Δημοσιογραφία είναι να δημοσιοποιείς κάτι που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιοποιηθεί. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις (Τζωρτζ Όργουελ). Όπως έλεγε η Ελένη Βλάχου της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ «δεν με ενδιαφέρει να γράψουμε για αποκλειστικότητες, φτάνει αυτό που θα γράψουμε να είναι αληθινό.
Κατά τον Χρήστο Γιανναρά η «απροσκύνητη» δημοσιογραφία δεν είναι απλώς «λειτούργημα», είναι το κουράγιο μιας κοινωνίας να βλέπει τα λάθη της κατά πρόσωπο και τις ανάγκες της να γίνονται στοχεύσεις.
Είναι κοινωνικό έγκλημα, η δημοσιογραφία να έχει αναλάβει το λιβάνισμα της εξουσίας και να δοξάζει «μικρούς» αρχηγούς του πολιτικού συστήματος, όταν όλα αυτά οδηγούν σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ένα τέτοιο παράδειγμα έχουμε στην αρχή της μνημονιακής εποχής, όταν εντεταλμένοι δημοσιογράφοι λιβάνιζαν μια κατάσταση ως τη «μόνη λύση», για να φτάσουμε μετά 8 χρόνια στο σημερινό αδιέξοδο. Με την Ελλάδα να έχει χάσει κάθε ελπίδα, να έχει υποθηκεύσει όλη τη δημόσια περιουσία της, να έχει παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση της εθνικής κυριαρχίας και μέσω των δανείων να έχει καταντήσει υποχείριο-όμηρος των τοκογλύφων.
Με όλα αυτά η Ελλάδα πλέον δεν είναι κυρίαρχο κράτος, αφού δεν μπορεί να ψηφίσει ούτε καν προϋπολογισμό χωρίς έγκριση των τοκογλύφων. Και όλα αυτά, με ένα πολιτικό σύστημα που επιμένει ακόμα να υπάρχει, όταν την κλεψιά την ονόμασαν «φόρο», το χαράτσι «αλληλεγγύη», το ξεπούλημα «σωτηρία» και την πείνα «άσκηση διαλογισμού»!!
Όπως έλεγε και η γιαγιά στο χωριό… όσο αφήνουμε πολιτικούς που ρήμαξαν την Ελλάδα για 50 χρόνια να μιλάνε ακόμα, δεν θα αλλάξει τίποτα παιδάκι μου… στα σκ@τά όση ζάχαρη να βάλεις, κουραμπιέδες δεν γίνονται!!
Ποιος όμως θα πει τις αλήθειες, χωρίς Πρετεντέρηδες, Τρέμηδες και Σπυράκηδες; Υπάρχει ακομμάτιστο κανάλι και δημοσιογράφοι που δεν θα παίρνουν εντολές από τον διαπλεκόμενο καναλάρχη;
Πού είναι η ΕΣΗΕΑ να αναστήσει τον Λάζαρο και φωναχτά να χωρίσει την ήρα από το στάρι; Να ξεχωρίσει την είδηση από την παραπληροφόρηση;
Η δημοσιογραφία έτσι όπως λειτουργεί, κατασκευάζει μια ψεύτικη πραγματικότητα. Τα υλικά που στέλνει το σύστημα μέσω της δημοσιογραφίας, αυτό το σκοπό έχουν. Το μεγάλο έγκλημα δεν βρίσκεται μόνο στο ψέμα, αλλά η κατάσταση που δημιουργεί εγκλωβίζει σε έναν ψεύτικο κόσμο. Χτίζει με το ψέμα και το φόβο αυτό που θέλουν οι εξουσιαστές της νέας τάξης!
Τους «πολίτες» δεν τους θέλουν, γι αυτό κατασκευάζουν με το ψέμα, το φόβο και την «εντεταλμένη» δημοσιογραφία, μόνον «ψηφοφόρους». Απλά αριθμούς με μορφή ανθρώπου που θα εκτελέσουν κατά γράμμα αυτά που θα «ψάλλουν» οι δημοσιογραφίσκοι στις ειδήσεις των «οχτώ». Και επειδή η παιδεία έχει σχέση με τη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός λαού, εφαρμόζεται αυτό που είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλλοίμονό μας»!!
Γι αυτό η παιδεία έγινε εκπαίδευση, για να μπορούν τα ΜΜΕ να διαμορφώνουν ψηφοφόρους αμέτοχους στα κοινά, θεσμικά αποκλεισμένους από τη διαχείριση της ζωής τους. Ευνουχισμένους λαούς, καταναλωτές ψαλμών από τα διατεταγμένα ΜΜΕ, δέσμιους της ανασφάλειας από το φόβο που διοχετεύουν, για τη δημιουργία μιας πλήρως ελεγχόμενης και υποταγμένης αγέλης, στο κόμμα, στην ιδεολογία, στις «αγορές» και τον τζόγο της εξουσίας.
Αντανακλαστικά αυτοάμυνας; Αυτό που έλεγε η Σαπφώ Νοταρά… Μπουρλότοοο!!
Ενημέρωση και «ενημέρωση»… Ο ρόλος των ΜΜΕ
Όταν η είδηση «ράβεται» στα ειδικά εργαστήρια!
Πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα στις 27 Απρίλη του 1941, ο εκφωνητής Κώστας Σταυρόπουλος με την χαρακτηριστική φωνή του διάβασε ένα κείμενο, που ήταν ουσιαστικά η τελευταία ελεύθερη εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών… «Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι…». Αμέσως μετά ακούστηκε ο Εθνικός μας Ύμνος και μετά ήρθε η μεγάλη νύχτα της κατοχής.
Η εκπομπή άρχιζε με το σήμα του σταθμού, τον γνωστό «Τσομπανάκο» με τα κουδουνάκια και τη φωνή του Κώστα Σταυρόπουλου. Το σήμα αυτό του σταθμού το πήρε ο διευθυντής του Σβολόπουλος (τον τσομπανάκο με τα κουδουνάκια), τον έστειλε στην Κρήτη και τον παρέλαβε ο υφυπουργός Τύπου Θεολόγος Νικολόπουλος. Αυτός τον έδωσε στον πρεσβευτή μας Σιμόπουλο και εκείνος στους Άγγλους για να το φυλάξουν. Η επιστροφή του σήματος έγινε μετά την απελευθέρωση, σε ειδική τελετή σε στούντιο του BBC.
Γιατί θυμηθήκαμε αυτή την ιστορία; Μα γιατί αυτή ήταν η τελευταία ελεύθερη εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών. «Ο σταθμός αυτός σε λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός. Μην ακούσετε σε λίγο τον σταθμό αυτόν…». Απ’ εκεί και ύστερα η ενημέρωση έγινε «ενημέρωση». «Ερχόμεθα εις την Ελλάδα ως φίλοι, ίνα φέρωμεν την ειρήνην…». Όλα σε πλήρη συνεργασία με τους εδώ συνεργάτες τους.
Έτσι γίνεται πάντα. Όταν ο κατακτητής εισβάλλει σε ξένο έδαφος, χρειάζεται συνεργάτες. Τα ΜΜΕ του είναι απαραίτητα. Και η εισβολή δεν χρειάζεται να είναι με όπλα και πόλεμο. Μπορεί η χειραγώγηση να γίνει με οικονομικά μέσα. Π.χ. με δανεισμό.
Επί του πρακτέου, η Ελλάδα αλυσοδέθηκε με αλόγιστο δανεισμό και την πλήρη συμμετοχή εγχώριων παραγόντων. Όταν έγινε το διάγγελμα του Καστελλόριζου από τον Γ.Α. Παπανδρέου, ήταν απαραίτητη η συμμετοχή των ΜΜΕ. Δημοσιογράφοι της εποχής που έπαιξαν αυτόν το ρόλο, είχαν εκπαιδευτεί σε ειδικά εργαστήρια και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί μπήκαν στην υπηρεσία του ΔΝΤ και των δανειστών τοκογλύφων τραπεζιτών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.
Τι έχουν να πουν οι «πρωτοκλασάτοι» της δημοσιογραφίας εκείνης της εποχής, όπως η Σπυράκη, η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και τόσοι άλλοι; Ή μπορεί να ξεχαστεί το όργιο της παραπληροφόρησης στο δημοψήφισμα το 2015, στο «Σχέδιο Ανάν» προηγουμένως ή στις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για τη Μακεδονία;
Και τότε και τώρα ο εισβολέας είχε τον τρίχρωμο σχηματισμό της γερμανικής σημαίας. Οι συνεργάτες τους όμως ήταν εγχώριας παραγωγής. Άλλωστε ο Εφιάλτης είχε γεννηθεί Έλληνας. Μόνο που η ιστορία έγραψε με χρυσά γράμματα μόνο τον Λεωνίδα.
Ας θυμόμαστε πάντα τα λόγια του τελευταίου εκφωνητή Κώστα Σταυρόπουλου «ο αγών συνεχίζεται. Ο σταθμός αυτός σε λίγο θα είναι γερμανικός, μην τον ακούτε. Ο αγών συνεχίζεται στην Κρήτη. Η νίκη είναι δική μας…».
Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Κλείσε τα αυτιά σου στα ΜΜΕ του «συστήματος», φτύσε στους εκπροσώπους τους και δώσε τον αγώνα σου για να φύγει ο κατακτητής με τους κολαούζους του. Πίστεψέ το και θα γίνει!
ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΕΜΕΙΣ…
Η ‘Εφημερίδα Νομού Κοζάνης’ είναι μια στήλη στην ενημέρωση της τοπικής κοινότητας, αντανακλώντας την πολυμορφία και τη ζωντάνια της περιοχής. Με την αφοσίωσή της στην έγκαιρη και αξιόπιστη ενημέρωση, καθώς και την αντικειμενική κάλυψη των γεγονότων, έχει καθιερωθεί ως αξιόπιστη πηγή πληροφοριών για τους αναγνώστες της.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
