Είχιν πουλλιές μέρις η Κατίγκου π’ λιχτούσιν κι χάλιβιν να πααίνουμι στ’ θάλασσα του Δικαπινταύγουστου, π’ έπιφτιν Διφτέρα, να φκιάσουμι κι μεις κάνα δυο μπάνια κι γω τ’ν ήλιγα:
– Πού μαρ’ να σι κινήσου σιούρδα του Δικαπινταύγουστου; Δε γλέπ’ς πόσ’ λιανίζουντι κάθι Σαββατουκύριακου; Τι χαλέβ’ς να μας ιδούν κουλμέν’ στου στύλου, τ’ς δικάξ’ του μήνα;
– Ι, όλου έτσια μι λιές. Άμα είνι να σι βρει του κακό σι βρίσκ’ κι κει π’ κάθισι. Τι, σάματ’ τα πχιαλούμι! Χαλέβου να πααίνουμι ψίχα στ’ θάλασσα. Ιγώ προυχτές βρήκα στου παζάρ’ ένα φ’νό μαγιό κι του πήρα. Τι τα του φκιάσου; Στουν Αρίνταγα τα του βάλου ή στ’ χαβούζα τ’ Τσιαϊπούν;
– Σώπα μαρ’. Τ’ αφήκου ιγώ τ’ θκιά μας ν’ Παναϊά κι τα σι πααίνου στου λιβακουμό. Δεν το κ’νώ ντιπ. Τώρα τα είδαμι κι αυτά. Να κινούμι για του καλό στ’ θάλασσα κι να σκουτώνουμέστι.
Τ’ μέρα τ’ς Παναϊάς κίντσαμι τ’ χαραή μι τα πουδάρια κι πήγαμι στ’ θκιά μας ν’ Παναϊά.
Πήραμι τ’ αντίδουρου απ’ τουν παπά κι βγαίνουντας όξου, είδαμι τ’ς καβαλάρ’δις να γλιντούν όπους τα παλιά τα χρόνια κι να κιρνούν όλουν τουν κόσμου μιζέδις κι κρασιά.
Ήρθιν του μισμέρ’ κι στου σπίτ’ η μάνα μ’ είχιν έτοιμουν του σουφρά. Μας είχιν πατλιντζάνια κι κουλουκίθια τηγαν’τά κι πέτ’νου μι ρύζ’ στου φούρνου.
Αφού έφαγάμι καλά-καλά, μας έκουψιν μια φιλίτσα καρπούζ’ κι βγήκαμι στου νουβουρό να τ’ φάμι.
Μόλις έρ’ξα μια δαγκουσιά, ιά την μια μπουντόσα. Φέρν’ μια φούρλα στου καρπούζ’, κάμου να τ’ διώξου, αγρέβ’, σουντάει, γκάπ μ’ έχ’ μιαν στου κατσιαούλ’. Πιτάθκα σιαπάν απ’ τουν πόνου, σιάρτ’ κι η φιλίτσα καταής.
– Μάκα, μι τσίμπ’σιν μπουντόσα.
– Πού μπρε πιδί μ’; Ου ου ου… Ισένα βρήκιν να μπουντόσ’ η βιρανιά; Αλήγουρα Κατίγκου, τρίφτου μι του δαχλίδ’ σ’, κι βάλτου ψίχα αμμουνία.
Αφού μι τα φκιασαν όλα τα μπαμπέματα, αυτό χίρσιν να πρήζιτι ’κόμα παραπάν’.
Πητάχνητι η Ζιόλια η γειτόντσα π’ άκσιν τ’ς φουνές κι λιέει: Κατούρ’σέ του μπρε ψίχα.
– Άϊντι μαρ’, τ’ λιέου, άφκέμι. Πώς να του κατουρήσου;
– Βάλι ν’ Κατίγκου, μι λιέει.
Μαζώθ’καν απ’ αλόιρα καμιά δικαρά γειτόντσις, π’ μι τηρούσαν κι άλλην ήλιγιν του μακρύ τ’ς κι άλλην του κουντό τ’ς.
Του κατσιαούλι μ’ όμους είχιν γέν’ σαν β’ζί κι όλα μ’ τα μούτσιανα πρήσκαν σαν νταούλ’. Χίρσα να χάνουμι απ’ τουν ντουνιά. Πώς μι σήκουσαν κι μι πήγαν στου μισουκουμείου, χαμπάρ’ δεν πήρα. Καθώς ήμαν αλλού κι σ’ άλλουν κόσμου, μι χτύπ’σαν μιαν ινέσα, π’ μι πόνισιν παραπάν’ απ’ του μπόντου.
Μόλις συνήρθα μι λιέει ου γιατρός:
– Ευτυχώς που ήρθες στο νοσοκομείο, είσαι αλλεργικός στα τσιμπήματα και σε είκοσι λεπτά θα πέθαινες.
Αυτό καρτιρούσιν κι η Κατίγκου ικείν’ τ’ν ώρα κι πιτάθκιν ένα κι ένα:
– Καλά να πάθ’ς. Όταν σ’ ήλιγα ιγώ να πάμι στ’ θάλασσα, ήλιγις τα σκουτουθούμι στου δρόμου. Ιά τώρα τι χα να σι βρει στα καλά καθούμινα.
Κι λιέεου τώρα ιγώ απού μέσα μ’: Να ν’ κόψου τώρα ιά του λιμό μι τουν πάφ’λα ή να καρτιρέσου να τρανέψ’ν τα μ’κρά;
