Ζούμε το θέατρο του πολιτικού παραλόγου με τον έναν εταίρο της κυβέρνησης να μη διαφωνεί απλώς με κορυφαίες κυβερνητικές επιλογές, αλλά να δηλώνει δημοσίως ότι «θα εμποδίσουμε με οποιοδήποτε τρόπο τη χρήση του όρου “Μακεδονία” στην ονομασία των Σκοπίων»;
Οχι. Ζούμε το επέκεινα ενός πολιτικού τυχοδιωκτισμού που ξεκίνησε το 2010 στις πλατείες του αντιμνημονίου, κορυφώθηκε με την κυβερνητική σύμπραξη του 2015 για να καταλήξει στην ομηρία του πρωθυπουργού από έναν αλλοπρόσαλλο εταίρο. «Το να πέσει η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι επιλογή και του πρωθυπουργού και δική μου. Εμείς επιλέξαμε να πάμε μέχρι τέλους…» είπε ο κ. Πάνος Καμμένος, αποσιωπώντας (ή, μήπως, μη γνωρίζοντας;) ότι η παραχώρηση και η απόσυρση της κυβερνητικής εντολής είναι υπόθεση των βουλευτών και ουχί των επικεφαλής των Κοινοβουλευτικών Ομάδων. Αλλά αυτοί είναι προβληματισμοί για άλλες, ευρύθμως λειτουργούσες, δημοκρατίες…
Το πρόβλημα δεν είναι η ενδοκυβερνητική σχέση εξουσίας που αναπτύχθηκε, αλλά το γεγονός ότι οι δύο εταίροι παίζουν με τη φωτιά των εθνικών θεμάτων. Εκεί δηλαδή που η Ελλάδα καλείται να ομοφρονήσει, η κυβέρνηση κατάφερε να διαφωνεί. Τώρα που ανοίγουν όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και η Τουρκία εμφανίζει κρίσεις μεγαλείου –όχι μόνο απέναντι στη μικρή Ελλάδα αλλά στη Δύση συνολικώς– βρεθήκαμε με κυβέρνηση σκορποχώρι. Ετσι, από ελληνικής πλευράς έχουμε λεονταρισμούς αντί συνεκτικής πολιτικής, βαριές κουβέντες αντί σχεδίων και συμμαχιών.
Τα παιδία παίζει σε αλάνα χειρότερη από εκείνη του 2015. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με την ίδια ελαφρότητα, με τις ίδιες μεγαλοστομίες, με τις ίδιες αυταπάτες για το διεθνές περιβάλλον, αλλά με πιο απρόβλεπτους παίκτες στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Κι αν δεν κατάλαβαν το 2015 με ποιους έχουν να κάνουν και ακούγαμε ότι «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν», μπορούμε να φανταστούμε πόσο ενδελεχής και στέρεη είναι η ανάλυση που κάνουν για την τουρκική επιθετικότητα. Δυστυχώς, με ρητορείες του στυλ «όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την εθνική κυριαρχία θα τον συντρίψουμε» δεν εξασφαλίζονται τα εθνικά συμφέροντα. Ακούγονται σαν τις απειλές που εκστόμισε πάλι ο κ. Καμμένος στις 18.2.2015 πως «αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε (σ.σ. στις διαπραγματεύσεις για λεφτά δίχως μέτρα), θα το κάνουμε Κούγκι». Τελικώς κατάφεραν να κάνουν «Κούγκι» την ελληνική οικονομία για να φορτωθούμε όλοι ένα τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο.
Η διγλωσσία της κυβέρνησης, που δείχνει το βαθύ έλλειμμα στρατηγικής, δεν περνάει απαρατήρητη από κανένα. Ούτε από τους απέναντι οι οποίοι βρίσκουν και κάνουν. Και σε τέτοιες στιγμές, με απρόβλεπτες εξελίξεις στη γειτονιά μας, η χώρα εκτός από ψυχραιμία χρειάζεται και κυβέρνηση…
Πάσχος Μανδραβέλης
