Λίγα μόνο χρονάκια μετά τη λεγόμενη εποχή της μεταπολίτευσης και το κράτος, δηλαδή ο ευρύτερος δημόσιος τομέας και όχι μόνον, μετατράπηκαν σε υποχείρια του πολιτικού κόμματος, αυτού που κέρδιζε τις εκλογές και σχημάτιζε κυβέρνηση, και μάλιστα αυτοδύναμη. Ήταν η εποχή που οι σχέσεις των πολιτών με το κράτος ανάγονταν καθαρά σε πελατειακό επίπεδο και κανένα αίτημα, δίκαιο ή άδικο δεν διεκπεραιωνόταν αν δεν συμφωνούσε ο κομματικός ινστρούχτορας. Σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες προωθούνταν και ικανοποιούνταν μόνον τα αιτήματα εκείνα, για τα οποία έδινε αυτός το πράσινο φως, ενώ όλα τα διευθυντικά στελέχη ήταν εφοδιασμένα με κομματική ταυτότητα και έχαιραν της απόλυτης εμπιστοσύνης των υπουργών και του κόμματος.
Μέσα σ΄ ένα τέτοιο σύστημα πλήρους κομματοκρατίας και ρουσφετολογίας, οι εγκάθετοι είχαν αλώσει όλους τους θεσμούς του κράτους και τους μηχανισμούς λειτουργίας του, όχι μόνο σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης, αλλά και σε επίπεδο αποκεντρωμένης και περιφερειακής διοίκησης!
Είχαν κι αυτοί τη δική τους οργανωτική δομή κατά το ιεραρχικό πρότυπο, με διαφορετικούς ρόλους, στον προπαγανδιστικό αγώνα και την κοινή προσπάθεια για στράτευση οπαδών, στοχεύοντας πάντα στη μεγέθυνση της μάζας των ψηφοφόρων. Όλοι αυτοί εμφορούμενοι οι ίδιοι από το απεχθές και νοσηρό πνεύμα της κομματικής οπαδοποίησης, του ιδεολογικού φανατισμού και της δογματικής εμπάθειας για τους αντιπάλους, καλλιεργούσαν τα ίδια και στους προσήλυτους και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα πράσινα, τα κόκκινα, τα μπλε, τα ροζ και τα πολύχρωμα καφενεία σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν κινούνταν αποκλειστικά και μόνον από ιδεολογικά ή ιδεοληπτικά κίνητρα, αλλά δρούσαν συνειδητά και για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών ατομικών συμφερόντων. Αποσκοπούσαν σε προσωπικά οφέλη και γι αυτό στήριζαν μετά μανίας το σύστημα που τους εξασφάλιζε αυτά που ζητούσαν και επιδίωκαν να αποκτήσουν.
Αυτά, δυστυχώς συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, έτος 2019, στο οποίο θα κληθούμε και πάλι να ορίσουμε με την ψήφο μας το μέλλον. Δείχνουμε να μην έχουμε αντιληφθεί το βαρύ μας χρέος, κι ούτε μας έγιναν τα παθήματα μαθήματα…Ως πότε;
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
