Βόιο: Η ανεπάρκεια του Συστήματος Υγείας και η σιωπή του φόβου

Κάθε βουνό, κάθε γκρεμός, κάθε στενό μονοπάτι, μάρτυρες αθόρυβοι της καθημερινής οδύνης. Η φύση, τόσο άγρια όσο και πανέμορφη, μοιάζει να συνωμοτεί με την αδιαφορία των ανθρώπων, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα πνιγηρή από την έλλειψη φροντίδας . Η έλλειψη οδηγών ασθενοφόρων ή εξειδικευμένου ιατρικού προσωπικού, η δυσκολία μετακίνησης λόγω των γεωγραφικών συνθηκών, και η απομόνωση λόγω καιρικών φαινομένων –όπως χιόνια και ομίχλες– μεγεθύνουν τις δυσκολίες. Είναι μια αόρατη πληγή, που αιμορραγεί σιγά -σιγά στην ήδη ταλαιπωρημένη ψυχή του Δήμου Βοΐου.

Οι κοινότητες αυτές, παρά τις αντιξοότητες, επιχειρούν να επιβιώσουν, αναπτύσσοντας στενές σχέσεις αλληλοβοήθειας για να καλύψουν το κενό που αφήνουν οι κρατικές δομές. Ωστόσο, κάθε έκκληση που πέφτει στο κενό, είναι ένα καρφί στην καρδιά της ελπίδας και έρχεται να υπενθυμίσει πως το “φυσικό” πέρασμα από τη ζωή στον θάνατο δεν θα έπρεπε να είναι τόσο συχνά αποτέλεσμα εγκληματικής αδιαφορίας.

. Κάτω από την επιφάνεια της ησυχίας, ένας κρυφός φόβος πλημμυρίζει τις καρδιές των κατοίκων. Η σιωπή, βαριά και απειλητική. Η έλλειψη οδηγών στα ασθενοφόρα, μετατρέπει κάθε πιθανή ανάγκη για ιατρική βοήθεια σε μια τρομακτική περιπέτεια. Κάθε σιωπηλή προσευχή, κάθε κρυφό δάκρυ, συνοδεύεται από την απελπισμένη ευχή να μην χρειαστεί ποτέ η ανάγκη του ασθενοφόρου. Η αναμονή της άφιξής του, αντί για ελπίδα, φέρνει μόνο την απελπισία. Το τελευταίο γεγονός αντικατοπτρίζει την μακροχρόνια αγωνία μιας κοινωνίας που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα σ’ ένα τοπίο όλο αντιθέσεις: η ομορφιά της φύσης δίπλα στην απελπισία του ανθρώπου. Ο χαμός του αρχιμάστορα της πέτρας, ένας θάνατος που θα μπορούσε ίσως να είχε αποφευχθεί, έριξε άλλη μια σκιά στο Βόιο

Αν υπήρχε ασθενοφόρο, λένε οι κάτοικοι της περιοχής, ίσως ο Κώστας Ταρνανάς να ζούσε ακόμα. Ίσως η αναπνοή του να μην είχε σβήσει τόσο άδοξα. Η απουσία του ασθενοφόρου, η ανυπαρξία μιας απλής, αλλά ζωτικής βοήθειας, εντείνει την αβεβαιότητα και την απελπισία που πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τα σπίτια του Βοΐου.

Η σιωπή του Βοΐου είναι βαριά σαν θάνατος. Μια σιωπή από στάχτη και φόβο, που καλύπτει τα σπίτια σαν παγωμένη ομίχλη. Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο και μεγαλώνει το αίσθημα του φόβου. Ο θάνατος του αρχιμάστορα της πέτρας, ένας θάνατος που θα μπορούσε ίσως να είχε αποφευχθεί, έριξε ακόμη μια σκιά πάνω στον ήδη σκοτεινό τόπο . Σε κάθε σπίτι ηλικιωμένου επικρατεί φόβος και σιωπηλή αγωνία. Ο φόβος για το αύριο, ο φόβος για την αρρώστια, ο φόβος για τον θάνατο, στοιχειώνουν τους κατοίκους. Η ζωή τους ήταν μια διαρκής πάλη για επιβίωση, σε μια γη σκληρή και αντί τα γηρατειά τους να εχουν γαλήνη πλημμυρίζονται από μια διαρκή ανασφάλεια Ο άτυχος μάστορας της πέτρας , άλλο ένα θύμα αυτής της σκληρής πραγματικότητας, σύμβολο της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας που κυριαρχεί στο Βόιο

Βασίλης Παπαδημούλης