Η πρώτη, αφορά στην καταλήστευση του Τρίτου κόσμου που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και έχει πάρει εγκληματικές διαστάσεις, ιδιαίτερα στην εκμετάλλευση των παιδιών.
Η δεύτερη αντίθεση του Δυτικού κόσμου, είναι ο βιασμός της Δημοκρατίας και η κατάργηση ακόμα και των πιο στοιχειωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η κρίση της πανδημίας, επιτάχυνε τη διαδικασία αναίρεσης των ελευθεριών που είχαν κατακτηθεί με πολύ κόπο στη διάρκεια του 20ου αι.
Η τρίτη αντίθεση, βρίσκεται μέσα στην ίδια την Ανθρώπινη Σκέψη. Η παγκυριαρχία του λογικού – επιστημονικού πνεύματος που υπηρετεί ανενδοίαστα οικονομικές λογικές συμφερόντων, εις βάρος του ψυχικού-πνευματικού,
ανατρέπει την ψυχική του ισορροπία και τον κάνει δυστυχισμένο τέρας.
Αόρατες κυβερνήσεις πανίσχυρων διεθνών οργανισμών διαφεντεύουν τον κόσμο και τον βάζουν σε “μηχανική υποστήριξη”.
Ο αγώνας να νικηθούν ασθένειες – φονιάδες του περασμένου αιώνα, φαντάζει τώρα μακρινός μπροστά σε νέες επιδημίες της “μιζέριας” που προκαλούνται από το σύγχρονο τρόπο ζωής και διατροφής.
Τί πετύχαμε?
Πήραμε παράταση στο όριο ζωής για να το ζήσουμε έγκλειστοι, και να πεθάνουμε μόνοι….
Ο νέος αιώνας της βαρβαρότητας, έδωσε βίαιο τέλος στις ψευδαισθήσεις και
οδεύει ολοταχώς στην εντατική του φόβου, της αστυνόμευσης και της τρομοκρατίας που ήρθαν για να μείνουν σαν παγίδες-πληγές.
Η εικόνα των παιδιών του απαρτχάιντ της Αφρικής, με τις πρησμένες κοιλίτσες από την πείνα και τη φτώχεια και τις χαρτονένιες μάσκες της κακιάς ώρας, είναι συμβολική της παγκόσμιας υποκρισίας για τη θέση που έχει η υγεία και ο άνθρωπος στη λίστα των προτεραιοτήτων της παγκοσμιοποίησης.
Την τελευταία.
Ολ. Τσικ.
ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΒΕΤΤΑ