Υπάρχει αθεϊστική μεταφυσική ως απάντηση στη θεολογική μεταφυσική

– Οι ακρότητες και οι ασχήμιες των ανθρώπων ουδέποτε έλειψαν από την ιστορία της ανθρωπότητας, και δεν έχουν να κάνουν μόνο με όσους πιστεύουν στο Θεό, αλλά και με όσους τον αρνούνται. Ποιος από μας δε θυμάται τα όσα διαδραματίστηκαν στις αρχές του 19^ου αιώνα, τότε που έκανε την εμφάνισή της η πολυθρύλητη κυτταρική θεωρία με τον Ένγκελς. Όλοι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως άθεοι σήκωσαν τα λάβαρα της νίκης κατά των αντιπάλων τους πιστών, αφού θεώρησαν ότι ο Ένγκελς κατάφερε να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στους υποστηρικτές των διαφόρων μεταφυσικών παραδοξοτήτων, όπως χαρακτήριζαν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων!

Κατά την ταπεινή μου, λοιπόν, γνώμη η απροκατάληπτη επιστημονική άποψη ποτέ δεν στοχεύει στο να καταργήσει την πίστη των ανθρώπων στο Θεό και ούτε επιθυμεί να διχάσει την ανθρωπότητα. Οι ένθερμοι μέχρι φανατισμού οπαδοί του Ένγκελς, τότε και τώρα, αγνοούσαν και αγνοούν ότι οποιαδήποτε θεωρία περί αυτόματης γένεσης δεν είναι δυνατόν να έχει κεντρικό και καίριο σημείο αναφοράς της την περιγραφή του τρόπου ανάδυσης του πρώτου ζωντανού οργανισμού από την αδρανή ύλη, αλλά την αιτία αυτής της ανάδυσης.

– Είναι και για μένα πραγματικά περίεργη η αφελής πολυπραγμοσύνη κάποιων φυσικών επιστημόνων, αλλά και άλλων φιλοσοφούντων, οι οποίοι βιάζονται να κλείσουν το κεφάλαιο της προέλευσης της ζωής με υποθέσεις του τύπου η ζωή ξεκίνησε από ένα κύτταρο ή ένα πρωτογενές βλάστημα ή ένα ζωντανό λεύκωμα.

Δεν έχουν, όμως την ίδια τουλάχιστον σπουδή για το διαχρονικά αιωρούμενο και αναπάντητο ερώτημα για την προέλευση αυτής της πρώτης αιτίας. Παλιότερα είχα διαβάσει ένα απόσπασμα από την εισήγηση ενός βιολόγου αθεϊστή, καθηγητή σε σχετικό συνέδριο και έμεινα έκπληκτος από την ασάφειά του, για να μην πω κάτι χειρότερο Η κατάληξη της εισήγησης ήταν περίπου η εξής: «είναι δύσκολο να εξηγήσουμε πως φτάσαμε στην πρώτη ενότητα, στο πρώτο στάδιο της εξέλιξης, στον πρώτο μονοκύτταρο οργανισμό, γεγονός που συνέβη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Πρέπει, όμως να εργαστούμε προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης των συνθηκών εκείνων που επικρατούσαν κατά περιόδους στη φύση και οπισθοχωρούντες προς τα πίσω να φτάσουμε στην αρχή. Κάποια στιγμή ίσως να φτάσουμε σε κάποια αθεϊστική μεταφυσική, η οποία ν΄απαντά κατά κάποιο τρόπο στη θεολογική μεταφυσική».

Και ερωτώ εσένα φίλε από την τοποθέτηση του βιολόγου και αθεϊστή τι κατάλαβες;

– Θέλεις, να σου πω την πρώτη και αυθόρμητη σκέψη που έκανα όση ώρα μιλούσες κα σε άκουγα; Και στην κορφή κανέλα! Τέτοιες απόψεις, δεν προκαλούν μόνον τους ειδήμονες, αλλά προσβάλλουν και τη νοημοσύνη όλων μας. Αυτού του είδους οι «επιστημονικές» τοποθετήσεις προκαλούν περισσότερα χαμόγελα και από εκείνες τις παράξενες ιστορίες κοσμογένεσης.

– Στάσου γιατί πήρες φόρα. Άκουσε πρώτα τον αρχαιότερο μύθο στην ιστορία της ανθρωπότητας, που προσπάθησε να λύσει το μυστήριο της κοσμογένεσης και μετά το συζητάμε. Μάλλον δεν πρόκειται για ένα απομονωμένο μύθο, αλλά για διάφορες εκδοχές μύθων στους οποίους κυριαρχούν δύο στοιχεία. Υπάρχουν από τη μια τα κοσμογονικά νερά, που συμβολίζουν τα αδιαφοροποίητα ύδατα που υπήρχαν πριν τη δημιουργία της γης και από την άλλη υπάρχει ένα ζώο που βουτά μέσα στο νερό για να βρει ένα κομμάτι γης. Η σημασία του ζώου έγκειται στο ότι ο παράγοντας δημιούργημα, δηλαδή πλάσμα, είναι προανθρώπινο είδος. Αυτή η βασική δομή του μύθου, του γήινου βουτηχτή, όπως επικράτησε να λέγεται, έχει τροποποιηθεί στην κεντρική Ευρώπη σε μύθους που συσχετίζουν το θέμα των κοσμογονικών νερών με το Θεό και το διάβολο. Στις παραλλαγές, λοιπόν, αυτού του γήινου βουτηχτή, εμφανίζεται ο διάβολος ως συνοδός του Θεού στη δημιουργία του κόσμου. Αυτό το μύθο, φίλε, τον θεωρείς πως είναι για γέλια;

– Δεν είναι μόνο για γέλια, Μάκη, αλλά και για κλάματα.

– Δεν έχεις διάθεση για σοβαρή κουβέντα, γι αυτό και σταματώ.

Ηλίας Μάρκου