Οι δημιοσιουγράφ’ στου καφινείου στ΄ Ντράμστα. (Με τη ματιά ενός θυμόσοφου κασμιρτζή Βοϊώτη).

Γειά σας πιδιά μ΄καλά! Τι γενησέστι; Ήρθαν σήμιρα στο καφινείου κάτ΄ δημοσιογράφ΄ από τ΄ν Αθήνα. Όταν σέφκα μέσα στου καφενείου, έκατσα σμά σ΄ αφνούς, τς κέρασα κι τς φάνκι παράξενο που τς κερνούσι ένας, απού δεν τον ήξιραν. Κι όποιους άλλος χωριανός έρουνταν τς κερνούσι κι θιαμαίνουνταν οι δημοσιογράφ΄ μι τ΄αυτό απού γένταν΄!

Ύστιρα τσακωσάμι  τ΄ν κουβέντα.

Τς ρώτσα άμα έχουν φαμπλιές κι ένας χήρσι να μονογάει, πώς γνώρσι τ΄ γυναίκα τ ΄. Είχι πάει σι ένα ριάλιτυ κι ικεί τ΄ γνώρσιν.  Τον άρεσι γιατί είχι πολλά τατουάζια κι δυό αράδες σκουλαρίκια στο φτί. Ύστιρα πήγαν διακοπές αντάμα, ύστιρα έμνισκαν κι στο ίδιο το σπίτ, έκαμαν κι ένα πιδί.

Όταν βάφτσαν το πιδί, το δωκαν το ονόματα κι από τς δυό τς παππούδες κι τα επίθετα από τς δυό τς γονείδις. Ύστιρα παντρεύκαν κι ύστιρα από ένα μήνα χώρσαν κι το πιδί το τρανεύουν οι μπάμπες. Μια βδομάδα η μιάν, μιάν η άλλ΄ κι η κάθε μιάν το φωνάζ΄ μι το όνομα τ΄ θκού τς τ΄ πάππου κι λοζιάζιτι το πιδί. Μιά βδομάδα το λέν Γιάνν΄ κι τ΄ν άλλ΄ Λάμπρο.

Ισύ είσι παντρεμένος; ρώτσι ο δημοσιογράφος. Είμι, τουν είπα κι μι ρώτσι πως γνώρσα τ΄γυναίκα μ΄. Τουν είπα ότι τ΄ν είχα ιδεί κανα δυό φορές, μ΄ άρισιν, μι φάνκι ότι κι αυτή μι τηρούσι  κι πήγα να τ΄ γυρέψου από τ΄μάννα τς. Ο πεθερός μ΄ ήταν ξαπαριασμένος στ΄ν Πόλ΄. Έστειλα κι τ΄μπάμπου τ΄ Βουρζίλου να τς πει ότι θα πάω να τ΄ γυρέψου, καβαλίκεψα τον Ψαρρή κι πήγα.

Σίντας εκατσάμι στο τραπέζ κι πρου μη να μας κεράσουν, τρία πράματα ρώτσα τ΄ μάννα τς Κώτσαινας:

Θερίζ; Θερίζ΄, είπιν η μάννα τς!

Τσιολνάει; Τσιολνάει, είπιν η μάννα τς!

Κλαρνάει; Κλαρνάει, είπιν η μάννα τς!

Ρώτσα κι τ΄ν Κώτσαινα: Μι θέλτς Βαγγελή; Σι θέλου, μ΄είπιν!

Άλλο δεν καητιρούσα. Ξεκρέμασα το τφέκι από το σαμάρ΄ τ΄ Ψαρρή, τφέξα τρφεις φορές κι σόν! Ύστιρα χήρσαν να κουβαλούν κιαμέτια τα κεράσματα κι  τα κρασιά κι τα ρακιά. Εφαγάμι κι τρεις μήνις υστιρότερα παντρέφκαμι.  Ούτι μπαράκια, ούτι μπιτσόμπαρα, ούτι μπάτσελορ πάρτ, ούτι χασομέρειες.

Το τφέκι τι του θελες; Μι ρώτσι ου δημοσιογράφους;

Για να μάθουν οι κόσμ΄ ότι γίγκαν αρραβώνες, τουν είπα.

Γιατί δεν το ΄γραφες στο φέισμπουκ; μι ρώτσιν.

Τουν είπα ότι ικείνα τα χρόνια δεν είχαμι φέισμπουκ, αλλά κι να χαμι, πάλι θα τφεκούσα.  Η μπάμπου η Χαλιαμούρδαινα, απ΄ δεν έχ΄ φέισμπουν, πόθεν θα μάθ;

Κι είστι κόμα αντάμα, ρώτσι ου δημοσιογράφους;

Κι θα να μιστι όσο ζούμι τουν είπα.

Θιαμάχκιν ο άνθρωπος κι μ΄είπιν: «Μπαρμπα Κώτσιο, εγώ πρου μή από μια ώρα, που ήρθα στ΄ Ντράμστα, θάρεσα ότι είστι εκατό χρόνια πίσ΄ κι γλέπου ότι είστι εκατό χρόνια αμπροστά. Θα πάω στ΄ν Αθήνα να τς τα πω, να ρθούν να σας ιηδούν, να ιδούν πώς ζάει ο κόσμος».

Πε τς νά κάτσουν στα αυγά τς πιδί μ΄, τουν είπα, γιατί αυτά γένταν μια φορά κι έναν κιρό. Κι τα αγγόνια μας κι τα δισέγγονά μας σαν εσάς γίγκαν. Μόνι γράψ΄ τα, να ξέρ΄ ου κόσμους, ότι μια φορά κι έναν κιρό, έτς ζούσαν οι ανθρώπ΄!

Κωνσταντίνος Τσιαμίτης