Τι να τα φκιά’εις α ρα πάππου τα νιάτα μ’;
– Ια καντίπουτας. Τ’ αρραβουνιάζουμαν.
– Άϊντι του πρατσκάλτσις ντιπ για ντιπ μι φαίν’τι. Ω ρα ιδώ δεν έχου ψουμί να φάου, δεν έχου να πάρου τσιγάρις, ισύ μι λιες ν’ αρραβουνιαστώ;
– Άκου ρα τι σι λιέου. Ξέρ’ς ιμένα μ’ αρέζ’ να φκιάνου καλά. Ν’ ανοίγου σπίτια. Κι όσα καλά φκιάνου, τόσα μι δίν’ ου Θ’ός.
– Δε σι καταλαβαίνου ρα πάππου. Τι θέλ’ς να πεις;
– Άϊντι ξέρου ιγώ τι λιέου. Τα ’ρθω ταχιά σπίτ’ κι τα ουμιλήσουμι. Δε λέγουντι αυτά στου δρόμου. Είνι κι Τρίτ’ σήμιρα, δεν κάμ’.
Τ’ν άλλ’ τ’ μέρα ου πάππους ου Μόρης ια τους στου σπίτ’, αχνάτους παχνάτους.
– Καλ’σπέρα, τι φκιάν’ς μαρ’ Μαρ’γώ; Πού ’νι ου Γιώρ’ς; Πού ’νι ου άντρας σ’; Ήρθαν για μισμέρ’;
– Κόπιασι, μέσα είνι. Τι τρέχ’ κυρ’ Μουραϊτ’;
– Για καλό ήρθα κυρά Μαρ’γώ. Ια σας φέρνου μια νύφ’ για του Γιώρ’. Να σουθεί κι αυτός κι σεις. Πουλλιές παράδις, μουναχουκόρ’, προίκα ένα κιαμέτ’, απού τρία ζ’νάρια. Ότ’ έχ’ κι δεν έχ’ θ’κά τ’. Να σιβεί μέσα στου σπίτ’ κι να κριμάσ’ του καπέλου. Να κατιβεί στου μπουντρούμ’ κι να φριχτεί απ’ τα κρασιά, ρακές κι τυριά.
Ικείν’ τ’ν ώρα σιβαίν’ μέσα στου νουντά ου Γιώρ’ς κι ου πατέρας τ’.
– Ωϊ γειά σας. Ήρθα όπους είπα ρα Γιώρ’ για κείν’ τ’ δ’λειά, για του προυξινιό ντε. Ια, αυτά τ’ν ήλιγα κι τ’ μάνα σ’ στου νουβουρό. Κουρίτσ’ απού σπίτ’! Κι ιδώ π’ τα λιέμι δεν ν’ πήραν κι τα χρόνια. Ια ίσια μι τ’ ισένα τα να ’νι, τριαντάρα τώρα αυτήν. Ω ρα, άμα δεν είχιν αυτό του μ’κρό του κουσούρ’, τα να ’ταν αρπαγμέν’ ιδώ κι κιρόν. Μα έτσ’ είνι, δεν τα δίν’ όλα ου Θ’ός.
– Για στάσ’ α ρα Μόρη, λιέει ου πατέρας. Λιες, λιες τόσ’ν ώρα κι δεν μας είπις ακόμα για ποιο κουρίτσ’ ουμιλάς;
– Ε ντε, ισύ είσι ξύπνιους άντρας ρα Κώτσιου, δεν κατάλαβις για ποια σας λιέου; Ια, για τ’ Φωτεινή τ’ Χρηστάκ’. Ποιος έχ’ τ’ς παράδις σήμιρας σ’ν Κόζιαν’ κι όλ’ πααίν’ κι τουν χαλέβ’ν δαν’κές;
– Θ’ αστειεύισι κυρ’ Μόρη. Τα χαραμίσου ρα του Γιώρ’ για τ’ς παράδις; Κι ύστιρας αυτό είνι γκαβό ρα. Γκαβιά νύφ’ τα πάρουμι, πουλί μας υπουτιμάς α ρα Μόρη…
Συνέχει στο επόμενο